Άνοιξε το τελευταίο χρονικό διάστημα η συζήτηση σε σχέση με την πρόσβαση των ομοφυλόφιλων ατόμων στο δικαίωμα του γάμου.
Το θέμα ένι όμως να εξετάζουμε πολυδιάστατα τζιαι πολυεπίπεδα το κάθε θέμα τζιαι κατάσταση. Γιατί, ναι, εν καλά να λαλούμε ότι τα LGBT άτομα θα έπρεπε να έχουν το δικαίωμα στο γάμο, όπως τζιαι σε ούλλα τα δικαιώματα, αλλά δυστυχώς ΔΕΝ το έχουν.
Τα ανθρώπινα δικαιώματα εν εν κάτι το αυτονόητο (όσο τζιαι αν θα μας άρεσκε να ήταν έτσι). Τα ανθρώπινα δικαιώματα εν εν κάτι που εκατέβηκε που τον ουρανό, έτσι, στα καλά καθούμενα. Στο υπάρχον σύστημα τα ανθρώπινα δικαιώματα κερδίζουνται μόνο μέσα που διεκδικήσεις τζιαι αγώνες.
Εν σημαντικό να χωνέψουμε τούντην οδυνηρή πραγματικότητα, ότι δηλαδή μόνο μέσα από διεκδικήσεις μπορούμε να αποκτήσουμε πρόσβαση σε ανθρώπινα δικαιώματα, προκειμένου να τα διεκδικήσουμε τζιαι να τα πάρουμε.
Όταν μιλούμε για θέματα LGBT ατόμων μιλούμε για θέματα φύλου (gender), οπότε εν καλά να έχουμε στο νου μας τζιαι τα παράπλευρα θέματα. Όπως τζιαι άμα μιλούμε για θέματα φεμινιστικά, πάλε μιλούμε για θέματα gender τζιαι για αυτό πρέπει να μιλούμε για ούλλα τα φύλα τζιαι όι μόνο για το γυναικείο φύλο. Νευριάζω άμα ακούω ή θκιαβάζω «φεμινίστριες» που «κόπτονται» για τα γυναικεία ζητήματα, αλλά εν ασχολούνται με τα ζητήματα των LGBT ατόμων, ή που, ακόμα σσιειρόττερα, επικρίνουν τζιαι απορρίπτουν τα LGBT άτομα. 
Σε μια σχετική συζήτηση που είχα με τον φίλο Κυπρολέων, ο Κυπρολέων επεριέγραψε τον γάμο μεταξύ ετεροφυλοφίλων σε παλιότερα χρόνια, ως μια «συμφωνία», κατά την οποία «οι γενέτζιες βάλλουν την σεξουαλικότητά τους στο ψυγείο για να ξέρει ο άντρας ότι τα μωρά εν δικά του». Άρεσέ μου τούτη η περιγραφή. Εν μια καλή αρκή για να αρκέψει μια ουσιαστική συζήτηση. Αλλά εν καλά να παίρνουμε τα πράματα τζιαι πιο τζει που το φανερό τζιαι το εύκολα αποδεκτό. Γιατί ο γάμος εν έπαψε να εν μια συμφωνία, μία παράγραφος στο άτυπο κοινωνικό συμβόλαιο, κατά την οποία, τα δύο μέρη τζιαι ειδικότερα οι γυναίκες καλούνται να θυσιάσουν πολλά, ανάμεσα σε αυτά τζιαι η σεξουαλικότητα, για να είναι κοινωνικά αποδεκτοί τζιαι να απολαμβάνουν κάποια προνόμια. Το ίδιο εν να συμβεί τζιαι με τους gay γάμους, αν δεν διεκδικήσουμε μία άλλη σημασία για τον γάμο/ συμβίωση, επαναπροσδιορίζοντας τους ρόλους των φύλων. Γιατί το ζητούμενο εν εν μόνο η αναγνώριση ισότιμων δικαιωμάτων σε όλους, ανεξαρτήτου φύλου, φυλής, χρώματος, εθνοτικής καταγωγής, θρησκείας, κτλ, σε θεωρητικό επίπεδο. Εν σημαντικό να γίνει τούτο σε θεωρητικό επίπεδο για να μπουν οι βάσεις για τα περαιτέρω. Αλλά εν ακόμα πιο σημαντικό η ισότητα να επέλθει τζιαι στην πράξη, σε ούλλα τα επίπεδα. Τζιαι τούτο μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα που τον επαναπροσδιορισμό των ρόλων, των εννοιών, των αξιών, της ηθικής, ….. τζιαι η λίστα τούτη εν έσσιει τελειωμό…
Υπάρχουν άτομα που τα βιολογικά τους χαρακτηριστικά συνάδουν με το πρότυπο (λευκός, δυτικός, μεσοαστός, ετερόφυλος άντρας), αλλά εν περιθωριοποιημένα, λόγω του ότι κοινωνικά δεν συνάδουν με το κοινωνικό πρότυπο, δεν έχουν υιοθετήσει τον ρόλο που η κοινωνία έχει προδιαγράψει γι’ αυτούς.
Οι γυναίκες που την άλλη, με τη σειρά τους καλούνται να ανταποκριθούν στον δικό τους ρόλο, όπως τον διδάσκονται τζιαι όπως αυτός τους επιβάλλεται που την οικογένεια τζιαι την κοινωνία. Τον ρόλο της καλής τζιαι ήσυχης συντρόφου, συζύγου, μάμας, νοικοκυράς. Τον ρόλο της «μητέρας Τερέζας» που ασχολείται με τα κοινά τζιαι τον εθελοντισμό, διότι η γυναίκα εν τζείνη που «πρέπει» να θυσιάζεται για τους άλλους.
Το πρότυπο όμως εν τζιαι υπάρχει που τη φύση, εν έσσιει κανένα που γεννιέται τζιαι βιολογικά εν πρότυπο. Το πρότυπο εν κοινωνικά δομημένο, εν ένας ρόλος παρά μια βιολογική οντότητα. Ως ρόλος, μπορεί να υιοθετηθεί που πολλούς τζιαι ειδικότερα στη σύγχρονη κοινωνία, όπου, λόγω τζιαι του καπιταλισμού, οι κοινωνίες εν πιο flexible ως προς τα βιολογικά χαρακτηριστικά του προτύπου. Μπορεί δηλαδή μια γυναίκα να υιοθετήσει επίσης τον ρόλο του προτύπου. Ένας μαύρος επίσης. Τζιαι ένας gay. Τζιαι μια λεσβία. Η κοινωνία εν να τους αποδεκτεί πιο δύσκολα ίσως, αλλά, αν τα άτομα αυτά αποδείξουν ότι «αξίζουν» τον ρόλο τους τζιαι μπορούν να τον υιοθετήσουν με επιτυχία (ως προς τα χαρακτηριστικά εξουσίας που επιβάλλει ο ρόλος), τότε «ανταμείβονται» με τα προτερήματα του προτύπου: ισχύς.
Στο τέλος, ούλλοι είμαστε καταπιεσμένοι, ανεξαρτήτου φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού, καταγωγής, οικονομικής επιφάνειας, κτλ. Τζιαι εν για αυτό που το θέμα εν ένι να υιοθετήσουμε ούλλοι τον ρόλο του προτύπου για να μεν ανήκουμε στους καταπιεσμένους, αλλά να καταρρίψουμε τους ρόλους τζιαι τα πρότυπα, αλληλέγγυοι ούλλοι ως άτομα τζιαι όι ως ρόλοι.
Σχετικά ξόρκια: Γυναίκες και φεμινισμός
