Month: September 2009

Το όλο concept μου για τις σχέσεις εξουσίας συνοψίζεται σε μια φράση που αθυμούμαι που μωρό να ακούω που τον μακαρίτη τον παππού μου να λαλεί κάθε φορά που οι συζητήσεις των μεγάλων αφορούσαν την πολιτική/ τους πολιτικούς: “Εν έσσιει κανένα που εν να βουττήσει το δάκτυλό του μες στο ποτσούι με το μέλι τζιε εν θα το γλείψει.” Που ήμουν πολλά μιτσιά τζιε άκουα τούντη κουβέντα, εφαίνετούν μου πολλά αστεία. Άμα εμεγάλωσα λίο, τούτη η κουβέντα έβαλλέ με σε σκέψεις. Μια φορά ερώτησα τον παππού “Παππού, εν νομίζεις ότι εν λίο απαισιόδοξο τούτο που λαλείς?” “Όι, εν η αλήθκεια,” λαλεί μου, “εσύ άμα βουττήσεις το δάχτυλό σου μες στο βάζο με το μέλι, εν θα το γλείψεις ύστερα?” “ναι, αλλά άμα ξέρω ότι τούτο εν βλάψει κάποιους άλλους, εν θα το γλείψω. Εν να το πλύνω το δάχτυλό μου,” απαντώ του, με την αθωώτητα ενός παιδιού. “Όι, μάνα μου, εν θα το πλύνεις. Άμα εν θέλεις να εκμεταλλευτείς άλλους ανθρώπους, εν θα το εβούττας το δάχτυλό σου που μιας αρκής μες στο μέλι” απάντησέ μου ο παππούς. Τότε εν επολλοκατάλαβα την απάντηση του παππού. Αλλά πάντα εστριφογύριζε μες στο νου μου. Πλέον θεωρώ τούντην απλοϊκή μεταφορά του αγράμματου παππού μου την πιο σοφή κουβέντα που άκουσα για τις σχέσεις εξουσίας. Νομίζω ότι αποτυπώνει πολλά ξεκάθαρα τζιε απλά τις σχέσεις εξουσίας. Γιατί όντως, εν έσσιει κανένα που εν να βουττήσει το δάχτυλό του μες στο ποτσούι με το μέλι τζιε εν θα το γλείψει, τζιε εν θα το ξαναβουττήσει τζιε να το ξαναγλείψει, ξανά τζιε ξανά. Άλλοι εν να το βουττήσουν πιο πολλές φορές τζιε άλλοι πιο λίες, αλλά εν η αλήθκεια ότι τζίνος που εν θέλει να γλείψει το μέλι, εν θα εβουττούσε το δάχτυλό του μες στο ποτσούι με το μέλι που μιας αρκής.