Τούντο μπλογκ ασχολήθηκε κάμποσο το τελευταίο διάστημα με την εκπαίδευση στην Κύπρο τζιαι ενόψει του ότι μόλις εξεκίνησε η νέα σχολική χρονιά, αναμένεται να ξανασχοληθεί τζιαι στο μέλλον.
Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα της νέας σχολικής χρονιάς για τα δημοτικά. Εμένα τις τελευταίες μέρες εκράταν με μια ψιλοκατάθλιψη για το γεγονός, αφού προς το παρόν είμαι άνεργη τζιαι καθόλου εν με ενθουσιάζει το ότι εννα πρέπει να ξυπνούμε πάλε που το χάραμα τζιαι να μπούμε σε ρουτίνα…
Το πρωί εξυπνήσαμε νωρίς νωρίς, αλλά πάλε εκαταφέραμε να πάμε αργοπορημένες στο σχολείο. Λαλώ “να πάμε,” γιατί την πρώτη μέρα αναμένεται τζιαι που τους γονιούς να μείνουμε στο σχολείο για την ομιλία της διεύθυνσης… Εκαταφέραμε τζιαι επήαμε με 10λεπτη καθυστέρηση τζιαι ακούσαμε τον ίδιον λόγο που ακούσαμε τζιαι πέρσι με μόνη εξαίρεση το ότι φέτος ακούσαμε τζιαι ότι αρχίζει η σταδιακή εφαρμογή των νέων αναλυτικών προγραμμάτων, για το περιεχόμενο των οποίων η διεύθυνση μάλλον εν εθεώρησε αναγκαίο να μας ενημερώσει. Η μόνη σχετική ενημέρωση που έγινε ήταν ότι τα διαλείμματα πλέον εννα ένει διάρκειας 15, 20 τζιαι 10 λεπτών (απ’ ό,τι θυμούμαι)… Τίποτε άλλο!!! Η διεύθυνση του σχολείου εθεώρησε καλόν τζιαι φέτος να επικεντρωθεί στην “ανάγκη όπως τα παιδιά, αλλά και οι γονείς μάθουν και τηρούν την ιεραρχία, η οποία είναι πολύ σημαντική” και γενικά η “ιεραρχία” ήταν η λέξη κλειδί της όλης ομιλίας…. Γιατί τι θα γίνουμε χωρίς ιεραρχία… Τζιαι κάπως έτσι η ιεραρχία εμπαιδώνεται που πολλά μιτσιάν ηλικίαν τζιαι ύστερα καθίσταται σχεδόν αδιανόητη η ζωή χωρίς αυτήν… Τζιαι μιλούμε μετά για εκμετάλλευσην, κοινωνικές ανισότητες, κοκ… Πως εννα μπορέσουμε ποττέ να ξεφύουμε που τούτα τζιαι να οραματιστούμε μιαν καλύττερην κοινωνία όταν που παιδιά δεχόμαστε τέθκιαν πλύσην εγκεφάλου τζιαι τέθκιαν καταστολήν?
Το μεσημέρι πάω τζιαι πιάνω την κόρη μου που το σχολείο, η οποία ήταν πολλά θετική μετά τη γνωριμία με την τζιαινούρκα της δασκάλα. Είπεν μου ότι συνέχεια ακούαν τραούθκια τζιαι εχορεύκαν! Ως δαμέ, ωραία! Μετά είπεν μου τζιαι τα τραούθκια που τους έβαλεν η δασκάλα τους τζιαι ακούαν: το παριζάκι του υφαντή – “που το τραουδά ένα πράσινο πράμα,” όπως μου επερίγραψεν η κόρη μου-, την μπάρμπι βασίλισσα των ωκεανών τζιαι την μπάρμπι βασίλισσα της μόδας. Πολλά εκπαιδευτικά τραούθκια, εν μπορώ να πω… Τζιαι για να ολοκληρωθεί η εκπαίδευση, τα μωρά ενημερωθήκαν τζιαι για την τραγουδίστρια των θκυο τελευταίων κομμαθκιών – “η δασκάλα είπεν μας εν η Ήβη που τα τραγουδά!” Εκπαίδευση ως προς τι όμως? Ως προς το να εμπεδώσουν καλύττερα τις διάφορες ιεραρχίες, για τις οποίες εμίλαν η διεύθυνση το πρωί, τον καπιταλισμό τζιαι τις επιταγές του τζιαι τα κοινωνικά (έμφυλα κυρίως) στερεότυπα… Πιο κάτω παραθέτω στίχους που τα πιο πάνω τραούθκια τζιαι κάποια πρόχειρα δικά μου σχόλια
Τραούδι 1
Θα’μαι καλό παιδί
άριστος μαθητής
αρκεί με το δικό μου το ρυθμό να κουνηθείς/ αρκεί το παριζάκι μου να είναι υφαντής
έλα και εσύ μπορείς
να γίνεις χόρευτης
αρκεί με το δικό μου το ρυθμό να κουνηθείς/ αρκεί το παριζάκι μου να είναι υφαντής
Στο γήπεδο νωρίς παντού πρωταθλητής
αρκεί με το δικό μου το ρυθμό να κουνηθείς
Το πρότυπο του “καλού παιδιού,” του “άριστου μαθητή” τζιαι του “πρωταθλητή” που βέβαια υποτάσσεται στην εξουσία των μεγαλυτέρων τζιαι του σχολείου για να μπορεί να θέσει τζιαι ο ίδιος τους όρους του. Υποτάσσεται δηλαδή στην ιεραρχία, αλλά η επιβράβευση ένει να γίνει επίσης μέλος της ιεραρχίας – “αρκεί με το δικό μου το ρυθμό να κουνηθείς” έχοντας τη ψευδαίσθηση (?) ότι εν ο ίδιος που θέτει τους κανόνες: θεσπίζει το ρυθμό τζιαι επιλέγει το παριζάκι του να είναι συγκεκριμένης μάρκας… Έτσι, το πρότυπο τούτο γίνεται τζιαι πρότυπο καταναλωτή, αφού έσσιει άποψη για τη μάρκα του… παριζακίου του είπαμε! Ακόμα, τούντο πρότυπο εν αρσενικό τζιαι γι’αυτό εν τζιαι “πρωταθλητής” στο γήπεδο. Η έμφυλή του ταυτότητα εν κάπως πιο εύκαμπτη που τζείνη των επόμενων θκυο τραουθκιών, αφού μπορεί βέβαια να υιοθετηθεί από παιδιά ούλλων των φύλων, αλλά τα χαρακτηριστικά του παραμένουν να υπάγονται στην αρρενωπότητα τζιαι εν εν τυχαίο ότι μιλά εκ μέρους του αρσενικού γένους, νομίζω….
Τραούδι 2
Ίσια όλα τα κορμιά
Μπάρμπι στην ακρογυαλιά
Μόνο αυτή έχει στέμμα στα μαλιά
Υποκλιθείτε
του βυθού αρχηγός
Το γέλιο, το στυλ της εκθαμβωτικό
γι’αυτό τη ζηλεύουν στον ωκεανό
Τι κούκλα, τι νάζι, τι άλλο να πω
σε μαγνητίζει στο βυθό
Αυτή κυβερνάει
Υποκλιθείτε, του βυθού αρχηγός
Τούντο τραούδι, όπως τζιαι το επόμενο, έσσιει ξεκάθαρα έμφυλη ταυτότητα τζιαι προορίζεται αποκλειστικά τζιαι μόνο προς συγκεκριμένο κοινωνικό φύλο. Προστάσσει το κοινό του να έσσιει ίσσιο κορμί. Να μάθουν λοιπόν από νωρίς να πειθαρχούν τα κοριτσάκια το σώμα τους, τη στάση του τζιαι τις κινήσεις του, όπως αναμένεται άλλωστε που τις γυναίκες να κάμνουν σε μιαν ξεκάθαρα πατριαρχική κοινωνία (για περαιτέρω ανάλυση της πειθαρχίας του γυναικείου σώματος μέσα στο πατριαρχικό σύστημα παραπέμπω σαςδαμέ). Να μάθουν να υποτάσσονται στην εξουσία της Μπάρμπι, η οποία μπορεί να μεν ένει άντρας, αλλά εν παύει να είναι ένα έμφυλο πρότυπο σε μιαν πατριαρχική κοινωνία. “Μόνο αυτή” μπορεί να έσσιει το “στέμμα στα μαλιά.” Τζι’ εσύ κοριτσάκι μου, μπορείς να το δανειστείς για να ζήσεις τη ψευδαίσθησή σου, αλλά μόνο υποκλινώμενη στον καπιταλισμό (που θα σου το πουλήσει) τζιαι προσαρμόζοντας την εαυτή σου, το σώμα σου τζιαι τα θέλω σου στις προσταγές της Μπάρμπι, η οποία είναι τζιαι εξουσία (“βασίλισσα”) τζιαι καπιταλιστικό τζιαι πατριαρχικό πρότυπο. Τζιαι χαρίζει σου τζιαι τη ψευδαίσθηση της γυναικείας εξουσίας σε μιαν πατριαρχική κοινωνία (λες τζιαι η εξουσία αλλάσσει ουσία ανάλογα με το φύλο του ατόμου που την ασκεί), κάμνοντάς σε να νομίζεις ότι τούτο εν αρκετό για την κατάλυση της πατριαρχίας (όμως, μπορούμε άραγε να απελευθερωθούμε με ανελεύθερα μέσα, όπως η εξουσία?). Εσύ υποκλίθου στη λάμψη της Μπάρμπι τζιαι εξαργύρωσε τις επιταγές που σου προτάσσει η πατριαρχία με λίη που τη λάμψη της Μπάρμπι τζιαι το φθόνο των άλλων. Βέβαια, η Μπάρμπι είναι “βασίλισσα των ωκεανών” τζιαι “αρχηγός του βυθού,” αφού η εξουσία στην ανθρώπινη κοινωνία “ανήκει” στο αρρενωπό πρότυπο. Τζιαι άρα η εξουσία που μπορεί να δοθεί σε μιαν γυναίκα εν μπορεί να εν η ίδια… Κάτι που μας παίρνει στο τελευταίο μας τραούδι, όπου η Μπάρμπι γίνεται “βασίλισσα της μόδας”
Τραγούδι 3
Φορέματα, αστράφτερα, τα όνειρα ντύνουν μαγικά
Πολύχρωμοι συνδιασμοί, δίνουν λάμψη σε ουρανό και γή
Στο κόσμο αυτό το μαγικό όλες σας προσκαλώ,
την παραμυθένια ομορφιά, νιώστε στην καρδιά.
Όλα είναι αστραφτερά, λάμπερα και μαγικά
μεταμορφώσου, μεταμορφώσου.
Φώτα, glitter, μουσική, μόδα είναι η ζωή
μεταμορφώσου, μεταμορφώσου.
Της μόδας η βασίλισσα, βασίλισσα αστράφτερη.
Ατέλειωτοι συνδιασμοί, στην μόδα δεν υπάρχουνε φραγμοί
Και glitter βάλε όσο θες, να μην διστάζεις να κάνεις αλλαγές.
Τα glitter δες, λαμποκοπούν, την λάμψη των αστεριών ξεπερνούν.
Με άμαξα θα πάμε στο χορό, μες στης μόδας το ρυθμό.
Όλα είναι αστραφτερά, λάμπερα και μαγικά
μεταμορφώσου, μεταμορφώσου.
Φώτα, glitter, μουσική, μόδα είναι η ζωή
μεταμορφώσου, μεταμορφώσου.
Της μόδας η βασίλισσα, βασίλισσα αστράφτερη.
Αν δεν τα καταφέρεις θα ‘ρθούν οι φλέροις
να βοηθήσουν και να σκορπίσουν παντού τα glitter τα ονειρικά.
Όλα είναι αστραφτερά, λάμπερα και μαγικά
μεταμορφώσου, μεταμορφώσου.
Φώτα, glitter, μουσική, μόδα είναι η ζωή
μεταμορφώσου, μεταμορφώσου.
Της μόδας η βασίλισσα, βασίλισσα αστράφτερη.
Της μόδας η βασίλισσα, βασίλισσα αστράφτερη.(x3)
Μεταμορφώσου, αφού ως γυναίκα τούτο εννα καλείσαι να κάμνεις ούλλη σου τη ζωή… Ο καπιταλισμός γίνεται “φίλος” σου σε τούτο. Προσφέρει σου τη μόδα, το γκλίττερ, τα εντυπωσιακά φουστάνια τζιαι τη ψευδαίσθηση ότι οι φραγμοί που σου επιβάλλουν σε ούλλα τα πεδία της ζωής σου μπορούν να σπάσουν μέσω της… μόδας! Υπόσχεταί σου ελευθερία: στο να βάλλεις “όσο γκλίττερ” θέλεις, να φορήσεις όσα τζιαι ό,τι φουστάνια θέλεις τζιαι να θκιαλέξεις τα χρώματά τους. Η “ελευθερία” σου περιορίζεται δαμέ τζιαι τελειώνει επίσης δαμέ, αφού, όπως σου λαλεί, “μόδα είναι η ζωή” τζιαι τίποτε άλλο. Μεν γελαστείς να γυρέψεις ελευθερία αλλού, πάρτο απόφαση, η “ελευθερία” σου τούτη ένει μέσα σε ένα πατριαρχικό/ καπιταλιστικό σύστημα! Τζιαι τα παραμύθκια τζιαι ο χώρος της φαντασίας εν η δική σου εκτόνωση – ελεγχόμενη βέβαια τζιαι τούτη…
Αποτελούν η Μπάρμπι τζιαι το πράσινο πλάσμα του Υφαντή μέρος της σύγχρονης εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης? Με τούντο ερώτημα κλείνει η δική μου ανάλυση για σήμερα. Επιφυλάσσομαι να τη συνεχίσω ίσως μιαν άλλην φοράν…
Ο μοραλισμός και η ηθική διαχέονταν ανέκαθεν μέσα από τις παιδικές ιστορίες και τα τραγούδια. Δέχομαι πως υπάρχουν κι εξαιρέσεις – τις οποίες δεν γνωρίζω, αλλά φαντάζομαι πως υπάρχουν- όμως, αυτή η ηθικοπλαστική στρατηγική των κοινωνιών προϋπήρχε του καπιταλιστικού συστήματος κι εφαπτόταν εντονότερα της δεισιδαιμονίας των μύθων και παραδόσεων. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως αν και καθόλου δεν διαφωνώ με την στάση που κρατάς (θα σε παρακινούσα κιόλας να εκφράσεις τις ενστάσεις σου κατ’ιδίαν στη δασκάλα και στο σχολείο δομημένα), εντούτοις οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τον αυξημένα σημαντικό ρόλο που αναλαμβάνει ο γονέας ώστε η διάπλαση του παιδιού του να μην αποτελέσει προϊόν ενός διευρυμένου μεν, μα μονομερούς στάτους κβο. Η κριτική αντίληψη, νομίζω θα συμφωνήσουμε, είναι ένα επίτευγμα της ανθρώπινης διανόησης που κατακτά ο άνθρωπος σε πολύ πιο ύστερο σημείο της ζωής του, γονείς όπως εσένα μπορούν να τοποθετήσουν τον θεμέλιο λίθο νωρίτερα. Πάντως θα ήταν μια σοβαρότατη επένδυση για τους ομοϊδεατούς γονείς να εισήγαγαν στη πρωτοβάθμια παιδεία νέα κείμενα και τραγούδια που θεμελιώνουν την κατασκευή πιο πολιτικά σκεπτόμενων υποκειμένων. Σε πρώτη φάση πάντως αξίζει να επιμεληθείς μιας μουσικής συλλογής (ή να επιμεληθείτε μαζί με άλλους γονείς που συμμερίζονται την ανησυχία σας) και να το θέσετε ενώπιον του σχολείου για εκπαιδευτική χρήση. Γνωρίζω πάντως πως στην Αμερική τουλάχιστον, ο Σύλλογος Γονέων έχει πολύ πιο διαδραστικό ρόλο και ασκεί πιέσεις όταν δεν συμφωνεί με την κατεύθυνση της παιδείας.
γειά σου hecateσυμφωνώ απόλυτα με όσα θίγεις για το πως, όχι μόνο η εκπαίδευση αλλά και η οικογένεια και ολόκληρη η κοινωνία, επεμβαίνει στη γυναικεία αυτοεικόνα.δεν ξέρω αν συμφωνώ με την άποψη σου για τη σχέση του σχολείου με το ιδεώδες του “στρατιώτη/παλληκαριού”. μέσα από το μάθημα της ιστορίας ίσως αλλά όχι στο δημοτικό μάλλον στην δευτεροβάθμια περισσότερο.έχω την αίσθηση πως στη δόμιση του αντρικής εικόνας έχει κερδίσει κατά κορον ο Σάκης Ρουβάς!! Τα αγόρια τώρα στα 8 αρχίζουν να ρωτούν πότε θα κάνουν αποτρίχωση.Ίσως δεν είναι και τυχαίο ότι αυτού του είδους τα πρότυπα δημιουργησαν μια άλλη τάξη μέσα στις τάξεις των φιλελευθέρων, λιγότερο κολλημένους με τα πρότερα γονεϊκά πρότυπα των “αγωνιστών”.αναφέρεσαι συχνά στο μάθημα της μουσικης. ξέρεις πως ασχολούμαι με το θέμα και σου λέω πως δεν είναι μονοδιάστατα τα πράγματα. εγώ ειδα συγκρότημα σε δημοτικό να παίζει άγριες ροκιές και να τα σπάει μετά τη γιορτή με τη φάτνη!!υπάρχει – εκτός από την πλήση εγκεφάλου – και μια μεγάλη αδιαφορία για τα παιδιά στο σχολείο, ξέρεις. υποθέτω πως ένας δάσκαλος έχει πολλά περιθώρια να “περάσει” πράγματα χωρίς να τον ενοχλήσει κανένας. φταίνε και οι δάσκαλοι λοιπόν καθαρά.επίσης, αν ο γονιός δεν θέλει να μεγαλώσει ένα φοβικό παιδί τότε δεν θα έχει ένα φοβικό παιδί. καμιά φορά η έντονη εστίαση στα αρνητικά δεδομένα φέρνει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. δηλαδή εμμονές και φοβίες. ίσως ανεστραμμένες.
ακόμα κάτι για το κείμενο που παρέθεσες, το οποίο βρηκα πολύ ενδιαφέρον τουλάχιστον ενημερωτικά.διαπιστώνω ξανά μια προχειρότητα όμως. υπάρχει μια αναφορά στις μαρξίστριες εντελώς άτοπη. πως και καλά αποδέχονται τα συντηριτικά γυναικεία πρότυπα, εννοώντας υποθέτω το θέμα της μοδας,του βάρους κ.λ.πβέβαια ο Φουκώ είναι ένα καταραμένο τέρας. καταραμένο γιατί μάλλον ατύχησε στην εποχή. και ατύχησε και στην κριτική αρκετές φορές λόγω εποχής. έχω την αίσθηση πως όταν κάνει πολεμική στο μαρξισμό περισσότερο ξορκίζει το φάντασμα του Στάλιν. έτσι, στα γραφτά του Φουκώ, μπορείς να βρεις ισχυρά αντισταλινικά στοιχεία αλλά και ισχυρές θεωρητικές παραποιήσης για το μαρξισμο.είναι σαν σήμερα να μας πει κάποιος πως μαρξίστρια είναι μια Πογούα και από εκεί εκκινώντας να κάνει κριτική στον Μαρξ! προχειρότητες δηλαδή.επειδή όπως ήδη ξέρεις εγώ είμαι μαρξίστρια, αν θέλεις να δεις πως βλέπει ο μαρξισμός αισθητικά το γυναικείο σώμα ρίξε μια ματιά σ΄αυτή τη κινηματογραφική δουλειά.http://en.wikipedia.org/wiki/Dziga_Vertov δεν νομίζω πως η τέχνη του κινηματογράφου τίμησε ποτέ προηγουμενως τα γυναικεία σεξουαλικά όργανα σε γκρο πλαν με τέτοιο ξεκάθαρα αντι-ιεραρχικό τρόπο.
Η μαγισσούα δεν μιλά απλώς για στρατιώτη/παλληκάρι άμαν μιλά για ιεραρχία. Μιλά για ένα θεσμόν που εν απαραίτητον θεσμός της καπιταλιστικής κοινωνίας (αλλά τζιαι κάθε μορφής κοινωνίας που εν στηριγμένη στις σχέσεις εξουσίας) όπου ο κάθε ένας που εμάς μετατρέπεται σε εμπόρευμα, δηλαδή έσιει αγοραστικήν αξίαν μέσα που την εργασιακή του δύναμη, τζιαι υποτάσσεται τζιαι υποτάσσει άλλους ανθρώπους για να γοράζει άλλα εμπορεύματα. Αν δεχτούμεν ότι ο κάθε άνθρωπος καθορίζεται σε μεγάλον βαθμόν που την διαδικασίαν κοινωνικοποίησης του που την βρεφικήν ηλικίαν, δηλαδή μέσα που την εσωτερίκευση των προτύπων, αξιών τζιαι κανόνων της κοινωνίας στην οποίαν ζει, στην συγκεκριένην κοινωνίαν που ζούμεν, η παιδεία διαδραματίζει σημαντικόν ρόλον στο να αντιλαμβανόμαστε την ιεραρχίαν, τον ανταγωνισμόν, την λατρείαν της δύναμης τζιαι την επιβολή ως περίπου κάτι το φυσικόν. Το ζήτημαν βέβαια ένι πόσον σημαντικά τα θεωρεί τούτα πράματα ο κάθε ένας. Ο Μαρξισμός για παράδειγμαν, επειδή ο πυρήνας του “οραματιστικού” κομμαθκιού της σκέψης του εν εξουσιαστικός, οδήγησεν αναγκαστικά σε ιστορικά παραδείγματα όπου η ιεραρχική οργάνωση της κοινωνίας ήταν εκ των πραγμάτων, όϊ μόνον αναγκαία, αλλά τζιαι η πεμπτουσία τούτων των ιστορικών εγχειρημάτων. Τα αποτελέσματα δυστυχώς ήταν τζιείνα που ξέρουμεν. Ωφείλουμεν να πούμεν όμως ότι υπήρξαν τζιαι υπάρχουν Μαρξιστογενής θεωρίες που επιχείρησαν να αγγίξουν τούτον το ζήτημαν με έναν διαφορετικόν τζιαι πιο ανοιχτόν τρόπον. (π.χ. εναλλασσόμενη εξουσία κλπ)Που την άλλην τα ιστορικά παραδείγματα ελευθεριακής τζιαι αντι-ιεραρχικής οργάνωσης της κοινωνίας εν ελάχιστα με κύριο παράδειγμα την Ισπανία του 36, που δεν επιτρέπει να φκουν οποιαδήποτε ασφαλή συμπεράσματα. Δεν εξεπέρασεν ποττέ το επίπεδον του κοινωνικού πειράματος (στην Ισπανία διότι ελειτούργησεν μέσα σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης τζιαι προτεραιότητα αναγκαστικά ήταν να αντιμετωπιστεί η επίθεση του Φασισμού του Φράνκο). Θεωρώ ότι τούτον το ζήτημαν, εν θεμελιώδους σημασίας για το είδος της κοινωνίας τζιαι του κόσμου στον οποίον θέλουμεν να ζούμεν τζιαι να ζήσουμεν. Που τζιαμαί τζιαι τζιεί, τα τραούθκια της μαγισσούας εν εξωφρενικά. Αλλά έχω την εντύπωσην ότι δεν εν μέσα που τούτην την διαδικασίαν που λειτουργούν τούτα τα πράματα. Έτσι νομίζουν οι δασκάλοι. Ότι με το να βάλεις το μωρόν τούτης της ηλικίας να το λαλεί τζιαι να το ξαναλαλεί εν να τα εμπεδώσει τζιαι να τα εφαρμόσει. Ευτυχώς που εν εν έτσι. Το μωρόν εν εν έτσι που μαθθαίννει τζι εν δαμαί που φαίνεται τζιαι ούλλη η μαλακία του εκπαιδευτικού συστήματος που νομίζει ότι με το να βάλλεις το μωρόν να τραουδά: πλένω τα χεράκια μου πριν το φαϊ, ότι εν να πάει να τα πλύννει. Αγγούρκα. Έχω τον τούτον τον καφκάν κάθε μέρα. Δεν εν μέσα που την διαδικασίαν της από “καθ' έδρας” μάθησης που γίνεται η εσωτερίκευση των κοινωνικών αξιών (σε τούτην πάντα την ηλικίαν μέχρι τις πρώτες τάξεις του δημοτικού), αλλά μέσα που το βίωμα. Με το πως οργανώνεις το περιβάλλον μέσα στο οποίο θα κοιννωνικοποιηθεί το κοπελλούϊν. Αν τούτον το περιβάλλον εν αυστηρά ιεραρχημένο, έτσι τζιαι το μωρόν θα κοινωνικοποιηθεί με βάση τους όρους τζιαι τους κανόνες τούτου του περιβάλλοντος χωρίς να χρειαστούν ούτε τραγουδάκια ούτε λογίδρια του διευθυντή.Άμαν στο σχολείο ας πούμεν υπάρχει τζιαι λειτουργεί η ηλικιακη ιεραρχία ας πούμεν, τότε το μωρόν σιγά – σιγά εσσωτερικεύκει τούτην την ιεραρχικήν οργάνωσην της κοινωνίας που ζει την οποίαν θεωρεί σαν φυσική κατάσταση.
Τζιαι μιας τζια ανέφερα τούτον το παράδειγμαν η ομαδοποίηση των κοπελλουθκιών κατά ηλικίες αντανακλά μιαν βιομηχανικήν αντίληψην της παιδείας όπου κάθε χρόνον πρέπει να αποφοιτούν τζιαι να μπαίνουν στην αγορά νέα εμπορεύματα. Τζιαι γι' αυτόν εν να διαφωνησω με το “μπορείς να περάσεις” πράματα αν εννπείται ότι εν να τους τα πεις με τρόπον, γιατί σε τούτες τες ηλικίες τουλάχιστον, εν μπορείς να “περάσεις” τίποτε διότι το μωρόν δεν έσιει ανεπτυγμένην κοινωνικην συνειδησην, (τζιείνον που άλλοι θα ελέαν υπερεγώ). Η δασκάλα της κόρης μου στο νηπιαγωγείον έφκαλεν η γλώσσα της μαλλιά να της εξηγά ξανά τζιαι ξανά τι σημαίνει να μοιραζόμαστεν τα παιχνίθκια. Μιαν ημέραν η κόρη μου εκατάλαβεν τζιαι λαλεί της: να μοιραζόμαστεν σημαίνει ότι τωρά εν η σειρά μου. 🙂 Ο τρόπος που “περνούν” πράματα σε τούτες τες ηλικίες εν ξανά μέσα που τον τρόπον που εν προσχεδιασμένον το σχολικόν κοινωνικόν περιβάλλον. Τζι αν τούτος ο τρόπος εν ιεραρχικός, τούτον εν να του περάσεις τζιαι εν λλία πράματα που μπορεί να κάμει ένας δάσκαλος (σε τούτες πάντα τες ηλικίες). Τζιαι μιας τζιαι ήρτεν η κουβέντα πασ τούτον, να πω ότι θεωρώ το παλιόν αλληλοδιδακτικόν σχολείον του χωρκού όπου τα μωρά μιας κοινότητας που διαφορετικές ηλικίες, συνυπάρχουν μέσα στο σχολείο τζιαι αλληλοβοηθούνται, μιαν πιο υγιή τζιαι φυσιολογική κατάσταση. Δεδεμένου ότι τούτον βέβαια μπορεί να προσαρμοστεί στες ανάγκες μιας παιδείας που να ανταποκρίνεται στην εποχήν της. Θα συφφωνήσω με την Disdaimona όμως ότι σε πιο μεγάλες ηλικίες όπου η συνείδηση εν πιο ανεπτυγμένη η πλύση εγκεφάλου λειτουργεί, τζιαι τζιαμαί ο δάσκαλος παίζει μεγάλον ρόλον. Τζιαι για τες Μπάρμπι έχω να πω διότι απασχολεί με το ζήτημαν. Θεωρώ ότι τζιαι τούτον έσιει να κάμει με μιαν πολύπλοκην διαδικασίαν κοινωνικοποίησης. Το αν θα κολλήσει μια κορού με τες Μπάρμπι εν εν που τα τραγουδάκια του σχολείου που εν να το πάθει, αλλά μέσα που μιαν σειράν άλλες διαδικασίες που έχουν να κάμουν με την διαδικασίαν κοινωνικοποίησης. Αν υπάρχει ο όρος για ένταξην στην κοινωνικήν ομάδαν να είσαι ή να θέλεις να είσαι ή να ασχολείσαι με τες Μπάρμπι, τούτον εν να συμβεί. Αν εν θέμαν στάτους δηλαδή μέσα στην ομάδαν. Το ζήτημαν ένι ότι το σύμβολον του στάτους σε κάποιαν στιγμήν μετατρέπεται σε πρότυπον τζιαι τζιαμαί αρκέφκουν τα άλλα. Πιστεύκω ότι οι γονιοί, τζιαι ειδικά η μάνα που λειτουργεί σαν πρότυπον για την κορούαν τούτης της ηλικίας, έσιει να παιξει πιο ουσιαστικόν ρόλον που την δασκάλαν τζιαι τα ταγουδάκια της. Της δικής μου εχαρίσαν της μιαν, έπαιξεν 2-3 φορές τζιαι τζιείνον ήταν. Απλούστατα το κοινωνικόν της περιβάλλον, τόσον στο σπίτιν όσο τζιαι τα άλλα μωρά που συναναστρέφεται, δεν ασχολούνται με Μπάρμπι, ούτε σαν κούκλα, ούτε σαν πρότυπο. Προτιμά να παίζει με κανονικές κούκλες “βρέφη” τζιαι με τα ζώα της φάρμας της. Τούτον φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να υπάρχει αντίδραση σε τέτθκοια φαινόμενα στο σχολείον. Τι σημαίνει σιόρ τραγουδάκια της Μπάρμπι; Αλλά που την άλλην άμαν αθθυμηθώ το “είμαι έλλην και καυχόμαι ξερω την καταγωγή μου … τους μισώ κι ας με μισούνε προτιμώ την φυλακή” της εποχής μου, μπορεί τζιαι τα τραγουδάκια της Μπάρμπι ναν μια πρόοδος. Άτε εξημερωθήκαμεν πάλαι. ΥΓ Για τον Βερτώφ έχω πολλά να πω, αλλά άλλην φοράν.
Τζι εξήχασα να πω πως εν να συμφωνήσω με την Disdaimona ότι η έντονη εστίαση του γονιού στα αρνητικά δεδομένα φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα. Τα τραγουδάκια της Μπάρμπι εν την δικήν μας νοημοσύνην των ενήλικων γονιών που προσβάλλουν τζι εν εμείς που γινούμαστεν έξω φρενών (τζιαι καλά κάμνουμεν). Όμως ένα μωρόν που θέλει Μπάρμπι ντε τζιαι καλά επειδή εν σύμβολο ένταξης/αποδοχής μέσα στην κοινωνικήν του ομάδα τζιαι εμείς στερούμεν του την, εν σχεδόν σίουρον ότι τούτον εν να δημιουργήσει σύνδρομα τα οποία εν θα μπορέσει ποττέ να ξεφορτωθεί ποττέ.
@αναφεντοςτο ζήτημα της “εναλλασόμενης εξουσίας” μπήκε σπερματικά τόσο από τον ίδιο τον Μαρξ όσο και από τον Λενιν. θεωρώ κάπως εως εντελώς ανεδαφή τη δήλωση πως “Ο Μαρξισμός για παράδειγμαν, επειδή ο πυρήνας του “οραματιστικού” κομμαθκιού της σκέψης του εν εξουσιαστικός”…εκτός αν μαρξισμό εννοούμε το κοινωνικοπολιτικό πείραμα Στάλιν όπως αναλογα στα δικά μας Μαρξιστριες θεωρούμε τις ΠΟΓΟΥες.Θα ήταν εντελώς αδύνατο για έναν ερευνητή να αποδείξει βάση ακαδημαϊκής μελέτης πως ο μαρξισμός είναι εξουσιαστικός!!πολλοί εκκινώντας από δευτερογενείς πηγές κρίνουν στηριζόμενοι σε αλλότρια έτοιμα συμπεράσματα και καθορισμένα “δόγματα” για το τί είναι ο Μαρξισμός.στην ουσία πρόκειται για ένα θησαυροφυλάκιο ανεξερεύνητο. ο μαρξισμός δεν είναι μόνο το Κεφάλαιο, η 18η Μπρυμαίρ και το Κράτος και Επανάσταση.οι Γάλλοι φιλόσοφοι τεσπα για το φιλόσοφοι θέλει πολλήν συζήτηση, έσπειραν πολλήν σκοτάδι για το τι εστί Μαρξισμός. Πρώτος από όλους ο Ντερριντά.εννοείται πως ο Φουκώ ήταν πιο ψείρης τζαι δεν έκαμεν τες “πατάτες” – σόρυ – του Ζακ.το αν η αριστερά σήμερα δε ξέρει την τύφλα της, το οφείλει σε μεγάλο βαθμό στην ελλειπή ακαδημαική ερευνα των πιο πάνω.οπότε, δεν είναι τόσο απλό να ονομάζουμε τον μαρξισμό “εξουσιαστικό” γιατί ακολουθούμε απλά την πεπατημένη γαλλική αξιολόγηση.
όσο για την ιεραρχία…ξέρεις πολλούς τόπους να κρύβεται.ξέρω μανάδες που βγάζουν σπυριά με την Μπάρμπι γιατί εν ξέκωλο τζαι δεν εκπληρώνει τα πρότυπα “γαλλικών και πιάνου”.στην ουσία, ένα παιδί που θα μεγαλώσει σε αντι-ιεραρχική οικογένεια, τζαι να του βάλλουν πόμπες κατά την ενηλικίωση του, θα του είναι αδύνατο να υποταχθεί συναισθηματικά.το ζήτημα είναι να μην γινόμαστε εμείς μεταφορείς ιεραρχικών δομών από μη πίστη στην ιεραρχία.αν π.χ εγώ είμαι άθεη και αποφασίσω να μην βαφτίσω το παιδί μου, το να κάθομαι καθημερινά να του αναλύω το βιβλίο θρησκευτικών του σχολείου, δεν σημαίνει παρά πως λειτουργώ ιεραρχικά.στην ουσία, η μόνη μη-ιεραρχική επιλογή, είναι να αναλάβω την ευθύνη των επιλογών μου ως ατομική, αφήνοντας ανοιχτή την δική του επιλογή.αν του μπαστακωθώ για τα θέματα της θρησκείας, κατά πάσα πιθανότητα, είμαι ένας φοβικός γονιός που λαμβάνει προληπτικά τα μέτρα του, για να μην τύχει κριτικής από το παιδί του.γιατί ένα παιδί μπορεί και έχει το δικαίωμα να απορρίψει τις επιλογές ζωής του γονιού του όποιες κι αν είναι αυτές.αλλο λοιπόν να είμαστε συνεπής στις ιδέες μας ΓΙΑ ΜΑΣ και άλλο να προπαγανδίζουμε επί σκοπού τις ιδέες μας στους εξαρτώμενους μας.η ελευθερία δεν είναι δυνατή εάν το περιεχόμενο της προυπάρχει.
τέλος, οι “πολιτισμικές σπουδές” ως ερευνητικός χώρος που άνθισε μετά τον δεύτερο παγκόσμιο και βρήκε το αποκορύφωμα του με του Γάλλους και οι οποίες φυσιολογικα φθήνουν σήμερα υπό το βάρος της παγκόσμιας καπιταλιστικής συστημικής κρίσης ως είναι ιστορικά πρέπον να κάνουν, δεν είναι οποτεδήποτε δυνατό να αντικαταστήσουν την “οικονομική” οντολογία του Μαρξ, την “πολιτική” οντολογία του Λένιν ή την φιλοσοφική οντολογία του Χέγκελ.η αριστερά, είτε η αντεξουσιαστική είτε η μαρξιστική δεν μπορούν να μένουν εγκλωβισμένες στις πολιτισμικές σπουδές παλινδρομώντας ουσιαστικά σε θεωρητικά πλαίσια που καμιά σχέση δεν έχουν με το σήμερα ή με το αύριο.
disdaimona σιαιρετώ σε. Η έννοια της δικατορίας του προλεταριάτου, έστω τζιαι ως μεταβατικό στάδιον, εν καθαρόαιμη μαρξιστική έννοια. Ίσως εν τζιαι η πιο αμφιλεγόμενη έννοια του “οραματιστικού κομμαθκιού” του Μαρξισμοού. Δέχομαι ότι εμπήκεν σπερματικά ποτζιεί ποδά που κατοπινούς μαρξιστές ή “μαρξιστές” αλλά η ουσία ένι ότι πάνω σε τούτην, παρερμηνεία ξι-παρερμηνεία, εκτιστήκαν τζιαι εκαταρρεύσαν διάφορα κατασκευάσματα. Τζιαι τούτον αναφέρνω το σε αντίθεσην με αντι-εξουσιαστικές προσεγγίσεις για τες οποιες όμως εν έχουμεν ικανοποιητικήν ιστορικήν εμπειρίαν. Συμφωνώ όμως ότι εν ένας θησαυρός ο Μαρξισμός που σηκώνει πολλήν ψάξιμον ακόμα. Αλλά η ιστορική εμπειρία τούτον μας λαλεί. Άτε να την έβρουμεν την άκρην, τζιαι η άκρη σίουρα εν εν μέσα που τον Ντεριντά :)Προσωπικά μιαν ζωήν προσπαθώ να έβρω τζιείνον τον κοινόν τόπον της Μαρξιστικής διάστασης της κοινωνικής δικαιοσύνης με το συμβουλιακό (κάποτε ελαλλούσαν το σοβιετικόν, αλλά η λέξη σήμερα νοηματοδοτείται διαφορετικά) αμεσοδημοκρατικόν ελευθεριακόν όραμαν, χωρίς μεταβατικά στάδια τζιαι ανελεύθερες κοινωνίες. Μπορεί τζιαι να μεν τα καταφέρω ποττέ μου 🙂 Για τα υπόλοιπα νομίζω ότι λλίον πολλά συμφωνούμεν.