Author: hecate

Βία ενάντια στις γυναίκες (συνέχεια)

Γενικά, η συζήτηση αναφορικά με τη βία κατά των γυναικών κινείται κατά κανόνα σε επιφανειακό επίπεδο. Κι αυτό εξ αιτίας του ότι θεωρείται πια «ξεπερασμένο» θέμα και χιλιοειπωμένο. Η αλήθεια είναι ότι άπειρες συζητήσεις έχουν γίνει και γίνονται επί του θέματος. Σπάνια όμως σε βάθος και στην ουσία. Κι εδώ ακριβώς έγκειται το πρόβλημα. Γιατί η συνεχής επανάληψη του θέματος έχει «κουράσει» κι έχει αφήσει την ψευδαίσθηση ότι η συζήτηση γύρω από αυτό έχει «εξαντληθεί». Κι όμως, στην πραγματικότητα, η συζήτηση αυτή σχεδόν ποτέ δεν γίνεται διεξοδικά και ειλικρινά. Συνήθως, ίσα που ξύνεται η επιφάνεια του ζητήματος και η συζήτηση κλείνει πριν φτάσει στο ζουμί.

Συχνά, οι συζητήσεις γύρω από τη βία ενάντια στις γυναίκες γίνονται με αφορμή κάποιο συγκεκριμένο περιστατικό. Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό. Το κακό είναι ότι, με πρόφαση ότι στόχος πρέπει να είναι πέρα από την θεωρητική προσέγγιση του θέματος και η έμπρακτη βοήθεια προς τη συγκεκριμένη γυναίκα, η συζήτηση καταλήγει σε απλή φιλανθρωπία και προσπάθειες επίκλησης όχι της ουσιαστικής αλληλεγγύης μας προς το θύμα, αλλά των φιλανθρωπικών μας συναισθημάτων απέναντί της.

Από την άλλη, με την ισοπεδωτική δικαιολογία πάντα ότι αιτία του φαινομένου είναι όχι τα άτομα τα ίδια που προβαίνουν στη άσκηση βίας, αλλά η κοινωνία γενικότερα και αόριστα (πόσο συμφέρον, αλήθεια…), ακόμα και οι πιο ευαίσθητοι και, κατά τ’ άλλα, πολιτικοποιημένοι, δίνουν συγχωροχάρτι στους θύτες. Και η πρόφαση είναι ότι και οι θύτες ουσιαστικά θύματα είναι, αφού στην κοινωνία που ζούμε, η οποία αποδέχεται και προωθεί πολλές φορές τη βία και τον σεξισμό, τέτοια φαινόμενα είναι αναπόφευκτα. Βέβαια και οι θύτες είναι κι αυτοί θύματα αυτής της κοινωνίας, η οποία μας διαπλάθει με συγκεκριμένα πρότυπα και όπου η ιεραρχία θριαμβεύει ακόμα και στις διαπροσωπικές σχέσεις των μελών της. Δεν είναι το ίδιο όμως. Δεν μπορεί να εξισωθεί ο θύτης με το θύμα. Δεν βρίσκονται ακριβώς στην ίδια κατάσταση, στην ίδια θέση. Γιατί ο ένας κάνει χρήση της εξουσίας του απέναντι στην άλλη, η οποία υφίσταται τη βία. Και στο κάτω κάτω, ποια είναι αυτή η κυρία κοινωνία? Δεν είναι όλοι και όλες εμείς που αποτελούμε αυτή την περιβόητη κοινωνία? Δεν έχουμε ο καθένας και η καθεμιά μας ευθύνες για το πώς είναι η κοινωνία? Και δεν έχουν ακόμα περισσότερες ευθύνες, σε σχέση μάλιστα με τα θύματά τους, εκείνοι που ασκούν και επιβάλουν την εξουσία τους (ακόμα και την φανταστική εξουσία τους) μέσω τέτοιου είδους βίας?

ΘΟΛΟΥΡΑ

Σηκώθηκε και τους ετοίμασε τέλεια το πρωϊνό

με μαθηματικές κινήσεις.

Τους χαιρέτισε: Στο καλό σας αγαπάω μην αργήσετε

απ’ το σοφά γυαλισμένο κεφαλόσκαλο.

Τίναξε το χαλί έπλυνε φλιτζάνια και τασάκια

μιλώντας μόνη της.

Έβαλε το φαϊ στην κατσαρόλα κι άλλαξε το νερό στα βάζα.

Ένιωσε έξυπνη στο μανάβικο

χαμογέλασε συγκαταβατικά στην κομμώτρια

αλλοτριώθηκε στην αποθήκη καλυντικών

κι αγόρασε εκδόσεις ” ΚΥΤΤΑΡΟ” τη “ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΗΣ

ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΤΟΝ ΑΝΔΡΙΚΟ ΚΟΣΜΟ”.

Έστρωσε το τραπέζι την ώρα

που χτύπαγε το κουδούνι

όμορφη έξυπνη κι ενημερωμένη στα κοινά.

Το παιδί κοιμήθηκε

κι ο άντρας την ακούμπησε απο πίσω.

Αυτή χαχάνισε όπως είχε δεί σ’ ένα διαφημιστικό

και τουπε με χοντρή σεξουαλική φωνή: Έλα

Την πήδηξε τέλειωσε και ξεράθηκε.

Η γυναίκα σηκώθηκε με προσοχή για να μην τον ξυπνήσει

έπλυνε τα πιάτα μιλώντας μόνη της

άνοιξε τα παράθυρα να φύγει η τσικνίλα.

Έκανε τσιγάρο άνοιξε το βιβλίο και διάβασε:

“… μόνο όταν οι γυναίκες απαιτήσουν ενεργητικά

θα υπάρξει ελπίδα γι’ αλλαγή”

και πιο κάτω:

ΝΑΙ ΑΛΛΑ ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΣΗΜΕΡΑ ΧΡΥΣΗ ΜΟΥ

ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΣΗΜΕΡΑ;

Σηκώθηκε με προσοχή

πήρε το καλώδιο της ψήστρας

τόσφιξε καλά στο λαιμό του άντρα της

κι έγραψε κάτω απο την ερώτηση

του φεμινιστικού κινήματος: ΕΠΝΙΞΑ ΕΝΑΝ.

Ύστερα πήρε το 100 και μέχρι νάρθουν

κοίταξε το ωροσκόπιό της στη ΓΥΝΑΙΚΑ.

 

Κατερίνα Γώγου

 

Η βία ενάντια στις γυναίκες μας αφορά όχι μόνο όλες, αλλά και όλους

Σε αυτή την ανάρτηση δεν με ενδιαφέρει και τόσο πολύ το να ασχοληθώ με το πόσο αποτρόπαιη και καταδικαστέα πράξη είναι η βία ενάντια στις γυναίκες και η ενδοοικογενειακή βία. Αυτά είναι αυτονόητα και χιλιοειπωμένα. Δεν νομίζω να έχω κάτι καινούριο να πω. Δεν μπορώ όμως και να αποφύγω να επαναληφθώ υποστηρίζοντας ξανά πως και για αυτά τα φαινόμενα φταίνε οι ιεραρχικές δομές του κοινωνικού συστήματος στο οποίο ζούμε και ότι ο μόνος τρόπος για την απάλειψη τέτοιων φαινομένων θα ήταν η ανατροπή του παρόντος συστήματος και η επαναδόμηση της κοινωνίας με μη ιεραρχικό τρόπο. Οι πράξεις βίας ενάντια στις γυναίκες και ενδοοικογενειακής βίας είναι βέβαια απεχθείς και καταδικαστέες. Πώς και γιατί όμως οι πράξεις αυτές συνιστούν διόλου σπάνιο φαινόμενο μέσα στις σύγχρονες κοινωνίες, όπου η ισότητα των φύλων έχει θεωρητικά «επιτευχθεί» και ενώ νομοθεσίες έχουν θεσπιστεί για την προστασία των θυμάτων και την παρεμπόδιση τέτοιων φαινομένων;

Οι πατριαρχικές δομές στις οποίες βασίζεται η υπάρχουσα κοινωνία είναι που επιτρέπουν την ύπαρξη φαινομένων βίας ενάντια στις γυναίκες και ενδοοικογενειακής βίας. Γιατί η πατριαρχία έχει εμπεδώσει με αποτελεσματικό τρόπο δυστυχώς στις συνειδήσεις των ατόμων ότι ο άντρας αντιπροσωπεύει τη δύναμη στην οποία η γυναίκα «οφείλει» να υποκύπτει και να παραδίδεται και σε αντίθετη περίπτωση, ο άντρας έχει το «δικαίωμα» ή/και ακόμα την «υποχρέωση» να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο για να την «δαμάσει». Και αφού, σύμφωνα πάντα με τις πατριαρχικές αντιλήψεις, ο άντρας είναι το πρότυπο της σωματικής δύναμης, η σωματική βία είναι ένα «θεμιτό» μέσο που ένας άντρας «δικαιούται» να χρησιμοποιήσει για να υποτάξει μια γυναίκα.

Τέτοιες πατριαρχικές αντιλήψεις συντηρούνται, αναπαράγονται και διαιωνίζονται και από το καπιταλιστικό σύστημα. Διάφορες εταιρείες διαφημίζουν τα προϊόντα τους χρησιμοποιώντας εικόνες ξεκάθαρης βίας εναντίον των γυναικών, όπως
 
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την αποδοχή τέτοιων εικόνων ως «κανονικές» και την προώθηση της βίας κατά των γυναικών ως πράξη «φυσιολογική», κοινωνικά αποδεκτή και  θεμιτή.
              
Νόμοι μπορεί να έχουν θεσπιστεί στις σύγχρονες κοινωνίες για την ποινικοποίηση της βίας ενάντια στις γυναίκες και της ενδοοικογενειακής βίας. Οι νόμοι όμως πώς μπορούν να βοηθήσουν όταν αυτοί που έχουν ως ρόλο την τήρηση των νόμων δεν πιστεύουν στο περιβόητο πνεύμα του νόμου? Ο νόμος πώς μπορεί να προστατέψει τα θύματα όταν αυτά θυματοποιούνται ξανά από τα ίδια τα όργανα του νόμου? Γιατί όταν μία γυναίκα θύμα βίας αποταθεί στις αρχές για να καταγγείλει το περιστατικό βίας, τότε έρχεται αντιμέτωπη με τους λειτουργούς των θεσμών, οι οποίοι κατά κανόνα είναι καλά γαλουχημένοι με πατριαρχικές αντιλήψεις, οι οποίες τους κάνουν να ταυτίζονται πιο πολύ με τον θύτη παρά με το θύμα. Και έτσι, ακόμα κι όταν μια γυναίκα τολμήσει να καταγγείλει τον θύτη της στην αστυνομία, για παράδειγμα, το όργανο του νόμου, καθήκον του οποίου είναι υποτίθεται η εφαρμογή του νόμου και η παραπομπή του θύτη ενώπιον της δικαιοσύνης, αντί να πράξει το καθήκον του, προσπαθεί να «νουθετήσει» το θύμα με παρατζιελιές του τύπου «πήαινε μάνα μου πίσω στον άντρα σου τζιαι στα κουπελλούθκια σου. Εν κρίμα να διαλύσεις το σπίτι σου για μια παρεξήγηση. Τζιαι πρόσεχε τζιαι εσύ λίο ίνταλως του μιλάς, μεν τον νευριάζεις για να σε δέρνει». Παρόμοιου τύπου συμβουλές δίνουν όχι μόνο άντρες αστυνομικοί, αλλά και γυναίκες κοινωνικοί λειτουργοί των Υπηρεσιών Κοινωνικής Ευημερίας…
Από την άλλη, το κυπριακό κράτος δεν λειτουργεί ούτε ένα καταφύγιο για τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας. Το μοναδικό καταφύγιο που υπάρχει στην Κύπρο διαχειρίζεται Μη Κυβερνητική Οργάνωση και οι πόρτες του είναι ερμητικά κλειστές στις μετανάστριες χωρίς χαρτιά. Και εδώ ακριβώς εγείρονται ερωτήματα και για τον ρόλο ΜΚΟ και το δικό τους μερίδιο ευθύνης. Γιατί μια γυναίκα μετανάστρια χωρίς χαρτιά που είναι θύμα βίας και της κλείνουν την πόρτα ακόμα και ΜΚΟ, τί επιλογές έχει; Στην αστυνομία δεν μπορεί να αποταθεί για ευνόητους λόγους. Οι Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας αρνούνται επίσης να την στηρίξουν με το πρόσχημα ότι δεν έχει χαρτιά. Κατά τ’ άλλα, όλοι οι «αρμόδιοι» σπεύδουν να καταδικάσουν δήθεν κάθε φαινόμενο βίας ενάντια γυναικών.
Για σκοπούς πρόληψης κι αντιμετώπισης φαινομένων βίας κατά των γυναικών κι ενδοοικογενειακής βίας, διάφοροι οργανισμοί, κυβερνητικοί και μη, πραγματοποιούν σχετικές εκστρατείες. Το παράδοξο είναι ότι οι εκστρατείες αυτές συνήθως επιστρατεύουν φωτογραφίες – στερεότυπα που απεικονίζουν κακόμοιρες, ξυλοδαρμένες και φοβισμένες γυναίκες ή/ και παιδιά που κλαίνε. Τέτοιες στερεότυπες εικόνες έχουν ως μοναδικό σκοπό να προκαλέσουν τον οίκτο και τα φιλάνθρωπα αισθήματα του κοινού. Στην ουσία, τέτοιες αναπαραστάσεις όχι μόνο δεν μπορούν να βοηθήσουν στην πρόληψη κι αντιμετώπιση φαινομένων βίας κατά των γυναικών κι ενδοοικογενειακής βίας, αλλά προωθούν μια στερεότυπη εικόνα σε σχέση με τα θύματα, την οποία και κανονικοποιούν, αφού αυτή αναπαράγεται τόσες πολλές φορές που εντυπώνεται στις συνειδήσεις των δεκτών της, δηλαδή των ανθρώπων που απαρτίζουν μια κοινωνία ως «συνηθισμένη», «κανονική» και άρα,  αποδεκτή. Ακόμα, τέτοιες απεικονίσεις υποβιβάζουν τη συζήτηση που αφορά στη βία ενάντια στις γυναίκες σε ζήτημα αισθημάτων οίκτου και φιλανθρωπίας, αποφεύγοντας την πολιτικοποίηση της συζήτησης. 









(συνεχίζεται)

αντρική βία κατά των γυναικών

Έχουμε πληροφορηθεί ότι την προηγούμενη εβδομάδα έγινε επίθεση σε κοπέλα από τον πρώην σύζυγό της μέσα στην παλιά Λευκωσία, κοντά στην πλατεία του Μανώλη, προκαλώντας της βαριά σωματική βλάβη.  Η κοπέλα είναι μητέρα ενός μικρού παιδιού.  Το παιδί ήταν παρόν κατά την επίθεση.
Καταδικάζουμε με κάθε τρόπο, μέσο και φωνή που έχουμε το περιστατικό! 
Μαζί με την ολοκληρωτική καταδίκη μας, υπενθυμίζουμε και επισημαίνουμε πως
Στην Ευρώπη, η ενδοοικογενειακή βία είναι η πρώτη αιτία θανάτου ή / και αναπηρίας για τις Ευρωπαίες γυναίκες ηλικίας 16 έως 44 ετών, ξεπερνώντας τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα και τον καρκίνο. Ανάλογα με τη χώρα, το 25% έως 50% των γυναικών έχουν υπάρξει θύματα βίας. Αναρωτιόμαστε λοιπόν μήπως η δίκαιη κατά τα άλλα αγανάκτηση που συναντούμε για αυτά τα εγκλήματα λειτουργεί απλώς ως άλλοθι για να συνεχίζεται τελικά απρόσκοπτη η «κανονική» και «συνηθισμένη» πρακτική της βίας ηπιότερων μορφών και τόνων, που ενδημεί παντού.

Το γεγονός αυτό ΔΕΝ είναι μεμονωμένο επεισόδιο. Είναι μια πράξη που αποτελεί μέρος ενός δικτύου καθημερινών συνθηκών που την καθιστούν επιτρεπτή.   Είναι απόρροια της πατριαρχικής δομής των κοινωνιών και των εξουσιαστικών σχέσεων που στις κοινωνίες μας έχουν διαμορφωθεί ανάμεσα στα δύο φύλα.  Είναι απόρροια της συνθήκης που υπαγορεύει υποσυνείδητα ότι «ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΕ ΚΤΥΠΗΣΩ».

ΔΕΝ αποδίδεται σε ψυχοπαθολογικούς λόγους στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων.  Οφείλεται συνήθως σε αίτια κοινωνικά.
ΔΕΝ εξαρτάται από την οικονομική τάξη, τη μόρφωση, το βιοτικό επίπεδο, το επάγγελμα, την ηλικία, την ‘κοινωνική επιφάνεια’ των ατόμων.  Είναι φαινόμενο που διαπερνά όλες τις πιο πάνω –και άλλες- κατηγορίες αδιακρίτως.
ΔΕΝ είναι κάτι που συμβαίνει μακριά μας!  Συμβαίνει στα σπίτια και τα διαμερίσματα δίπλα μας και στους ανθρώπους που ξέρουμε.  Το συγκεκριμένο περιστατικό συνέβηκε στο δημόσιο χώρο, την πλατεία του Μανώλη, που πολλοί από εμάς χρησιμοποιούμε σχεδόν καθημερινά.
Οι μορφές σωματικής βίας ενάντια στις γυναίκες ξεκινούν από το βίαιο άγγιγμα, το χαστούκι, το ξυλοδαρμό, προχωρούν στο βιασμό, τον ακρωτηριασμό, την παραμόρφωση και φτάνουν μέχρι την εξόντωση της γυναίκας.
Το γεγονός της ύπαρξης παιδιών πάρα πολλές φορές δεν αποτρέπει την άσκηση της βίας. Αντίθετα, η βία εκδηλώνεται στην παρουσία τους –όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση- ή σε άλλες περιπτώσεις τα περιλαμβάνει.
Η αντρική βία κατά των γυναικών συχνά αντιμετωπίζεται από άλλες γυναίκες ως μια μορφή απόδοσης δικαιοσύνης που αφορά τη σχέση ανάμεσα στη γυναίκα και τον άντρα (…… και αυτό πονάει ακόμα περισσότερο!).
Η βία κατά των γυναικών είναι η πλέον διαδεδομένη «αποδεκτή» μορφή βίας («σιγά, ένα πάτσο της έδωσε!»).
Η ποινικοποίηση του προβλήματος είναι ένα βήμα, αλλά –όπως και κάθε περίπτωση που αφορά κάθε μορφής ενδοοικογενειακή βία- δε μπορεί να γίνει καθαρότερο ότι η νομική αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων είναι μια τρύπια σακούλα για ένα βαρύ φορτίο.  Αποτιμούμε ότι η νομική πτυχή είναι βοηθητική.  Ο κυπριακός νόμος αυτή τη στιγμή στην καλύτερη περίπτωση δεν αποτρέπει και στη χειρότερη δεν τιμωρεί την άσκηση βίας ενάντια στις γυναίκες.  Οι νομικές αλλαγές αναμφισβήτητα αποτελούν ένα πεδίο που απαιτεί συντονισμένη δράση για να αλλάξει.  Ταυτόχρονα όμως αξιολογούμε και πως ότι η μόνη ουσιαστική και άμεση αποτροπή υλοποίησης της δυνατότητας για άσκηση ανδρικής βίας πάνω στις γυναίκες είναι η παρουσία του ίδιου μας του σώματος και της ίδιας της φωνής μας στο δημόσιο χώρο με διαμαρτυρία, καταδίκη και αποπομπή του κάθε θύτη.  Με πολλά μέσα και σε πολλαπλούς χρόνους και τόπους.
Δε θα σιωπήσουμε.
Δε θα συγκαλύψουμε.
Δε θα ανεχτούμε.
Στηρίζουμε τις γυναίκες που τολμούν να το πουν.

φάλιες – Συντακτική Ομάδα

Σχετικά: Γυναίκες και φεμινισμός 
 

Καρναβαλίστικο Street Parade στη Λευκωσία – Carnival Street Parade / Nicosia

Καρναβαλίστικο Street Parade στη Λευκωσία

Σάββατο 13 Φεβρουαρίου  2010

Μετά την πρώτη του φορά στους δρόμους της παλιάς πόλης και τις στάσεις του σε διάφορα μέρη της, το «μουσικό όχημα» ξαναβγαίνει τη βόλτα του τα καρναβάλια.
Επειδή όμως με την «ατυχή» σύμπτωση με την ημέρα του αγίου Βαλεντίνου (sic) κινδυνεύουμε να γεμίσουμε φέτος με «ερωτευμένους» καρνάβαλους, αλλά και επειδή η κατ΄εξοχήν καταναλωτική γιορτή των ερωτευμένων είναι ουσιαστικά αντίθετη με την έννοια του καρναβαλιού, εμείς είπαμε να το παίξουμε παλιοί, πριν από όλ’ αυτά που σήμερα μας ενοχλούν...
Χωρικοί, βοσκοί, ιππότες, πρίγκιπες, παράνομοι και πειρατές, γελωτοποιοί και βασιλιάδες, τσιφλικάδες και δραγουμάνοι, ιμάμηδες και παπάδες – όλοι κάποτε κάτοικοι κι αυτοί της Λευκωσίας από τις τέσσερις άκρες του κόσμου – ελάτε ξανά στην πόλη, περάστε τα ενετικά τείχη της και συναντήστε μας από νωρίς στη Φανερωμένη να ετοιμαστούμε να βαφτούμε να ντυθούμε και να φύγουμε για μια βόλτα μετά μουσικής εντός και εκτός των τειχών. Θα περάσουμε από εκκλησίες και πύλες, στενά δρομάκια και μεγάλες λεωφόρους και θα καταλήξουμε στο παλιό γήπεδο πριν εξαφανιστεί αυτός ο χώρος από την πόλη για πάντα…
Στις 14:00 συναντιόμαστε στη Φανερωμένη
15:30 θα είμαστε κάπου μεταξύ της ελευθερίας και του Σολωμού
16:30 θα περάσουμε κι εμείς την πύλη που κάποτε πήγαινε στην Πάφο
18:30 θα φτάνουμε στη Λήδρας
και στις 20:30 θα πάμε και μια βόλτα από τη Μακαρίου
και τελικά γύρω στις 22:00 θα φτάνουμε στο παλιό Γ.Σ.Π.
φέρτε τα ποτά, το φαγητό, τα κουστούμια και ότι άλλο χρειάζεστε εσείς ή θέλετε να μοιραστείτε με τους παλιούς και νέους φίλους σας…
-προωθήστε, βάλτε το σε blogs, πείτε το στους φίλους σας-
—–
Carnival Street Parade / Nicosia
Saturday 13 February 2010
The «moving music vehicle» is going out again in the streets of Nicosia at the Carnival!
Peasants, princes, jugglers, pirates and all the other people of the medieval years, come and join us in our music tour through the streets and squares, within and out of the Venetian Walls of our city.
Bring your drinks, costumes, food and anything else you want and find us at midday in Faneromeni Church…
…or  later in one of our  party stops!
14:00 Faneromeni Church
-preparation, decoration and face painting-
15:30 Solomou Sq.
16:30 Pafos Gate
18:30 Ledras Str.
20:30 Makariou Av.
22:00 Γ.Σ.Π.
former Nicosia football stadium
– forward this message, spread the word –

streetparade.nicosia@gmail.com

Μάμα, γίνεται ένας άντρας να εν έγκυος?

Ακολουθεί συζήτηση που είχα με την μικρή μου ανεράδα τις προάλλες τζιαι εν σχετική με την προηγούμενη ανάρτηση:

(Να σημειώσω όμως πρώτα ότι πέρσι η ανεράδα μου ερώτησέ με για τους γάμους μεταξύ γυναικών τζιαι μεταξύ αντρών. Εσυζητήσαμε το θέμα τζιαι επροσπάθησα να κρατήσω μιαν όσο το δυνατόν ουδέτερη στάση, χωρίς περιττά σχόλια τζιαι χωρίς κρίσεις. Αλλά, η ανεράδα εκράτησε στην αρχή μια στάση δυσπιστίας τζιαι καχυποψίας απένατί μου τζιαι επροσπάθαν να εκμαιεύσει την δική μου θέση τζιαι να καταλήξουμε σε ζητήματα ηθικής, του τύπου “Μα τούτο εν εν καλό. Οι γυναίκες που παντρεύκουνται γυναίκες εν κακές, όπως μου είπε ο τάδε συμμαθητής μου που του το είπε η μάμα του.” Τότε επροσπάθησα να της εξηγήσω ότι τούτες οι απόψεις εν η προσωπική κρίση του καθενού τζιαι εν σημαίνει πως κάποια κατάσταση εν κακή επειδή η μάμα του συμμαθητή της θεωρεί την κακή. Επίσης επροσπάθησα να της εξηγήσω ότι κάποια θέματα εν ζήτημα προσωπικών επιλογών του κάθε ατόμου τζιαι τίποτε παραπάνω ή λλιόττερο τζιαι ότι εν εν θέμα ηθικής οι προσωπικές επιλογές του καθενού.)

– Μάμα, γίνεται ένας άντρας να εν έγκυος?
– Γίνεται, αγάπη μου, ναι, εν εν συνηθισμένο, αλλά γίνεται.
– Ίνταλως?
– Λοιπόν, κάποιοι άνθρωποι εν νιώθουν άνετα με το σώμα που έχουν που την γέννησή τους. Κάποια άτομα γεννιούνται άντρες, αλλά θα ήθελαν να ένι γυναίκες. Όπως τζιαι κάποια άτομα που εγεννηθήκαν γυναίκες, θα ήθελαν να ήταν άντρες. Τούντα άτομα μπορούν να αλλάξουν το φύλο τους, άμα το αποφασίσουν. Στη συγκεκριμένη περιπτωση, τούντο άτομο εγεννήθηκε γυναίκα τζιαι επειδή ήθελε να ένι άντρας, έκαμε εγχείρηση τζιαι έγινε άντρας. Όμως εκράτησε την μήτρα του, που εν τζιαμέ που μεγαλώνει το έμβρυο. Έτσι, τωρά αποφάσισε να κάμει μωράκι τζιαι εν έγκυος.
– (η μικρή νεράιδα γελά δείχνοντας να της άρεσε η ιδέα) Τζιαι εν καλό τούτο, μάμα, τί νομίζεις?
– Αγάπη μου, εξαναείπαμε ότι εν υπάρχει “καλό” τζιαι “κακό” ως απόλυτες έννοιες. Κάθε πράμα, κάθε κατάσταση έσσιει τζιαι αρνητικές τζιαι θετικές πλευρές. Εξαρτάται πάντα που τα άτομα τζιαι πως το χειρίζονται. Όπως ακριβώς τζιαι με οποιαδήποτε άλλη οικογένεια, περισσότερο ή λλιόττερο συμβατική.
– Μάμα τζιαι εγώ θέλω να γίνω άντρας. Εβαρέθηκα να είμαι πάντα κοριτσάκι. Να γίνω άντρας, να κάμω τζιαι εγώ εγχείριση, συμφωνείς?
– Εν εν θέμα αν εγώ συμφωνώ, μωρό μου. Αλλά εν μπορείς να αλλάξεις φύλο στα πέντε σου. Εν μπορεί ένα παιδάκι να αποφασίσει να αλλάξει φύλο, εν γίνουνται τούτες οι εγχειρίσεις σε παιδάκια. Άμα μεγαλώσεις τζιαι αποφασίσεις ότι θέλεις να αλλάξεις φύλο, να το κάμεις. Προς το παρόν, είσαι παιδάκι τζιαι τα παιδάκια πρέπει να σσιαίρουνται την παιδική τους ηλικία, να παίζουν.
– Να παίξουμε ότι είμαστε άντρες?
– Να παίξουμε, καλό.
– Τζιαι εγώ είμαι έγκυος άντρας
– ΟΚ.

Ακολούθησε κανένα μισάωρο να παίζουμε θέατρο. Μετά:
– Μάμα, αρέσκει μου που παίζουμε θέατρο. Τζιαι που παίζεις τζιαι εσύ μαζί μου. Τζιαι σσιαίρουμαι που είσαι εσύ η μάμα μου τζιαι είσαι τόσο καλή τζιαι συζητάς τα ούλλα μαζί μου. Άλλες μαμάδες εν εν έτσι, εν συζητούν κάποια πράματα με τα παιδάκια τους. Εσύ όμως είσαι η πιο καλή μανούλα του κόσμου!
– Τζιαι εγώ σσιαίρουμαι που είσαι εσύ το παιδάκι μου τζιαι είσαι τόσο έξυπνη τζιαι τόσο καλή τζιαι αρέσκει σου να συζητούμε τζιαι να παίζουμε ωραία παιχνίθκια, με φαντασία!

(Για να είμαι ειλικρινής, επροσπάθουν να απαντήσω στην ερώτησή της με όσο το δυνατόν πιο πολύ ευαισθησία προς το θέμα τζιαι όσο το δυνατόν πιο επεξηγηματικά. Ελπίζω ότι τα εκατάφερα)

Σχετικό: http://fairyprincess-d.blogspot.com/2009/09/blog-post.html

Το δικαίωμα των LGBT ατόμων στον γάμο τζιαι ζητήματα φύλου τζιαι εξουσίας



Άνοιξε το τελευταίο χρονικό διάστημα η συζήτηση σε σχέση με την πρόσβαση των ομοφυλόφιλων ατόμων στο δικαίωμα του γάμου.

Αδιαμφισβήτητα, τα LGBT άτομα πρέπει να έχουν το δικαίωμα στο γάμο, όπως τζιαι πρόσβαση σε ίσα κοινωνικά δικαιώματα γενικόττερα.

Το θέμα ένι όμως να εξετάζουμε πολυδιάστατα τζιαι πολυεπίπεδα το κάθε θέμα τζιαι κατάσταση. Γιατί, ναι, εν καλά να λαλούμε ότι τα LGBT άτομα θα έπρεπε να έχουν το δικαίωμα στο γάμο, όπως τζιαι σε ούλλα τα δικαιώματα, αλλά δυστυχώς ΔΕΝ το έχουν.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα εν εν κάτι το αυτονόητο (όσο τζιαι αν θα μας άρεσκε να ήταν έτσι). Τα ανθρώπινα δικαιώματα εν εν κάτι που εκατέβηκε που τον ουρανό, έτσι, στα καλά καθούμενα. Στο υπάρχον σύστημα τα ανθρώπινα δικαιώματα κερδίζουνται μόνο μέσα που διεκδικήσεις τζιαι αγώνες.

Εν σημαντικό να χωνέψουμε τούντην οδυνηρή πραγματικότητα, ότι δηλαδή μόνο μέσα από διεκδικήσεις μπορούμε να αποκτήσουμε πρόσβαση σε ανθρώπινα δικαιώματα, προκειμένου να τα διεκδικήσουμε τζιαι να τα πάρουμε.
Όταν μιλούμε για θέματα LGBT ατόμων μιλούμε για θέματα φύλου (gender), οπότε εν καλά να έχουμε στο νου μας τζιαι τα παράπλευρα θέματα. Όπως τζιαι άμα μιλούμε για θέματα φεμινιστικά, πάλε μιλούμε για θέματα gender τζιαι για αυτό πρέπει να μιλούμε για ούλλα τα φύλα τζιαι όι μόνο για το γυναικείο φύλο. Νευριάζω άμα ακούω ή θκιαβάζω «φεμινίστριες» που «κόπτονται» για τα γυναικεία ζητήματα, αλλά εν ασχολούνται με τα ζητήματα των LGBT ατόμων, ή που, ακόμα σσιειρόττερα, επικρίνουν τζιαι απορρίπτουν τα LGBT άτομα.
Το θέμα εν ότι πρέπει ούλλοι να κατανοήσουμε ότι η καταπίεση γενικόττερα εν αποτέλεσμα του υπάρχοντος συστήματος, της καπιταλιστικής/ ιεραρχικής κοινωνίας στην οποία ζούμε, όπου το πρότυπο εν ο λευκός, δυτικός, μεσοαστός, ετερόφυλος άντρας. Αν μεν το κατανοήσουμε τούτο τζιαι να σταθούμε αλληλέγγυοι ο ένας στον άλλο, τότε εν γίνεται τίποτε. Γιατί εν καταφέρνουμε τίποτε αν ο καθένας/ η καθεμιά (ως άτομο) ή η κάθε ομάδα θωρεί το δικό του/ της πρόβλημα μεμονωμένα τζιαι συνεχίζει να αναπαράγει τα στερεότυπα του συστήματος. Γι’ αυτό εν σημαντικό όι μόνο να διεκδικήσουμε το δικαίωμα των LGBT ατόμων στον γάμο, αλλά να διεκδικήσουμε τζιαι ένα άλλο περιεχόμενο για τις σχέσεις των φύλων, όπως τζιαι για τον γάμο/ συμβίωση.


Σε μια σχετική συζήτηση που είχα με τον φίλο Κυπρολέων, ο Κυπρολέων επεριέγραψε τον γάμο μεταξύ ετεροφυλοφίλων σε παλιότερα χρόνια, ως μια «συμφωνία», κατά την οποία «οι γενέτζιες βάλλουν την σεξουαλικότητά τους στο ψυγείο για να ξέρει ο άντρας ότι τα μωρά εν δικά του». Άρεσέ μου τούτη η περιγραφή. Εν μια καλή αρκή για να αρκέψει μια ουσιαστική συζήτηση. Αλλά εν καλά να παίρνουμε τα πράματα τζιαι πιο τζει που το φανερό τζιαι το εύκολα αποδεκτό. Γιατί ο γάμος εν έπαψε να εν μια συμφωνία, μία παράγραφος στο άτυπο κοινωνικό συμβόλαιο, κατά την οποία, τα δύο μέρη τζιαι ειδικότερα οι γυναίκες καλούνται να θυσιάσουν πολλά, ανάμεσα σε αυτά τζιαι η σεξουαλικότητα, για να είναι κοινωνικά αποδεκτοί τζιαι να απολαμβάνουν κάποια προνόμια. Το ίδιο εν να συμβεί τζιαι με τους gay γάμους, αν δεν διεκδικήσουμε μία άλλη σημασία για τον γάμο/ συμβίωση, επαναπροσδιορίζοντας τους ρόλους των φύλων. Γιατί το ζητούμενο εν εν μόνο η αναγνώριση ισότιμων δικαιωμάτων σε όλους, ανεξαρτήτου φύλου, φυλής, χρώματος, εθνοτικής καταγωγής, θρησκείας, κτλ, σε θεωρητικό επίπεδο. Εν σημαντικό να γίνει τούτο σε θεωρητικό επίπεδο για να μπουν οι βάσεις για τα περαιτέρω. Αλλά εν ακόμα πιο σημαντικό η ισότητα να επέλθει τζιαι στην πράξη, σε ούλλα τα επίπεδα. Τζιαι τούτο μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα που τον επαναπροσδιορισμό των ρόλων, των εννοιών, των αξιών, της ηθικής, ….. τζιαι η λίστα τούτη εν έσσιει τελειωμό…

Μια καλή αρχή για την αλλαγή του υπάρχοντος συστήματος τζιαι της κοινωνίας, εν ο επαναπροσδιορισμός των ρόλων των φύλων. Για να είναι όμως δυνατός ένας τέθκιος επαναπροσδιορισμός, χρειάζεται να  καταρρίψουμε το πρότυπο της σύγχρονης ιεραρχικής κοινωνίας. Το πρότυπο, όπως το περιγράφω πιο πάνω, εν ο λευκός, δυτικός, μεσοαστός, ετερόφυλος άντρας. Τούτο εν σημαίνει ότι όποιος άντρας εν λευκός, δυτικός, μεσοαστός τζιαι ετερόφυλος εν εξ ορισμού καταπιεστής. Αλλά σημαίνει ότι οποιοδήποτε άτομο εν εμπίπτει στην κατηγορία του προτύπου αυτόματα περιθωριοποιείται που την κοινωνία που επιβάλλει το πρότυπο. Τα άτομα που εν στο περιθώριο εν τζείνα που καταπιέζουνται. Τζιαι όσο περισσότερες οι διαφορές τους που το πρότυπο, τόσο μεγαλύτερη η καταπίεση που υφίστανται.
                                                                                                                          
Οι άντρες καταπιέζονται επίσης μέσα στη σύγχρονη κοινωνία, ακόμα τζιαι τζείνοι που συνάδουν με το πρότυπο. Διότι τζιαι οι άντρες μεγαλώνουν τζιε ανατρέφονται σύμφωνα με τον ρόλο που αναμένονται που την κοινωνία να παίξουν. Τζιαι τούτο που μόνο του συνιστά καταπίεση, αφού καλούνται να αναπαράγουν ένα πρότυπο που έχει προαποφασιστεί πριν από αυτούς για αυτούς. Το ίδιο καλούμαστε ούλλοι να κάμουμε μέσα στην ιεραρχική κοινωνία που ζούμε. Η ειδοποιός διαφορά εν ότι ο ρόλος που καλείται ένας λευκός, δυτικός, μεσοαστός τζιαι ετερόφυλος άντρας να αναπαράγει ως πρότυπο έσσιει να κάμει με τη θέση εξουσίας που η κοινωνία του έχει αποδώσει απέναντι απέναντι στους «άλλους» («άλλοι» = όλοι όσοι δεν ανταποκρίνονται στο πρότυπο). Τζιαι έτσι, όσοι αποτυγχάνουν να ανταποκριθούν στο πρότυπο τζιαι τις παρακαταθήκες του, τιμωρούνται στο περιθώριο της κοινωνίας.

Υπάρχουν άτομα που τα βιολογικά τους χαρακτηριστικά συνάδουν με το πρότυπο (λευκός, δυτικός, μεσοαστός, ετερόφυλος άντρας), αλλά εν περιθωριοποιημένα, λόγω του ότι κοινωνικά δεν συνάδουν με το κοινωνικό πρότυπο, δεν έχουν υιοθετήσει τον ρόλο που η κοινωνία έχει προδιαγράψει γι’ αυτούς.


Οι γυναίκες που την άλλη, με τη σειρά τους καλούνται να ανταποκριθούν στον δικό τους ρόλο, όπως τον διδάσκονται τζιαι όπως αυτός τους επιβάλλεται που την οικογένεια τζιαι την κοινωνία. Τον ρόλο της καλής τζιαι ήσυχης συντρόφου, συζύγου, μάμας, νοικοκυράς. Τον ρόλο της «μητέρας Τερέζας» που ασχολείται με τα κοινά τζιαι τον εθελοντισμό, διότι η γυναίκα εν τζείνη που «πρέπει» να θυσιάζεται για τους άλλους. 



Το πρότυπο όμως εν τζιαι υπάρχει που τη φύση, εν έσσιει κανένα που γεννιέται τζιαι βιολογικά εν πρότυπο. Το πρότυπο εν κοινωνικά δομημένο, εν ένας ρόλος παρά μια βιολογική οντότητα. Ως ρόλος, μπορεί να υιοθετηθεί που πολλούς τζιαι ειδικότερα στη σύγχρονη κοινωνία, όπου, λόγω τζιαι του καπιταλισμού, οι κοινωνίες εν πιο flexible ως προς τα βιολογικά χαρακτηριστικά του προτύπου. Μπορεί δηλαδή μια γυναίκα να υιοθετήσει επίσης τον ρόλο του προτύπου. Ένας μαύρος επίσης. Τζιαι ένας gay. Τζιαι μια λεσβία. Η κοινωνία εν να τους αποδεκτεί πιο δύσκολα ίσως, αλλά, αν τα άτομα αυτά αποδείξουν ότι «αξίζουν» τον ρόλο τους τζιαι μπορούν να τον υιοθετήσουν με επιτυχία (ως προς τα χαρακτηριστικά εξουσίας που επιβάλλει ο ρόλος), τότε «ανταμείβονται» με τα προτερήματα του προτύπου: ισχύς.
Για αυτό τζιαι στις σύγχρονες κοινωνίες έχουμε σε θέσεις εξουσίας τζιαι γυναίκες τζιαι μαύρους τζιαι gay. Τούτοι που εν τζιαμέ παίζουν καλά τον ρόλο τους όμως, λειτουργώντας σύμφωνα με το πρότυπο. Χωρίς να έχουν τον παραμικρό ενδοιασμό να καταπιέζουν άλλα άτομα, επίσης γυναίκες/μαύρους/gay, με τα οποία θα έπρεπε κανονικά να νοιώθουν κάποια αλληλεγγύη, αλλά δεν… Εν για αυτό που τούντο σύστημα συντηρείται ακόμα, επειδή έσσιει την τάση να αφομοιώνει το διαφορετικό τζιαι να το κάμνει κομμάτι του. Όχι όμως διατηρώντας την διαφορετικότητά του, αλλά ομογενοποιώντας το. Τζιαι έτσι, το άτομο τζείνο που, ενώ δεν έχει τα (βιολογικά) χαρακτηριστικά του προτύπου, μπορεί να υιοθετήσει τον ρόλο του προτύπου επιτυχώς τζιαι να επιβάλει την εξουσία εκείνη που το πρότυπο εμπνέει, μπορεί να βγει που το περιθώριο ,στο οποίο υπό άλλες συνθήκες θα ήταν καταδικασμένο τζιαι να κατοικήσει στη θέση του προτύπου. Μια γυναίκα μπορεί κάλλιστα να υιοθετήσει τον κοινωνικά αποδεκτό ρόλο του άντρα, όπως τζιαι ένας μαύρος αυτόν του λευκού, ένα άτομο LBGT αυτόν του ετεροφυλόφιλου, κ.ο.κ. Εν τούτο όμως το ζητούμενο?

Στο τέλος, ούλλοι είμαστε καταπιεσμένοι, ανεξαρτήτου φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού, καταγωγής, οικονομικής επιφάνειας, κτλ. Τζιαι εν για αυτό που το θέμα εν ένι να υιοθετήσουμε ούλλοι τον ρόλο του προτύπου για να μεν ανήκουμε στους καταπιεσμένους, αλλά να καταρρίψουμε τους ρόλους τζιαι τα πρότυπα, αλληλέγγυοι ούλλοι ως άτομα τζιαι όι ως ρόλοι.

Ίσως να φαίνεται ότι έχω ξεφύει που το θέμα που περιγράφω στον τίτλο, αυτό του δικαώματος των LGBT ατόμων στον γάμο, αλλά θεωρώ πως αν επιδιώκουμε που τ’ αλήθκεια την ισότητα, τότε εν σημαντικό να τεθούν ούλλα τα πιο πάνω ζητήματα τζιαι όι απλά να προσαρμόσουμε έναν θεσμό τζιαι να τον «παραχωρήσουμε» σε μία ακόμα ομάδα ατόμων. Να αποκτήσουμε ούλλοι πρόσβαση στα ίδια δικαιώματα, ναι, αλλά να ξανασκεφτούμε τζιόλας τζιαι να επαναπροσδιορίσουμε τους θεσμούς τζιαι τους δικούς μας ρόλους μέσα στους θεσμούς, όι απλά να τους διαμοιράσουμε.

Σχετικά ξόρκια: Γυναίκες και φεμινισμός 

Οιδιπόδειο σύμπλεγμα, “ειδικοί” τζιαι κυπριακή τηλεόραση

Μόλις έππεσα κατά λάθος σε μιαν που τούντες χαζοεκμπομπές, “Συν Πλην” λέγεται, με θέμα “οιδιπόδειο σύμπλεγμα.” Ένας “ππασς” ψυχίατρος υποστηρίζει ότι σε ένα αγοράκι δημιουργείται αναπόφευκτα οιδιπόδειο σύμπλεγμα όταν η μάμα του, η οποία ήθελε να κάμει κόρη, ντύνει το “κοριτσίστικα,” αγοράζει του κούκλες τζιαι ζητά του να τη βοηθά σε “καθαρά γυναικείες δουλειές, όπως το μαγείρεμα”. Τζιαι η παρουσιάστρια ρωτά τον “και τί γίνεται στην περίπτωση που το παιδί επιλέγει να παίζει με κούκλες?” “Επιλέγει? Δεν υπάρχει αυτό το πράμα. Ποιό παιδί μπορεί να επιλέξει με ποιά παιγνίδια να παίξει?”, κάθετος ο ψυχίατρος στο ότι τα παιδιά εν έχουν πραγματική επιλογή στο θέμα παιγνίδι. Τζιαι αναλύει το επιχείρημά του λέγοντας ότι “εδώ εμείς, οι ενήλικες, δεν έχουμε επιλογή σε ο,τιδήποτε, αφού μας γίνεται πλύση εγκεφάλου, βομβαρδιζόμαστε συνεχώς με διαφημίσεις και στο τέλος, τα θέλω μας δεν είναι δικά μας, αλλά νομίζουμε ότι είναι δικά μας.” Εν φαίνεται όμως να τον χαλά τον “δόκτορα” τούτη η κατάσταση. Αντίθετα, προσπαθεί να μας πείσει ότι το σημαντικό δαμέ ενι η μάμα (η μάμα, όι οι γονείς) να θκιαλέει τα “σωστά” (τζείνα που εν κοινωνικώς αποδεκτά, δηλαδή) παιχνίθκια για το παιδί της (αυτοκινητάκια για τα αγοράκια τζιαι κούκλες για τα κοριτσάκια) τζιαι τα “κατάλληλα” χρώματα τζιαι ρούχα (γαλάζια παντελονάκια τζιαι πουκαμισάκια για το αγοράκι τζιαι ροζ φουστανούθκια για την κορούα), προκειμένου “τα παιδιά να ανταποκριθούν στο σωστό πρότυπο ανάλογα με το φύλο τους”, όπως προσθέτει άλλος φιλοξενούμενος – “ειδικός” της εκπομπής, νομίζω παιδοψυχολόγος τζιόλας…

Στη συνέχεια, άλλη φιλοξενούμενη – “ειδικός” τζιαι τούτη – της εκπομπής, νομίζω παιδοψυχίατρος τούτη, λαλεί ότι “αυτό [το οιδιπόδειο σύμπλεγμα] συμβαίνει συνήθως σε διαλυμένες οικογένειες. Γιατί όταν μια γυναίκα την αφήσει για παράδειγμα ο άντρας της, τότε αυτή, αναζητά την αγάπη και τη σημασία στο παιδί και το προσκολλά πάνω της”

Τί λέτε, ρε “επιστήμονες”?

ΕΛΕΟΣ ΠΙΟ σε τούντον τόπο. Ο καθένας να φκαίνει στες τηλεοράσεις τζιαι να λαλεί ότι μαλακία του κατέβει ως “ειδικός,” μίσσιη μου.

Τρων μας τον χρόνο μας… ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΙΣΩ!!!

Εβαρέθηκα, γαμώτο! Μια φράση τριγυρίζει μες στον νου μου συνεχώς τελευταίως: “τρων μας τον χρόνο μας”…
Ξυπνούμε χαράματα για να πάμε στη δουλειά τζιε η μέρα μας φεύκει, έτσι, “απλά.” Ξυπνώ τζιε εν νύχτα ακόμα. Σχολάνω τζιαι εν πάλε νύχτα! Εν πάει άλλο, γαμώ το, εν πάει!

Τζιαι η δουλειά όι μόνο τρώει μας τον χρόνο μας, αλλά απομυζά μας τζιαι κάθε ίχνος ενέργειας. Σχολάνεις, μπαίνεις σπίτι τζιαι εν σώνεις πλέον να κάμεις τίποτε… Λιώνεις πας στον καναπέ ώσπου να έρτει η ώρα να πάεις να τζοιμηθείς.

Ως τζιαι στον ύπνο μου, στοισσιώνει με η δουλειά…

Να τζοιμηθείς για να ξυπνήσεις πάλε χαράματα τζιε ξανά που την αρκή… Ούλλες οι μέρες οι ίδιες στη ρουτίνα τους…

Η ειρωνεία εν ότι δουλεύκουμε για να έχουμε μια “καλύττερη ζωή.” Συναινούμε στο άγραφο κοινωνικό συμβόλαιο για να μπορούμε να “ζήσουμε” πιο “άνετα,” πιο “καλά,” για μια “αξιοπρεπή” διαβίωση.

Διαβίωση, πράγματι… όι ζωή, αλλά απλή διαβίωση…

Έτσι, δουλεύκουμε για να μπορούμε να έχουμε μια στέγη πάνω που την κκελέ μας, να μπορούμε να φάμε, να ντυθούμε, να αγοράζουμε τα βιβλία μας, τα cds μας, τα dvds μας, τα παιχνίθκια των κουπελλουθκιών μας τζιαι τα δικά μας… Στο τέλος όμως, ίντα που γίνεται? Η στέγη (που σκοπό έσσιει την προστασία μας) μετατρέπεται σε τέσσερεις τοίχους που μας πλακώνουν, όλο και περισσότερο… Δουλεύκουμε ούλλη μέρα όπως… (όπως? τους πελλούς, να πω? τα ζώα να πώ?) τζιαι εν προλαβαίνουμε να απολαύσουμε το φαϊ μας. Πάντα βιαστικά τζιαι πρόχειρα… Τα παιχνίθκια μας, τζιαι των κουπελλουθκιών μας τζιαι τα δικά μας, αντικαθιστούν τις ζωές μας, τζίντες ζωές που εν προλαβαίνουμε να ζήσουμε… Ίντα ειρωνεία, πραγματικά!

Θυμούμαι κάποτε ότι εθκιάβαζα πολλά, έγραφα πολλά, εζωγράφιζα, έκαμνα σσίλια θκιο πράματα, δημιουργικά. Τα τελευταία χρόνια, που τότε που έγινα μάμα, εν έχω πια την ενέργεια για να κάμω τίποτε που τούτα. Τζιαι εν φταίει το ότι έγινα μάμα, αλλά το ότι που τότε δουλεύκω κανονικά, full time τζιαι παραπάνω που full time να μεν σας πω… Πού να σου μείνει δημιουργικότητα όταν σου απομυζούν την ενέργεια, τη φαντασία?

Που μιαν άποψη, είμαι “τυχερή” γιατί η δουλειά μου εν ένι τουλάχιστο καμιά γραφειοκρατική τζιαι απρόσωπη δουλειά. Έσσιει να κάμει με κόσμο τζιαι με τη στήριξη ευάλωτων ατόμων. Εν μια δουλειά που με κάμνει να νοιώθω ότι κάμνω κάτι ουσιαστικό τζίντες ώρες τζιαι ότι εν σπαταλώ απλά τον χρόνο μου έναντι κάποιων ευρώ. Που την άλλη, τούτο σημαίνει ότι εν μπορώ να είμαι αυστηρή με τις ώρες εργασίας μου, εν μπορώ να πω “ου, εν πέντε η ώρα, εσχόλασα, γεια” Τζιαι τούτο έσσιει επιπτώσεις στη δική μου ζωή τζιε στη ζωή της κόρης μου.

Τις τελευταίες μέρες νοιώθω ακόμα πιο έντονα ότι (η δουλειά) τρώει μου τον χρόνο, τη ζωή, στην κυριολεξία. Η μικρή νεράιδα εγράφτηκε ήδη στην α’ δημοτικού… Τζιαι εγώ νοιώθω πως έχασα τα χρόνια τζίνα που θα εμπόρουν να επαίρνουν μαζί της. Αντί να είμαι μαζί της τζιαι να την σσιαίρουμαι, εγώ έφαα τα χρόνια τούτα στη δουλειά, χτυπώντας 10ωρα και… Τζιαι η νεραϊδούλα μου, επέρασε τζιαι περνά τούτες ούλλες τις ώρες μες σε σταθμούς, νηπιαγωγεία, τζιαι με ανθρώπους που την αγαπούν μεν, αλλά εν ένι η μάμα της. Τζιαι τζίντα χρόνια εφύαν, ήδη… Η μικρή νεράιδα εσταμάτησε να μου παραπονιέται για τούτο, αλλά πιάνει με εμένα το παράπονο. Η μικρή νεράιδα δείχνει να “καταλαβαίνει” πιο. Εγώ που την άλλη, εν ιξέρω ίντα που καταλαβαίνω πιο…

ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΙΣΩ!

Κάλεσμα στην Πορεία από την Αντιφασιστική Πρωτοβουλία

Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται έξαρση ρατσιστικών και φασιστικών επιθέσεων εναντίον μεταναστών και νεαρών κυρίως στην εντός των τειχών Λευκωσία και πιο συγκεκριμένα στην περιοχή της Φανερωμένης. Οι επιθέσεις αυτές δεν είναι άσχετες με την εμφάνιση και δράση νεοφασιστικών ομάδων τα τελευταία χρόνια στην Κύπρο. Η διαδικασία επανένωσης του τόπου και η παγκόσμια οικονομική κρίση δημιουργούν συνθήκες που οι νεοφασιστικές ομάδες προσπαθούν να εκμεταλλευτούν, με στόχο την καλλιέργεια της ξενοφοβίας και την παρεμπόδιση της λύσης του Κυπριακού.

Στις 27 του Δεκέμβρη συγκεκριμένη νεοφασιστική ομάδα, το ΕΛΑΜ, διοργανώνει πορεία με σύνθημα “ένας ξένος εργάτης = ένας άνεργος”, το οποίο παραπέμπει άμεσα στο ναζιστικό σύνθημα “4 000 000 Εβραίοι ίσον 4 000 000 άνεργοι”, που άνοιξε το δρόμο στο Ολοκαύτωμα.

Η σύνδεσή τους με νεοναζιστικές ομάδες του εξωτερικού, όπως την ελληνική “Χρυσή Αυγή”, την ιταλική Forza Nuova και το γερμανικό, ακροδεξιό κόμμα NPD καθώς και με τις ξεκάθαρες αναφορές στην ΕΟΚΑ Β και στο δικτάτορα Μεταξά, με πορείες στρατιωτικού τύπου σε κεντρικούς δρόμους της Λευκωσίας κατά τη διάρκεια των οποίων επιτίθενται σε μετανάστες, δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο.

Θέλουν να δημιουργήσουν κοινωνική ένταση και να μας οδηγήσουν σε σκοτεινές εποχές του παρελθόντος, των οποίων οι μνήμες είναι ακόμα νωπές και οι συνέπειες τραγικές.

Καλούμε όλους τους ευαισθητοποιημένους και δημοκρατικούς πολίτες και φορείς, τις οργανώσεις νεολαίας, τα κόμματα και τις συντεχνίες, να αντισταθούν δυναμικά και έμπρακτα σ’ αυτή την απειλή.

Στην Κύπρο, αλλά και σ’ ολόκληρο τον κόσμο, έχουμε βιώσει το φασισμό και τις συνέπειές του. Η κοινωνία δεν πρέπει να τους αφήσει να δράσουν ανενόχλητοι για ακόμη μια φορά. Αυτή τη φορά θα πρέπει να μας βρουν μπροστά τους. Κανένα δημοκρατικό δικαίωμα σ’ αυτούς που θέλουν να καταργήσουν τη δημοκρατία.

Καμία ανοχή στους εχθρούς της ελευθερίας! Καμία ανοχή στο φασισμό!

Όλοι μαζί στην αντιφασιστική – αντιρατσιστική πορεία την Κυριακή, 27 Δεκεμβρίου 2009 και ώρα 15.30 στην Πλατεία Ελευθερίας.

Αντιφασιστική Πρωτοβουλία

Τηλέφωνα επικοινωνίας : 99 583947, 99 418575, 99 372147