Author: hecate

Ο γάμος εν ένας θεσμός που εδραιώθηκε που το δίπτυχο πατριαρχία – θρησκεία. Πριν που το φονικό αυτό δίδυμο, οι άνθρωποι και οι σεξουαλικές σχέσεις ήταν σαφώς πολύ πιο ελεύθερες. Ο γάμος εφευρέθηκε τζιαι επιβλήθηκε ως ένας θεσμός για τη χαλιναγώγηση της σεξουαλικότητας και τον πιο αποτελεσματικό έλεγχο των ανθρώπινων σχέσεων και κατεπέκταση των ίδιων των ανθρώπων. Χωρίς το θεσμό του γάμου, η πατριαρχία θα κατέρρεε τζιαι χωρίς την πατριαρχία, η ίδια η θρησκεία θα αποτύγχανε. Ο γάμος εν ένα είδος συμβολαίου με το οποίο τα δύο μέρη καλούνται να παραδώσουν το sovereignty τους (εν μου έρκεται ο όρος στα ελληνικά, απολογούμαι): παραδοσιακά, η μεν γυναίκα καλείται να παραδώσει στον άντρα τη σεξουαλικότητά της, την αυτονομία της τζιαι τη χειραφέτησή της τζιαι να αναλάβει καθήκοντα reproduction. Ο δε άντρας καλείται να αναλάβει το ρόλο του breadwinner. Εις αντάλλαγμα, οι μεταξύ σχέσεις των δύο μερών επισημοποιούνται και χαίρουν κοινωνικής αναγνώρισης. Τα δύο μέρη δηλαδή αποτάσσονται το sovereignty τους προκειμένου οι σχέσεις τους να εγκριθούν που το κοινωνικό πλαίσιο. Ακόμα, τα «κέρδη» των δύο μερών που τούντη συμφωνία είναι: για τον μεν άνδρα η βεβαιότητα ότι τα παιδιά που θα γεννηθούν μέσα σε ένα γάμο είναι «δικά του». Για τη δε γυναίκα, η βεβαιότητα της επιβίωσης για την ίδια και τα παιδιά της, αφού παραδοσιακά, είπαμε, η γυναίκα αναλαμβάνει reproduction role και άρα, δεν μπορεί να είναι οικονομικά ανεξάρτητη – το reproduction δεν πληρώνεται, βλέπετε. Στη σύγχρονη κοινωνία και με την εμφάνιση του κράτους και του καπιταλισμού, οι ρόλοι έχουν σαφώς «αλλάξει» (όι τζιαι τόσο πολλά βέβαια…). Ο θεσμός του γάμου παραμένει όμως. Τυχαία? Δε νομίζω. Φυσικά έχει αλλάξει η τελετή. Τώρα ο καπιταλισμός επιβάλει γάμους χιλιάδων ευρώ, με ακριβά ρούχα, στολισμούς, δεξιώσεις κτλ. (είδατε ίντα στενά συνεργάζονται κράτος-εκκλησία-καπιταλισμός?) Στο τέλος της μέρας όμως, η βασική ιδέα του θεσμού και οι σκοποί που εξυπηρετεί παραμένουν ίδιοι. Ακόμα και σε μιαν κοινωνία, όπου οι ρόλοι των δύο μερών έχουν αλλάξει, όπου η γυναίκα δεν χρειάζεται πια να εξαρτάται από τον άντρα (as if she ever really had to…) και όπου ο άντρας μπορεί και με άλλους τρόπους να διασφαλίσει ότι τα παιδιά του εν «δικά του» (as if it really matters…), εντούτοις, ο θεσμός του γάμου παραμένει σταθερή αξία. Τζιαι φυσικά συντηρώντας κι ενισχύοντας τις πατριαρχικές δομές της κοινωνίας τζιαι κατεπέκταση την ιεραρχία… τζιαι εν γι’ αυτό ακριβώς το λόγο που η εκκλησία τζιαι το κράτος εν εν διατεθειμένοι να παραχωρήσουν πρόσβαση για τα ΛΟΑΤ άτομα στο θεσμό. Επειδή φοούνται ότι αν το κάμουν, εν να απειληθούν οι πατριαρχικές δομές. Κάποια άλλα κράτη τζιαι εκκλησίες όμως (πιο έξυπνοι) επαραχωρήσαν πρόσβαση στο γάμο τζιαι για τα ΛΟΑΤ άτομα. Καλώς επράξαν βέβαια, αλλά στην πραγματικότητα εν το εκάμαν που υπερβολικό ζήλο για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά που φόβο ότι αν δεν το εκάμναν, τότε θα απειλούνταν περισσότερο (γιατί τα αιτήματα των απέξω ίσως να ριζοσπαστικοποιούνταν περαιτέρω). Είναι γνωστή άλλωστε τακτική της εξουσίας να αφομοιώνει ότι δυνητικά αποτελεί κίνδυνο για αυτή – με την αφομοίωση παύει το κομμάτι αυτό να συνιστά κίνδυνο, ενσωματώνεται στο σύστημα και όλα εντάξει… Με τούτο εν θέλω να υποστηρίξω ότι εν εν καλά που τα ΛΟΑΤ άτομα αποκτούν πρόσβαση στο θεσμό του γάμου, αλλά ότι πρέπει να προβληματιστούμε λίο για τέθκιους θεσμούς τζιαι τη σημασία τους στην κοινωνία… τζιαι συνάμα να προβληματιστούμε για τις δικές μας μακροπρόθεσμες διεκδικήσεις…

 

Όσο αφορά το παράδειγμα με ένα ζευγάρι λεσβίες που παντρεύονται «για να διασφαλίσουν στο παιδί τους την κηδεμονία και την ασφάλεια και να πάρουν ένα δάνειο από κοινού για να αγοράσουν ένα σπίτι», κάτι τέτοιο δεν αποτελεί όχι αποκύημα της πατριαρχίας. Αποτελεί όμως συνέχιση και θωράκιση πατριαρχικών θεσμών όπως αυτού του γάμου. Γιατί ναι μεν παραδοσιακά ο θεσμός αποκλείει τα ΛΟΑΤ άτομα, αλλά η αποδοχή του και από ΛΟΑΤ άτομα στο τέλος της μέρας απλά τον ενδυναμώνει. Και θεσμοί όπως αυτός του γάμου πάντα αφήνουν στην απέξω άτομα ή ομάδες ατόμων. Με τη συμπερίληψη των ΛΟΑΤ ατόμων ναι μεν μειώνονται τα άτομα/ ομάδες που αποκλείονται, αλλά εντείνεται ίσως και η απόρριψη των υπολοίπων. Και στην τελική, εκτός και αν είμαστε συνειδητοποιημένες/ οι στις διεκδικήσεις μας, μιας τέτοια συμπερίληψη, αν παραμείνει ως εκεί, δεν αποτελεί παρά αφομοίωση της ΛΟΑΤ κοινότητας, ομαλοποίησή της, ένταξή της στη νόρμα, και άρα νίκη του συστήματος επάνω στις ζωές μας και όχι αντιστρόφως… Στο κάτω κάτω, οι ΛΟΑΤ οικογένειες εντός γάμου/ συμφώνου συμβίωσης δεν συνεχίζουν να είναι πυρηνικές οικογένειες? Μήπως αλλάζει ουσιαστικά η όλη διάταξή τους?

Ακόμα, να μου επιτρέψετε να αμφιβάλλω κατά πόσο με ένα σύμφωνο συμβίωσης/ γάμο τα ΛΟΑΤ άτομα διασφαλίζουν όντως την κηδεμονία του παιδιού τους. Εξ όσων γνωρίζω, αυτή διασφαλίζεται μόνο για το ένα μέρος και στην περίπτωση που το ένα μέρος είναι βιολογικός γονιός του παιδιού, τότε αναγκαστικά σε αυτόν/ή.

Όσο για το δάνειο για αγορά σπιτιού, είναι ναι χρήσιμη μια τέτοια δυνατότητα όσο ζούμε στο υπάρχον σύστημα. Είναι ένα αναγκαίο κακό σήμερα, θα μπορούσαμε να πούμε. Μην ξεχνάμε όμως ότι εκτός από αναγκαίο είναι και κακό… Δεν μπορούμε άραγε να οραματιστούμε μιαν άλλη κοινωνία? Χωρίς ιεραρχία? Χωρίς πατριαρχικές δομές? Χωρίς εξουσία? Όπου όλες και όλοι θα είμαστε ίσοι, ανεξαρτήτως σεξουαλικότητας, φύλου, εθνοτικής καταγωγής, χρώματος, κοκ. Σε μια τέτοια κοινωνία, ποια θέση θα μπορούσε να έχει ένας θεσμός όπως αυτός του γάμου? Καμιά!

 

Επήα σήμερα το πρωί στη σχολική γιορτή για την επέτειο της 1ης Απριλίου του σχολείου, στο οποίο φοιτά η κόρη μου. Ήξερα που πριν να πάω ότι ήταν να νευριάσω, αλλά με τίποτε εν επερίμενα να δω όσα είδα… Επήα προφανώς για χάρη της κόρης μου (η παρακολούθηση σχολικών [τζιαι μάλιστα εθνικών] εορτών συγκαταλέγεται μες στις θυσίες που κάμνει μια μάνα για το παιδί της…).

Καταρχάς, πριν την έναρξη της γιορτής έπρεπε ούλλες τζιαι ούλλοι να σηκωστούμε για να κάμουμε την προσευχή μας («πάτερ ημών»), άσχετα από το γεγονός ότι μεγάλη μερίδα των μαθητριών τζιαι των μαθητών του σχολείου προέρχεται από άλλα πολιτισμικά και θρησκευτικά υπόβαθρα. Στη συνέχεια, και καθ’ όλη τη διάρκεια της γιορτής, προβάλλονταν εικόνες/ φωτογραφίες, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων απεικόνιζαν τον Γρίβα τζιαι συνθήματα για «Ένωσις με την Ελλάς». 

Ούλλη η γιορτή έβριθε, όπως γίνεται πάντα σε τούντες περιπτώσεις, που ιστορικές ανακρίβειες τζιαι μισές αλήθκειες (στην καλύττερη περίπτωση).

Ούλλα τα σκετσάκια που παρουσιάστηκαν από τα παιδιά είχαν ως κεντρικούς ήρωες άντρες αγωνιστές της ΕΟΚΑ, ενώ σε όσα από αυτά υπήρχαν γυναίκες, ο ρόλος τους ήταν είτε παθητικός είτε βουβός: στο ένα μια μαθήτρια υποδυόταν τη μάνα ενός μαθητή που συμμετείχε στην ΕΟΚΑ τζιαι στο άλλο μια μαθήτρια υποδυόταν την Ελευθερία. Η μάνα εμίλησε ελάχιστο, μόνο τζιαι μόνο για να εκφράσει την αγωνία της για το παιδί της. Η Ελευθερία επέρασε εντελώς βουβή στεφανώνοντας τα παλλικάρκα με δάφνες…

Τζιαι σαν έβραζα που μέσα μου, περνά μπροστά στα μάθκια μας μια εικόνα με το λογότυπο του ΕΛΑΜ, όπου αναγραφόταν ξεκάθαρα «Εθνικό Λαϊκό Μέτωπο»!!! WTF!!! Στην αρκή ενόμιζα ότι επέλλανα τζιαι θωρώ άλλα ‘ντάλλων… Όμως, όι, εξανάδα τη, εφωτογράφησά τη τζιόλλας τζιαι έτην δαμέ…

Εν με εχωρούσαν οι τόποι. Ήθελα να βάλω τις παουρκές τζιαι να διακόψω το έγκλημα που εγίνετουν εις βάρος των παιδιών μας. Εν το έκαμα όμως. ‘Οι επειδή εδείλιασα, αλλά επειδή αναλογίστηκα τις επιπτώσεις που κάτι τέθκιο θα είσσιε στο παιδί μου… Γιατί δυστυχώς, είτε μας αρέσκει είτε όι, τούτην εν η πραγματικότητα: όσο παραπάνω διαμαρτύρονται οι γονείς για τα κακώς κείμενα στα σχολεία, τόσο περισσότερο τα παιδιά τους στιγματίζονται τζιαι τιμωρούνται (είτε από δασκάλους είτε από συμμαθητές τζιαι συμμαθήτριές τους που σαφώς επηρεάζονται από τους δικούς τους γονείς)…

Η γιορτή έκλεισε με έναν καλαμαθκιανό τζιαι τον εθνικό ύμνο (της Ελλάδας), κατά τη διάρκεια του οποίου παιδιά τζιαι γονείς είχαμε να συμμορφωθούμε με τις οδηγίες της διευθύντριας «τα χέρια στο πλάι».

Περιττό να πω ότι μετά που τα πιο πάνω τζιαι ειδικόττερα την εικόνα του ΕΛΑΜ, έφυα αναουλιασμένη που το σχολείο τζιαι νιώθοντας σσίλιες τύψεις για τα βασανιστήρια, στα οποία εγώ ως μάνα υποβάλλω το παιδί μου καθημερινά στέλνοντάς το να φοιτήσει στη δημόσια εκπαίδευση της Κύπρου.

Και τα μυαλά στις μπάμιες!

Διαφημίσεις, τραγούδια, τηλεοπτικές σειρές, τύπος, σινεμά…Τα μέσα μαζικής επικοινωνίας τείνουν πολλές φορές να αναπαράγουν τα σεξιστικά στερεότυπα της εποχής μας. Ωστόσο κάποια από αυτά αναπαράγουν σεξιστικά πρότυπα άλλων εποχών που θα έπρεπε να είναι ξεπερασμένα. Και φαίνονται αστεία.. δεν είναι όμως ούτε ξεπερασμένα ούτε και αστεία…Η πρόσφατη διαφήμιση του Γερμανού, με τις περιβόητες μπάμιες, είναι μια από τις χιλιάδες διαφημίσεις που αναπαράγουν το πρότυπο της γυναίκας νοικοκυράς. Η ελκυστική σύζυγος είναι το συμπλήρωμα του άνδρα-κουβαλητή κυρίαρχο αρσενικό, τον οποίο οφείλει να περιποιείται η γυναίκα Αυτός ο άνδρας, ως “κουβαλητής”, έχει κάποιες “απαιτήσεις”, όπως το συμπλήρωμά του να μαγειρεύει το φαγητό που θέλει, αλλά έχει και μια φαντασίωση…Το συμπλήρωμά του να είναι χρηστικό και αναλώσιμο, σαν το κινητό του ας πούμε! Έτσι, ο άντρας αυτός επιθυμεί να μπορεί να “επιστρέψει” την σύζυγο κακή μαγείρισσα, ή γιατί όχι, να την διώξει με τις κλωτσιές αν του μαγειρεύει συνεχώς μπάμιες, όπως πολύ έυστοχα ( μας έβγαλε το μάτι), συμπλήρωσε σε άρθρο του στα Νέα γνωστός συγγραφέας.

Η σύγχρονη διαφήμιση προβάλλει πολλά πρότυπα γυναίκας έτσι που να περιλαμβάνει όλο το φάσμα του γυναικείου πληθυσμού. Βέβαια σε αυτό το φάσμα δεν συναντάμε συχνά γυναίκες μετανάστριες. (Μόνο σ ‘ εκείνη τη διαφήμιση γνωστής σοκολάτας, με τη μαύρη κυρία από το Τζιμπουτί, όπου το περιεχόμενο της διαφήμισης ήταν ρατσιστικό αλλά και τότε βέβαια το ρατσιστικό περιεχόμενο είχε ντυθεί με το χιουμοριστικό μανδύα). Το πρότυπο της μοντέρνας νοικοκυράς που βρίσκει την ευτυχία μέσα σε μία ακριβή και πεντακάθαρη κουζίνα, εξοπλισμένη με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας για να μη χάνει πολύτιμο χρόνο από την επιτέλεση του ρόλου της μητέρας και της εργαζόμενης. Βέβαια η γυναίκα αυτή συνήθως είναι νέα και ελκυστική και παρουσιάζεται ως αντικείμενο στα χέρια και τη βούληση του άνδρα κυρίαρχου. Η συγκεκριμένη λοιπόν διαφήμιση αναπαράγει με συνέπεια το κλασικό στερεότυπο της έμφυλης εξουσιαστικής σχέσης σε μια πατριαρχική κοινωνία. Ο άνδρας είναι το αφεντικό, ο οποίος εκτός του ότι την επιστρέφει λέει στη μητέρα της και πόσο του κόστισε, προκειμένου να του τα ξεπληρώσει. Άρα η γυναίκα παρουσιάζεται διπλά υποταγμένη, διπλά ετεροκαθορισμένη. Από τη μια ανήκει στην οικογένειά της, η οποία με το γάμο την παραδίδει στο σύζυγο και ο οποίος αν δεν του κάνει το φαγητό που λαχτάρησε την επιστρέφει πίσω.

Με αυτόν τον τρόπο η γυναίκα επιβεβαιώνει το ρόλο του ασθενούς φύλου, καθώς παραμένει αμίλητη και σαστισμένη ανάμεσα στη μαμά και στο σύζυγο. Αυτό δεν μας προκαλεί εντύπωση καθώς η γυναικεία εικόνα στα ΜΜΕ και στη διαφήμιση συχνά προβάλλεται ως εικόνα υποταγής, σιωπής και παθητικότητας. Τα μηνύματα γυναικείας παθητικότητας και υποταγής μπορούν να εκφραστούν με τη στάση του γυναικείου σώματος, την έκφραση του προσώπου, τη θέση της γυναίκας στο χώρο σε σχέση με τον άνδρα που πιθανά συμμετέχει σε μια διαφήμιση. Όλες αυτές οι διεργασίες παρουσιάζουν το γυναικείο σώμα ως προβολή της επιθυμίας του άλλου, και επομένως το αντικειμενοποιούν, στερώντας απο τη γυναίκα την ανθρώπινη υπόστασή της. Η αντικειμενοποίηση του γυναικείου σώματος είναι μια διαδικασία η οποία καθεαυτή αναπαράγει και επιτελεί την βίαιη έμφυλη συμπεριφορά.

Η διαφήμιση αποτελεί ένα παντοδύναμο εργαλείο γιατί έχει τη δυνατότητα να επηρεάσει το υποσυνείδητο ανθρώπων με μια μόνο εικόνα. Οι διαφημίσεις κατακλύζουν τη ζωή μας. Βρίσκονται παντού. Στην τηλεόραση, στα έντυπα, στο δρόμο, στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Κι ενώ πιστεύουμε ότι αν αγνοήσουμε τα μηνύματα που εκπέμπουν μένουμε ανεπηρέαστες, στην πραγματικότητα αυτά τα μηνύματα μέσα από την εικόνα επιδρούν καθοριστικά στις σκέψεις μας, στις επιλογές μας αλλά και στις συμπεριφορές μας. Πολλές φορές οι διαφημίσεις αναπαράγουν τα στερέοτυπα του διπόλου αρσενικό-θηλυκό και πολλές φορές αγνοούνται. Ωστοσο κάποιες φορές, μέσα σε όλη αυτή την καταιγίδα κάποιες/οι αντιδρούν. Αυτή ήταν μια απο αυτές τις φορές. Ενώ όμως η πλειοψηφία των διανοούμενων και των δημοσιογράφων δεν έχει ξοδέψει ούτε τρεις γραμμές για να εκφράσει κάποια δυσφορία για αυτά, βρέθηκαν αρκετοί απο αυτούς σε εφημερίδες, ραδιόφωνα, freepress και άλλα συναφή ενάντια σε κάποιες απλές κινήσεις διαμαρτυρίας. Αναπαράγοντας μάλιστα την ίδια υπεκφυγή, ότι τώρα πρέπει να ασχοληθούμε με πιο σημαντικά, όπως η ανεργία και το μνημόνιο, ότι οι αντιδράσεις είναι υπερβολικές, ότι τώρα όλα αυτά απλά δεν αφορούν την ελληνική κοινωνία.

O σεξισμός και η έμφυλη καταπίεση είναι προβλήματα πολυδιάστατα στην περίφημη ελληνική κοινωνία, με βίαιες συνέπειες. Στην Ελλάδα των 50 δολοφονημένων γυναικών το χρόνο από τους συντρόφους τους, των 4000 βιασμών το χρόνο, των έμφυλων διακρίσεων σε εργασία και εκπαιδευση, το να χαρακτηρίζεις θέματα αυτού του τύπου ασήμαντα, δεν είναι αστείο, είναι επικίνδυνο. Οπότε να απαγορευτεί η διαφήμιση από το ΕΣΡ; Είναι το ίδιο που κόβει διαρκώς απο σειρές σκηνές με ομοφυλόφιλα φιλιά. Η αντίδραση όμως των κοινωνικών ομάδων που θίγονται είναι αυτονόητη και αναγκαία. Μέσα από την αμφισβήτηση και των κυρίαρχων προτύπων αναδύεται το ελεύθερο άτομο. Η ελευθερία του λόγου, για την οποία τόσο πολύ κόπτονται οι υπερασπιστές της εν λόγω διαφήμισης, ή θα είναι καθολική ή δεν θα είναι. Όπως και η κοινωνική απελευθέρωση βαδίζει μέσα και από την σεξουαλική απελευθέρωση και των αποδέσμευση απο δομές και καταπιεστικές ταυτότητες.

Losotras Ομάδα Αποδόμησης Φύλου

(απο βαβυλωνια)

Watch live streaming video from ecogreenstv at livestream.com

Τα υπερήφανα εθνικιστικά νιάτα έδρασαν για άλλη μια φορά στο κέντρο της Λευκωσίας . Οι ηρωικές τους πράξεις θα γραφτούν και αυτές με χρυσά γράμματα δίπλα στα άλλα τους κατορθώματα.

Πρώτα ξυλοκόπησαν ένα Νιγηριανό. Δεν είναι ότι τα παιδιά είναι ρατσιστές. Αυτός ήταν προκλητικός με το χρώμα του.

Στη συνέχεια έδειραν ένα λαχειοπώλη. Οι απόψεις του για τους μετανάστες δεν έτυχαν της έγκρισης της περιπόλου.

Τα επεισόδια αυτά ευτυχώς δεν επηρέασαν τους συνέλληνες καταναλωτές, οι οποίοι συνέχισαν αμέριμνοι τα ψώνια τους.

Για την πατρίδα και το λαό