αντρική βία κατά των γυναικών

Έχουμε πληροφορηθεί ότι την προηγούμενη εβδομάδα έγινε επίθεση σε κοπέλα από τον πρώην σύζυγό της μέσα στην παλιά Λευκωσία, κοντά στην πλατεία του Μανώλη, προκαλώντας της βαριά σωματική βλάβη.  Η κοπέλα είναι μητέρα ενός μικρού παιδιού.  Το παιδί ήταν παρόν κατά την επίθεση.

Στην Ευρώπη, η ενδοοικογενειακή βία είναι η πρώτη αιτία θανάτου ή / και αναπηρίας για τις Ευρωπαίες γυναίκες ηλικίας 16 έως 44 ετών, ξεπερνώντας τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα και τον καρκίνο. Ανάλογα με τη χώρα, το 25% έως 50% των γυναικών έχουν υπάρξει θύματα βίας. Αναρωτιόμαστε λοιπόν μήπως η δίκαιη κατά τα άλλα αγανάκτηση που συναντούμε για αυτά τα εγκλήματα λειτουργεί απλώς ως άλλοθι για να συνεχίζεται τελικά απρόσκοπτη η «κανονική» και «συνηθισμένη» πρακτική της βίας ηπιότερων μορφών και τόνων, που ενδημεί παντού.

Το γεγονός αυτό ΔΕΝ είναι μεμονωμένο επεισόδιο. Είναι μια πράξη που αποτελεί μέρος ενός δικτύου καθημερινών συνθηκών που την καθιστούν επιτρεπτή.   Είναι απόρροια της πατριαρχικής δομής των κοινωνιών και των εξουσιαστικών σχέσεων που στις κοινωνίες μας έχουν διαμορφωθεί ανάμεσα στα δύο φύλα.  Είναι απόρροια της συνθήκης που υπαγορεύει υποσυνείδητα ότι «ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΕ ΚΤΥΠΗΣΩ».

ΔΕΝ αποδίδεται σε ψυχοπαθολογικούς λόγους στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων.  Οφείλεται συνήθως σε αίτια κοινωνικά.

ΔΕΝ εξαρτάται από την οικονομική τάξη, τη μόρφωση, το βιοτικό επίπεδο, το επάγγελμα, την ηλικία, την ‘κοινωνική επιφάνεια’ των ατόμων.  Είναι φαινόμενο που διαπερνά όλες τις πιο πάνω –και άλλες- κατηγορίες αδιακρίτως.

ΔΕΝ είναι κάτι που συμβαίνει μακριά μας!  Συμβαίνει στα σπίτια και τα διαμερίσματα δίπλα μας και στους ανθρώπους που ξέρουμε.  Το συγκεκριμένο περιστατικό συνέβηκε στο δημόσιο χώρο, την πλατεία του Μανώλη, που πολλοί από εμάς χρησιμοποιούμε σχεδόν καθημερινά.

Οι μορφές σωματικής βίας ενάντια στις γυναίκες ξεκινούν από το βίαιο άγγιγμα, το χαστούκι, το ξυλοδαρμό, προχωρούν στο βιασμό, τον ακρωτηριασμό, την παραμόρφωση και φτάνουν μέχρι την εξόντωση της γυναίκας.

Το γεγονός της ύπαρξης παιδιών πάρα πολλές φορές δεν αποτρέπει την άσκηση της βίας. Αντίθετα, η βία εκδηλώνεται στην παρουσία τους –όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση- ή σε άλλες περιπτώσεις τα περιλαμβάνει.

Η αντρική βία κατά των γυναικών συχνά αντιμετωπίζεται από άλλες γυναίκες ως μια μορφή απόδοσης δικαιοσύνης που αφορά τη σχέση ανάμεσα στη γυναίκα και τον άντρα (…… και αυτό πονάει ακόμα περισσότερο!).

Η βία κατά των γυναικών είναι η πλέον διαδεδομένη «αποδεκτή» μορφή βίας («σιγά, ένα πάτσο της έδωσε!»).

Η ποινικοποίηση του προβλήματος είναι ένα βήμα, αλλά –όπως και κάθε περίπτωση που αφορά κάθε μορφής ενδοοικογενειακή βία- δε μπορεί να γίνει καθαρότερο ότι η νομική αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων είναι μια τρύπια σακούλα για ένα βαρύ φορτίο.  Αποτιμούμε ότι η νομική πτυχή είναι βοηθητική.  Ο κυπριακός νόμος αυτή τη στιγμή στην καλύτερη περίπτωση δεν αποτρέπει και στη χειρότερη δεν τιμωρεί την άσκηση βίας ενάντια στις γυναίκες.  Οι νομικές αλλαγές αναμφισβήτητα αποτελούν ένα πεδίο που απαιτεί συντονισμένη δράση για να αλλάξει.  Ταυτόχρονα όμως αξιολογούμε και πως ότι η μόνη ουσιαστική και άμεση αποτροπή υλοποίησης της δυνατότητας για άσκηση ανδρικής βίας πάνω στις γυναίκες είναι η παρουσία του ίδιου μας του σώματος και της ίδιας της φωνής μας στο δημόσιο χώρο με διαμαρτυρία, καταδίκη και αποπομπή του κάθε θύτη.  Με πολλά μέσα και σε πολλαπλούς χρόνους και τόπους.

Δε θα σιωπήσουμε.

Δε θα συγκαλύψουμε.

Δε θα ανεχτούμε.

Στηρίζουμε τις γυναίκες που τολμούν να το πουν.