Εβαρέθηκα, γαμώτο! Μια φράση τριγυρίζει μες στον νου μου συνεχώς τελευταίως: “τρων μας τον χρόνο μας”…
Ξυπνούμε χαράματα για να πάμε στη δουλειά τζιε η μέρα μας φεύκει, έτσι, “απλά.” Ξυπνώ τζιε εν νύχτα ακόμα. Σχολάνω τζιαι εν πάλε νύχτα! Εν πάει άλλο, γαμώ το, εν πάει!
Τζιαι η δουλειά όι μόνο τρώει μας τον χρόνο μας, αλλά απομυζά μας τζιαι κάθε ίχνος ενέργειας. Σχολάνεις, μπαίνεις σπίτι τζιαι εν σώνεις πλέον να κάμεις τίποτε… Λιώνεις πας στον καναπέ ώσπου να έρτει η ώρα να πάεις να τζοιμηθείς.
Ως τζιαι στον ύπνο μου, στοισσιώνει με η δουλειά…
Να τζοιμηθείς για να ξυπνήσεις πάλε χαράματα τζιε ξανά που την αρκή… Ούλλες οι μέρες οι ίδιες στη ρουτίνα τους…
Η ειρωνεία εν ότι δουλεύκουμε για να έχουμε μια “καλύττερη ζωή.” Συναινούμε στο άγραφο κοινωνικό συμβόλαιο για να μπορούμε να “ζήσουμε” πιο “άνετα,” πιο “καλά,” για μια “αξιοπρεπή” διαβίωση.
Διαβίωση, πράγματι… όι ζωή, αλλά απλή διαβίωση…
Έτσι, δουλεύκουμε για να μπορούμε να έχουμε μια στέγη πάνω που την κκελέ μας, να μπορούμε να φάμε, να ντυθούμε, να αγοράζουμε τα βιβλία μας, τα cds μας, τα dvds μας, τα παιχνίθκια των κουπελλουθκιών μας τζιαι τα δικά μας… Στο τέλος όμως, ίντα που γίνεται? Η στέγη (που σκοπό έσσιει την προστασία μας) μετατρέπεται σε τέσσερεις τοίχους που μας πλακώνουν, όλο και περισσότερο… Δουλεύκουμε ούλλη μέρα όπως… (όπως? τους πελλούς, να πω? τα ζώα να πώ?) τζιαι εν προλαβαίνουμε να απολαύσουμε το φαϊ μας. Πάντα βιαστικά τζιαι πρόχειρα… Τα παιχνίθκια μας, τζιαι των κουπελλουθκιών μας τζιαι τα δικά μας, αντικαθιστούν τις ζωές μας, τζίντες ζωές που εν προλαβαίνουμε να ζήσουμε… Ίντα ειρωνεία, πραγματικά!
Θυμούμαι κάποτε ότι εθκιάβαζα πολλά, έγραφα πολλά, εζωγράφιζα, έκαμνα σσίλια θκιο πράματα, δημιουργικά. Τα τελευταία χρόνια, που τότε που έγινα μάμα, εν έχω πια την ενέργεια για να κάμω τίποτε που τούτα. Τζιαι εν φταίει το ότι έγινα μάμα, αλλά το ότι που τότε δουλεύκω κανονικά, full time τζιαι παραπάνω που full time να μεν σας πω… Πού να σου μείνει δημιουργικότητα όταν σου απομυζούν την ενέργεια, τη φαντασία?
Που μιαν άποψη, είμαι “τυχερή” γιατί η δουλειά μου εν ένι τουλάχιστο καμιά γραφειοκρατική τζιαι απρόσωπη δουλειά. Έσσιει να κάμει με κόσμο τζιαι με τη στήριξη ευάλωτων ατόμων. Εν μια δουλειά που με κάμνει να νοιώθω ότι κάμνω κάτι ουσιαστικό τζίντες ώρες τζιαι ότι εν σπαταλώ απλά τον χρόνο μου έναντι κάποιων ευρώ. Που την άλλη, τούτο σημαίνει ότι εν μπορώ να είμαι αυστηρή με τις ώρες εργασίας μου, εν μπορώ να πω “ου, εν πέντε η ώρα, εσχόλασα, γεια” Τζιαι τούτο έσσιει επιπτώσεις στη δική μου ζωή τζιε στη ζωή της κόρης μου.
Τις τελευταίες μέρες νοιώθω ακόμα πιο έντονα ότι (η δουλειά) τρώει μου τον χρόνο, τη ζωή, στην κυριολεξία. Η μικρή νεράιδα εγράφτηκε ήδη στην α’ δημοτικού… Τζιαι εγώ νοιώθω πως έχασα τα χρόνια τζίνα που θα εμπόρουν να επαίρνουν μαζί της. Αντί να είμαι μαζί της τζιαι να την σσιαίρουμαι, εγώ έφαα τα χρόνια τούτα στη δουλειά, χτυπώντας 10ωρα και… Τζιαι η νεραϊδούλα μου, επέρασε τζιαι περνά τούτες ούλλες τις ώρες μες σε σταθμούς, νηπιαγωγεία, τζιαι με ανθρώπους που την αγαπούν μεν, αλλά εν ένι η μάμα της. Τζιαι τζίντα χρόνια εφύαν, ήδη… Η μικρή νεράιδα εσταμάτησε να μου παραπονιέται για τούτο, αλλά πιάνει με εμένα το παράπονο. Η μικρή νεράιδα δείχνει να “καταλαβαίνει” πιο. Εγώ που την άλλη, εν ιξέρω ίντα που καταλαβαίνω πιο…
ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΙΣΩ!
πρέπει να βρίσκεις παραπάνο χρόνο να περνάς με την κόρη σου, αλλά εν συμφωνώ οτι δουλεύκουμε μόνο για να έχουμε μια καλυτερη ζωη. η δουλειά εσσιει τζαι άλλα καλα που πρεπει να τα εκτιμούμε.
Εκτιμούμε μιαν ευχάριστη ενασχόληση που την κάνουμε όποτε μας αρέσει, όποτε το νοιώθουμε. Χωρίς όρια τζιαι “πρέπει”. Μπορεί να εν για κάτι λεπτά, για κάτι ώρες ή ό,τιδήποτε. Προσωπικά, εν εκτιμώ τζιαι τόσο μιαν οποιαδήποτε ενασχόληση που εν καθρορισμένη σε πλαίσια τζιαι “πρέπει”. Που με αναγκάζει να ξυπνώ χαράματα τζιαι κρατά με ως το απόγευμα υποχρεωτικά. Που με δεσμεύει 5 μέρες την εφτομάδα. Εν έμμισθη σκλαβιά τζιαι τίποτε άλλο. Ανταλάσσουμε τον χρόνο μας τζιαι την ενέργειά μας με ευρώπουλα.
Νομίζω δεν είναι σωστό να παραπονιέσαι για τη χαμένη δημιουργικότητά σου.Είναι εκεί, στίς όσες (προφανώς λίγες – ως ομοιοπαθής γνωρίζω) ώρες που έχεις με τη νεραιδούλα σου!
Τούτο εν σίουρο, στροβολιώτη, αλλά αν δεν ήταν η δουλειά, ήταν να εν ακόμα πιο δημιουργικές οι ώρες, τζιαι κυρίως οι ώρες που παιρνώ με τη νεραϊδούλα μου.
εκάτη η μισθωτή σκλαβιά είναι το απόλυτο “προιόν”του συστήματος αυτούδουλεία ή δουλειά όπου και να βάλεις τον τόνο πάλι μέσα είσαι αφού ό,τι γίνεται καταναγκααστικά είναι σκλαβιάδιάβασα ένα ωραίο σύνθημα σε αθηναικό τοίχο:”αν δεν δουλεύεις τώρα είσαι άνεργος, αν δεν δουλεύεις ποτέ είσαι αφεντικό”έτσι έχουν τα πράγματα δυστυχώς….. απαντήσεις στην μισθωτή σκλαβιά φυσικά και υπάρχουν τις οποίος στο blog μου τις έχουμε συζήτησεις μαζί αναλυτικά ;)πάντως “Το δικαίωμα στην τεμπελιά” του Πωλ Λαφάργκ γράφτηκε ήδη από το 1883 και εκφράζει το διαχρονικό χάλια αίσθημα αυτό που νοιώθεις http://osr55.wordpress.com/2009/01/22/
Εν επειδή αντιλαμβάνουμαι ότι υπάρχουν εναλλακτικές που νοιώθω σκατά με τούντην κατάσταση. Αλλά, δυστυχώς, εναλλακτικές υπάρχουν, αλλά όι στο υπάρχον σύστημα. Τζιαι στο υπάρχον σύστημα, ίσως να υπάρχουν κάποιες εναλλακτικές, αλλά εν προσφέρονται όταν έσσιεις ένα μωρό να μεγαλώσεις…
giafto simera oulli laloume doulefkw kai oxi ergazoume mpori amesa na men to katalabenoume alla sto iposinidito mas i doulia en mia aggaria pou ipoxreoumaste na ti kamoume ….simera ekatandisame oi na doulefkoume gia na zioume alla zioume gia na doulefkoume….P.S monon oi kivernitikoi exoun elef8eres ores??