Ο γάμος εν ένας θεσμός που εδραιώθηκε που το δίπτυχο πατριαρχία – θρησκεία. Πριν που το φονικό αυτό δίδυμο, οι άνθρωποι και οι σεξουαλικές σχέσεις ήταν σαφώς πολύ πιο ελεύθερες. Ο γάμος εφευρέθηκε τζιαι επιβλήθηκε ως ένας θεσμός για τη χαλιναγώγηση της σεξουαλικότητας και τον πιο αποτελεσματικό έλεγχο των ανθρώπινων σχέσεων και κατεπέκταση των ίδιων των ανθρώπων. Χωρίς το θεσμό του γάμου, η πατριαρχία θα κατέρρεε τζιαι χωρίς την πατριαρχία, η ίδια η θρησκεία θα αποτύγχανε. Ο γάμος εν ένα είδος συμβολαίου με το οποίο τα δύο μέρη καλούνται να παραδώσουν το sovereignty τους (εν μου έρκεται ο όρος στα ελληνικά, απολογούμαι): παραδοσιακά, η μεν γυναίκα καλείται να παραδώσει στον άντρα τη σεξουαλικότητά της, την αυτονομία της τζιαι τη χειραφέτησή της τζιαι να αναλάβει καθήκοντα reproduction. Ο δε άντρας καλείται να αναλάβει το ρόλο του breadwinner. Εις αντάλλαγμα, οι μεταξύ σχέσεις των δύο μερών επισημοποιούνται και χαίρουν κοινωνικής αναγνώρισης. Τα δύο μέρη δηλαδή αποτάσσονται το sovereignty τους προκειμένου οι σχέσεις τους να εγκριθούν που το κοινωνικό πλαίσιο. Ακόμα, τα «κέρδη» των δύο μερών που τούντη συμφωνία είναι: για τον μεν άνδρα η βεβαιότητα ότι τα παιδιά που θα γεννηθούν μέσα σε ένα γάμο είναι «δικά του». Για τη δε γυναίκα, η βεβαιότητα της επιβίωσης για την ίδια και τα παιδιά της, αφού παραδοσιακά, είπαμε, η γυναίκα αναλαμβάνει reproduction role και άρα, δεν μπορεί να είναι οικονομικά ανεξάρτητη – το reproduction δεν πληρώνεται, βλέπετε. Στη σύγχρονη κοινωνία και με την εμφάνιση του κράτους και του καπιταλισμού, οι ρόλοι έχουν σαφώς «αλλάξει» (όι τζιαι τόσο πολλά βέβαια…). Ο θεσμός του γάμου παραμένει όμως. Τυχαία? Δε νομίζω. Φυσικά έχει αλλάξει η τελετή. Τώρα ο καπιταλισμός επιβάλει γάμους χιλιάδων ευρώ, με ακριβά ρούχα, στολισμούς, δεξιώσεις κτλ. (είδατε ίντα στενά συνεργάζονται κράτος-εκκλησία-καπιταλισμός?) Στο τέλος της μέρας όμως, η βασική ιδέα του θεσμού και οι σκοποί που εξυπηρετεί παραμένουν ίδιοι. Ακόμα και σε μιαν κοινωνία, όπου οι ρόλοι των δύο μερών έχουν αλλάξει, όπου η γυναίκα δεν χρειάζεται πια να εξαρτάται από τον άντρα (as if she ever really had to…) και όπου ο άντρας μπορεί και με άλλους τρόπους να διασφαλίσει ότι τα παιδιά του εν «δικά του» (as if it really matters…), εντούτοις, ο θεσμός του γάμου παραμένει σταθερή αξία. Τζιαι φυσικά συντηρώντας κι ενισχύοντας τις πατριαρχικές δομές της κοινωνίας τζιαι κατεπέκταση την ιεραρχία… τζιαι εν γι’ αυτό ακριβώς το λόγο που η εκκλησία τζιαι το κράτος εν εν διατεθειμένοι να παραχωρήσουν πρόσβαση για τα ΛΟΑΤ άτομα στο θεσμό. Επειδή φοούνται ότι αν το κάμουν, εν να απειληθούν οι πατριαρχικές δομές. Κάποια άλλα κράτη τζιαι εκκλησίες όμως (πιο έξυπνοι) επαραχωρήσαν πρόσβαση στο γάμο τζιαι για τα ΛΟΑΤ άτομα. Καλώς επράξαν βέβαια, αλλά στην πραγματικότητα εν το εκάμαν που υπερβολικό ζήλο για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά που φόβο ότι αν δεν το εκάμναν, τότε θα απειλούνταν περισσότερο (γιατί τα αιτήματα των απέξω ίσως να ριζοσπαστικοποιούνταν περαιτέρω). Είναι γνωστή άλλωστε τακτική της εξουσίας να αφομοιώνει ότι δυνητικά αποτελεί κίνδυνο για αυτή – με την αφομοίωση παύει το κομμάτι αυτό να συνιστά κίνδυνο, ενσωματώνεται στο σύστημα και όλα εντάξει… Με τούτο εν θέλω να υποστηρίξω ότι εν εν καλά που τα ΛΟΑΤ άτομα αποκτούν πρόσβαση στο θεσμό του γάμου, αλλά ότι πρέπει να προβληματιστούμε λίο για τέθκιους θεσμούς τζιαι τη σημασία τους στην κοινωνία… τζιαι συνάμα να προβληματιστούμε για τις δικές μας μακροπρόθεσμες διεκδικήσεις…
Όσο αφορά το παράδειγμα με ένα ζευγάρι λεσβίες που παντρεύονται «για να διασφαλίσουν στο παιδί τους την κηδεμονία και την ασφάλεια και να πάρουν ένα δάνειο από κοινού για να αγοράσουν ένα σπίτι», κάτι τέτοιο δεν αποτελεί όχι αποκύημα της πατριαρχίας. Αποτελεί όμως συνέχιση και θωράκιση πατριαρχικών θεσμών όπως αυτού του γάμου. Γιατί ναι μεν παραδοσιακά ο θεσμός αποκλείει τα ΛΟΑΤ άτομα, αλλά η αποδοχή του και από ΛΟΑΤ άτομα στο τέλος της μέρας απλά τον ενδυναμώνει. Και θεσμοί όπως αυτός του γάμου πάντα αφήνουν στην απέξω άτομα ή ομάδες ατόμων. Με τη συμπερίληψη των ΛΟΑΤ ατόμων ναι μεν μειώνονται τα άτομα/ ομάδες που αποκλείονται, αλλά εντείνεται ίσως και η απόρριψη των υπολοίπων. Και στην τελική, εκτός και αν είμαστε συνειδητοποιημένες/ οι στις διεκδικήσεις μας, μιας τέτοια συμπερίληψη, αν παραμείνει ως εκεί, δεν αποτελεί παρά αφομοίωση της ΛΟΑΤ κοινότητας, ομαλοποίησή της, ένταξή της στη νόρμα, και άρα νίκη του συστήματος επάνω στις ζωές μας και όχι αντιστρόφως… Στο κάτω κάτω, οι ΛΟΑΤ οικογένειες εντός γάμου/ συμφώνου συμβίωσης δεν συνεχίζουν να είναι πυρηνικές οικογένειες? Μήπως αλλάζει ουσιαστικά η όλη διάταξή τους?
Ακόμα, να μου επιτρέψετε να αμφιβάλλω κατά πόσο με ένα σύμφωνο συμβίωσης/ γάμο τα ΛΟΑΤ άτομα διασφαλίζουν όντως την κηδεμονία του παιδιού τους. Εξ όσων γνωρίζω, αυτή διασφαλίζεται μόνο για το ένα μέρος και στην περίπτωση που το ένα μέρος είναι βιολογικός γονιός του παιδιού, τότε αναγκαστικά σε αυτόν/ή.
Όσο για το δάνειο για αγορά σπιτιού, είναι ναι χρήσιμη μια τέτοια δυνατότητα όσο ζούμε στο υπάρχον σύστημα. Είναι ένα αναγκαίο κακό σήμερα, θα μπορούσαμε να πούμε. Μην ξεχνάμε όμως ότι εκτός από αναγκαίο είναι και κακό… Δεν μπορούμε άραγε να οραματιστούμε μιαν άλλη κοινωνία? Χωρίς ιεραρχία? Χωρίς πατριαρχικές δομές? Χωρίς εξουσία? Όπου όλες και όλοι θα είμαστε ίσοι, ανεξαρτήτως σεξουαλικότητας, φύλου, εθνοτικής καταγωγής, χρώματος, κοκ. Σε μια τέτοια κοινωνία, ποια θέση θα μπορούσε να έχει ένας θεσμός όπως αυτός του γάμου? Καμιά!
