Πήγαμε σήμερα με την κόρη μου σε παιδικό πάρτυ γενεθλίων. Ένα βασανιστήριο που έμοιαζε ατελείωτο, αλλά, ευτυχώς, τελικά, τελείωσε. Ο απολογισμός ακολουθεί συνοπτικά.
Τα παιδιά να τσιριλούν, να πηαίνουν τζιε να έρκουνται “μάμα, θέλω νερό. μάμα, εχτύπησα. ΜΑΜΑ…..” τζιε πάει. Να σύρνουν χαρτιά χαμέ, να κάμνουν πείσματα, να δέρνουν το ένα το άλλο (κάτι τέθκιες φάσεις θυμούμαι τον Ηρώδη…)
Οι μαμάδες να κάθουνται στα τραπεζάκια κοντά στα παιγνίδια για να επιβλέπουν τα παιδιά τζιε οι παπάδες να κάθουνται πάρατζει. Οι μαμάδες να βουρούν συνέχεια τα μωρά πάνω κάτω, να τους βάλουν να φαν τζιε να πιούν, να τα σκουπίζουν που ίδρωσαν απ’ το παιγνίδι τζιε οι παπάδες να θωρούν μάππα. Οι μαμάδες να συζητούν για τα καμάρια τους τζιε τα επιτεύγματά τους (των καμαριών τους πάντα, όι τα δικά τους) τζιε οι παπάδες να μιλούν για μάππα. Οι μαμάδες να πίνουν χυμό τζιε οι παπάδες να πίνουν μπύρα…
Εγώ άφησα την κόρη μου στα παιγνίδια να παίξει με την ησυχία της, έπιασα μια μπύρα τζιε έκατσα κάπου στη μέση του σκηνικού τζιε εσκέφτουν μου ότι εν μπορεί να τον ζω τούντον παραλογισμό, εν γίνεται ακόμα οι οικογένειες, τα ζευγάρια, να συμπεριφέρουνται με τούντο τρόπο. Αλλού να κάθουνται οι άντρες τζιε αλλού οι γυναίκες τζιε ενώ είμαστε ούλλοι γονείς, οι “ανησυχίες” των αντρών να είναι εντελώς διαφορετικές από τις “ανησυχίες” των γυναικών. Δηλαδή σε τί διαφέρει τούτη η κατάσταση που την κατάσταση την εποχή των γιαγιάδων τζιε των προγιαγιάδων μας? ΤΖΙΕ ΤΙ ΓΥΡΕΥΚΩ ΕΓΩ ΔΑΜΕ? (ας όψεται η κόρη μου για τούτο)
Σε κάποια φάση εφώναξέ μου μια μάμα να πάω να κάτσω τζιε εγώ στην άκρη με τις άλλες μαμάδες. Αν τζιε εν είχα καμία όρεξη, επέμενε τζιε αναγκαστικά επήα, να μεν φαίνομαι αγενής τζιε προκλητική, μίσσιη μου. Έκατσα τζιε άκουά τες να μιλούν για μωρά τζιε κρέμες, για γρήγορες συνταγές μαγειρικής τζιε ζαχαροπλαστικής, για τα σχολεία τζιε ένα σωρό άλλα τέθκια τζιε εσσιηλοβαρκούμουν αφόρητα. Κάποια στιγμή ερωτήσαν με τί κάμνω. Είπα τους ότι δουλεύκω σε μια ΜΚΟ τζιε ότι κάμνω το μάστερ μου. Όταν ακουσαν μάστερ, η αντίδρασή τους ήταν η ακόλουθη: “μάστερ, όι μάνα μου, χαράς την όρεξή σου, πού κολλά το θκιάβασμα με την οικογένεια? Πού βρίσκεις τον χρόνο? Φυσικά εσύ εν τζιε έσσιεις άντρα τζιε έσσιεις τζιε μόνο ένα μωρό… Εμείς όμως έχουμε αντράες τζιε 2-3 κουπελλούθκια, τί να το κάμουμε το μάστερ?” Είπα να φανώ ευγενική τζιε να μεν τους πω πού να μπήξουν τις χαζοοικογένειές τους τζιε ειδικότερα τους χαζοαντράες τους που εν ασχολούνται ούτε μαζί τους ούτε με τα κουπελλούθκια τους. Εχαμογέλασα σφιγμένα τζιε εσκέφτηκα πόσο κενές πρέπει να ένι οι ζωές τους.
Στη συνέχεια, εζητήσαν επεξήγηση για την δουλειά μου τζιε όταν ακούσαν “βοηθούμε μετανάστες,” ήταν σαν να έππεσε πόμπα… “Μα τες Σριλανκέζες?” πετάσσεται μια. “Τζιε τες Σριλανκέζες τζιε ούλλους τους μεταναστες τζιε πρόσφυγες” απαντώ της. “Μα ούλλη μέρα λαλείτε για τα δικαιώματα των Σριλανκέζων. Για τα δικά μας δικαιώματα, ποιός να πει? Αν έχω εγώ παράπονο που την Σριλανκέζα μου, πού να πάω να το πω?” “Στον ατζέντη που επλήρωσες για να τα κανονίσει,” λαλώ της τζιε εσιώπησε. Τζιε κάπου δαμέ αρκέψαν να λαλεί η κάθεμιά τα παράπονά της που την “Σριλανκέζα” της. “Εμένα η δική μου έσσιει την απαίτηση να πιάνει οφ κάθε Κυριακή” “Εμένα η δική μου εψές που της εζήτησα να κάμει μπάνιο τον μιτσή, είπε μου ότι δουλεύκει παραπάνω που 8 ώρες την μέρα, γιατί προσέχει τζιε τον παπά μου. Θέλουν τζιε ωράριο, κύριε ελεησον” “Καλό, καλό…” “Καλά ρε κοπέλες, εσείς εν έσσιετε ωράριο στην δουλειά σας? Δέχεστε να δουλεύκετε 7 μέρες την εβτομάδα, 24 ώρες την ημέρα?” ρωτώ τες “Οκσά νομίζετε ότι οι οικιακές σας βοηθοί εν εν άνθρωποι, εν έχουν δικαιώματα, εν χρειάζονται ξεκούραση…” “Μα τόσα λεφτά που τους διούμε” “Ναι? Πόσα? 280 ευρώ τον μήνα? Εσείς θα εδέχεστουν να δουλεύκετε με τούντον μισθό?” ρωτώ τες. “Εγώ εν 292 ευρώ που διώ της δικής μου” λαλεί μια “¨Τζιε εγώ 310” πετάσσεται μια άλλη (εγώ τραβώ νοητικά τα μαλιά μου). “Τζιε εσείς θα εδουλεύκατε για 310 ευρώ τον μήνα?” ρωτώ τες. “Μα ούτε ενοίκιο έχουν, ούτε λοβαρκασμούς, ούτε φόρους, ούτε ψουμνίσματα” απαντά μου μια “Ναι, τζιε επίσης εν έχουν ούτε προσωπική ζωή τζιε εν 24 ώρες την ημέρα σε εγρήγορση” λαλώ τους. Τζιε κάπου δαμέ έδωκε η κάθεμιά μες στο πιάτο της τζιε άλλαξε η συζήτηση.
Κύριο θέμα της συζήτησης που ακολούθησε ήταν ποιά έσσιει το μεγαλύττερο σπίτι, το πιο ακριβό αυτοκίνητο τζιε ποιάς ο άντρας έσσιει την καλύττερη δουλειά.
Εσκέφτουμουν πως εν πολλά γελοίο το πως κάποιοι άνθρωποι νομίζουν πως εν καλύττεροι που άλλους λόγω της αξίας του σπιθκιού τζιε του αυτοκινήτου τους τζιε εν τραγικό πως κάποιες γυναίκες μετρούν την αξία τους σύμφωνα με την δουλειά του συζύγου τους. Τζιε ενώ νομίζουν πως με τούτα ανεβαίνει η αξία τους ως άνθρωποι, ταυτόχρονα καταπιέζουν τζιε εκμεταλλεύκουνται άλλους συνανθρώπους τους, τους οποίους δεν αναγνωρίζουν καν ως ανθρωπους επειδή το χρωμα τους εν πιο σκούρο (που τζιε τούτο εν ακόμα πιο γελοίο αν σκεφτείς ότι ο μέσος κυπραίος εν εν πολλά πιο ανοιχτόχρωμος που την οικιακή του βοηθό). Τζιε εν ακόμα πιο εξοργιστική η διαπίστωση ότι, τούτες οι γενέτζες που συμπεριφέρουνται με τούντο τρόπο στις οικιακές τους βοηθούς, ένι στην ουσία οι ίδιες οι οικιακοί βοηθοί (και όχι μόνο) των συζύγων τους. Οικιακοί βοηθοί που καταπιέζονται που τους συζύγους τους τζιε με την σειρά τους καταπιέζουν τις δικές τους οικιακές βοηθούς, επαναλαμβάνοντας, αναπαράγωντας τζιε διαιωνίζοντας ένα σύστημα εκμετάλλευσης ανθρώπου προς άνθρωπο (άντρα προς γυναίκα, δυτικού προς μη δυτικού, πλούσιου προς φτωχό, κ.ο.κ.) αντί να σπάσουν τα δεσμά τους τζιε να διεκδικήσουν το αυτονόητο.
Αλλά τί να περιμένεις από γυναίκες που δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον, καμιά έγνοια πέρα που τα κουπελλούθκια τους (για τα οποία το “ενδιαφέρον” τζιε η “έγνοια” τους περιορίζεται στο πως να ασκήσουν αποτελεσματικότερο έλεγχο πάνω τους ενώ παράλληλα αππώνουν τα σε σημείο αηδίας, καλλιεργώντας τους έναν εγωισμό, μιαν απάθεια τζιε μιαν αναισθησία που καθρεφτίζουν τους ίδιους τους γονιούς τους), το σπίτι τους (το οποίο σίουρα καταχρωστούν στην τράπεζα, αλλά καμαρώνουν σαν να ήταν ιδιοκτήτες τζιε για το οποίο κοπιάζει η οικιακή βοηθός) τζιε τους συζύγους τους (που όμως καμιά εν είπε ότι εν ερωτευμένη με τον σύντροφό της, η συζήτηση εκινήτουν πέρα που το πόσα φκάλει ο κάθε σύζυγος τζιε πόσο καλός κουβαλητής ένι, ούτε αν εν καλός σύντροφος ούτε αν εν στοργικός παπάς). Ούτε καν εμίλησε καμιά για την δική της δουλειά, τα δικά της ενδιαφέροντα, χόμπι, ξέρω ‘γω, κάτι που να έσσιει να κάμει με την ίδια τζιε όι με την προέκτασή της ως σύζυγος, νοικοκυρά, μάμα.
Νοιώθω μεγάλη απογοήτευση κάθε φορά που συναντώ έτσι ανθρώπους τζιε ακόμα παραπάνω έτσι γενέτζες, που εν συνειδητοποιούν ότι το σπίτι για το οποίο καμαρώνουν ππέφτει λίο λίο πάνω τους, καταπλακώνοντάς τες ή ότι τούντο σπίτι εν η ίδια η φυλακή τους (μεγάλη ίσως και επιχρυσωμένη ίσως, αλλά φυλακή), στην οποία αυτοεγκλωβίστηκαν τζιε εγκλώβισαν τζιε τις οικιακές τους βοηθούς τζιε τα παιδιά τους…
αφιερωμένο:
[youtube]http://youtu.be/D1wrURE5oFQ[/youtube]
εν καλά που τα λαλείς όμως δε νομίζω να λείψουν ποττέ έτσι άθρωποι από τες κοινωνίες. απλώς ο καθένας επιλέγει να τους κάμνει παρέα.
Χμμμ, νομίζω θα ξεκινήσω σύνδεσμο ενάντια στη δυσφήμηση των παπάδων.Γράφεις βεβαίως πράματα που ισχύουν, αλλά η ισοπέδωση με ενοχλεί.
Μα το θέμα εν ότι τούτοι οι άνθρωποι, που εν η πλειοψηφία τζιε ο καθρέφτης τούντης κοινωνίας, εν το αποτέλεσμα τούντης κοινωνίας. Αν η κοινωνία ήταν άλλοσπως οργανωμένη, εν νομίζω να είσσιε έτσι νοοτροπίες. Που την άλλη, για να αλλάξει η κοινωνία πρέπει εμείς να την αλλάξουμε τζιε τούτοι οι άνθρωποι εν ένι διατεθειμένοι να διεκδικήσουν μιαν άλλη κοινωνία τζιε να ρισκάρουν το βόλεμά τους για να την διεκδικήσουν. Ή μάλλον, έτσι άνθρωποι εν μπορούν καν να φανταστούν μιαν άλλη κοινωνία, όι να την διεκδικήσουν. Ένας φαύλος κύκλος…
Strololiotiεν τζιε εν θέμα δυσφήμησης των παπάδων, εν θέμα νοοτροπιών της κυπριακής κοινωνίας. Εκατάλαβες δηλαδή να εφούμισα τις μαμάδες? Το αντίθετο. Σίουρα έσσιει παπάδες που εν αξιόλογοι τζιε μαμάδες επίσης, αλλά η συγκεκριμένη συνάθροιση ήταν ένας εφιάλτης τζιε δυστυχώς κάπως έτσι εν η κυπριακή κοινωνία στο σύνολό της: οικογένειες αμπάλατων
Πολύ ενδιαφέρουσα η μουσική προσθήκη από Τρύπες!Οχι, δεν εχούμισες τες μανάδες, και αντιλαμβάνομαι πως και γιατί η συγκεκριμένη συνάντηση ήταν εφιάλτης – βρέθηκα σε παρόμοιες!Ομως: επιμένω πως οι αναφορές στους παπάδες φάνηκε να ήταν μάλλον αναπαραγωγή ενός στερεότυπου. Είναι ένα θέμα να λέμε πως υπάρχουν καλοί και κακοί, και άλλο να προεκτείνουμε τις παρατηρήσεις ενός μεμονωμένου γεγονότος και να τις κάνουμε θεωρία.
Όι, εν εννοούσα να κάμω καμιά θεωρία. Ήταν απλά παρατηρήσεις που έκαμα που την συγκεκριμένη κοινωνική συνάθροιση, στην οποία εν η αλήθκεια ότι κανένας παπάς εν εσηκώστηκε να ασχοληθεί με το κοπελλούδι του τζιε φαίνεται ότι ούτε τζιε οι μαμάδες ασχολούνται ουσιαστικά με τα κουπελλούθκια τους, αν κρίνω που τις συμπεριφορές τους (τζιε των μανάδων τζιε των κουπελλουθκιών). Οι προεκτάσεις που θα ήθελα να γίνουν τζιε ίσως εν το επέτυχα αφορούν την κοινωνία γενικότερα τζιε την κυπριακή κοινωνία ειδικότερα τζιε όι τους παπάδες συγκεκριμένα. Αφορούν όμως τζιε το πρότυπο της πατριαρχικής οικογένειας που δυστυχώς καλά κρατεί στην κυπριακή κοινωνία, είτε μας αρέσκει είτε όι, είτε το αναγνωρίζουμε είτε όι. Εν σημαίνει ότι ούλλες οι οικογένειες λειτουργούν με τον ίδιο (πατριαρχικό) τρόπο, αλλά, δυστυχώς, τούτη εν η νόρμα της κοινωνίας τζιε εν τούτο που με ενοχλεί
molis aniksa to post enomiza ishe mono traou8kia kai lalw opas trypes 🙂 kai proxorondas ibra kai kimeno.8kebazondas to ti grafis skptome olo to skiniko pou perigrafis kai miazi me kati pou exw zisi lio polla . en astio alla en gia ta klamata.
Νομίζω ούλλοι λίο πολλά εζήσαμε παρόμοια σκηνικά τζιε εν τζιε τούτο μια απόδειξη ότι τούτη εν η νόρμα της κοινωνίας μας. Για αυτό εν για κλάματα .