περί “ηθικής” τζιαι sex work

Εθκιάβαζα το πρωί το ακόλουθο: «Σοκ στη Λεμεσό: εκπορνευόταν μαζί με το βρέφος της» (http://www.cytoday.eu/index.php?id=357&nid=2067932) τζιαι αηδίασα για ακόμα μια φορά με την υποκρισία της ψευτοηθικής της κοινωνίας μας.

Το «σοκ» όπως αντιλαμβάνομαι ότι το έπαθε τζείν@ που έγραψε τούντο πράμα – σε τρία στάδια τζιαι με τα ανάλογα παραληρήματά του το καθένα – τζιαι όπως το μεταφέρει τζιαι στ@ αναγνώστ@:
ΣΟΚ αρ.1: «μα γίνουνται τζιαι οι πουτάνες μάνες?!» (αφού είπεν το τζιαι ο Akins εις το αμέρικα, «το γυναικείο σώμα έσσιει μηχανισμούς προστασίας που ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες». Καλάν, τζείνος είπεν το για τα “illegitimate rapes [sic(k)]*,” αλλά εν γίνεται, πρέπει να έσσιει τζιαι σε σχέση με τες πόρνες… ίντα εν να γίνεται η κάθε πουτάνα μάνα? Εν εν σωστό! Η φύση, ο πλάστης μου, κάποιος πρέπει να εμερίμνησε για τούτο, εν γίνεται! Έτω, τούτη εν η εξαίρεση αλώπως… εν που τούτες που επιβεβαιώνουν τον κανόνα! ‘ξα? Μα εφαντάστηκες? Μάνα μου τα καημένα τα μωρούθκια… ίντα μπο να τραβούν… φυσικά, τζιαι τζείνα εν να μεγαλώσουν τζιαι να γίνουν τίποτε πουτάνες τζιαι ναρκωμανείς τζιαι περιθωριακοί σαν τις μανάδες τους.. ε, ίντα να τους λυπούμαι καλό? Έτο, έτσι εν τούτοι ούλλοι… φτου, φτου, μακρυά που λλόου μας! Μη κακό!)
ΣΟΚ αρ. 2: «μα ένα βρέφος μες στο μπουρδέλο με τη μάνα του?» (εν εν σωστά πράματα τούτα! Εν εν σωστός χώρος για ένα μωρό! Έπρεπε να το άφηνε κάπου αλλού, όι να το κουβαλά μαζί της μες στα μπουρδέλα… τι? Εν είσσιε που να το αφήκει? Στη μάνα της, σε μια φίλη της, κάπου? Όι? Ε, ας το άφηνε μόνο του στο σπίτι, να μεν σοκάρει την ηθική μας… Τζιαι ποιος της είπε να πάει να γίνει πουτάνα? Εμείς γιατί έχουμε τες δουλειές μας τζιαι τες οικογένειές μας τζιαι την αξιοπρέπεια τζιαι την υπόληψή μας, δηλαδή? Εμείς ίνταλως τα εκαταφέραμε τούτα ούλλα? τζιαι ίντα μπου φταίει τζείντο μωρό το φτωχό αν η μάνα του εν πουτάνα? … Ε, μα είπαμε, τζιαι τζείνο την ίδια κατάντια εν να έσσιει τελικά. Ουου, άτε…)ΣΟΚ αρ. 3: «μα εκπορνεύονται οι μάνες?» (αφού οι μάνες εν εξ ορισμού ιερές! Εν έχουν σεξουαλικότητα! Μα τούτη σίουρα ήταν πουτάνα που πριν… Αλλά εν της έφυεν η όρεξη τωρά που έγινε μάνα? Ίντα συνεχίζει να εν πουτάνα τωρά? Έπρεπε να επαρέτα τούντη ζωή! Ε, ας εμεινίσκαν τζιαι οι θκυο στους δρόμους… τι να κάμουμε? Παρά να εν το μωρό μες στα μπουρδέλα? Καλύττερα άστεγο τζιαι νηστικό, αλλά όι μες στες πουτάνες! … Ε, μα όι τζιαι να τους διούμε τζιαι δημόσια βοηθήματα? Μα που? Στες πουτάνες? Τες αλλοδαπές? Όι, όι! Ίντα εν να τες πλερώνουμε εμείς? Ποιος της είπε να πάει να κάμει κουπελλούδι? Μα έτσι εν τούτες… εν τζιαι αλλάσσουν… πουτάνες…)

Απορίες δικές μου τωρά:

1) πότε εν να αποκτήσουμε στην κύπρο πρόσβαση σε δημόσιες υπηρεσίες φροντίδας βρεφών/ παιδιών για εργαζόμεν@ γονείς? (ΝΑΙ, τζιαι για τζείν@ που εργάζονται στη βιομηχανία του σεξ! ΝΑΙ τζιαι για μετανάστ@!)
2) αφού η μια που τες γυναίκες εσυνελήφθηκε ως «μαστρωπός», η άλλη γιατί εσυνελήφθηκε τζιαι κρατείται μαζί με το βρέφος της? εν μέρος του προγράμματος προστασίας μαρτύρων τζιαι «θυμάτων» της αστυνομίας τούτη η διαδικασία? οξά εποινικοποιήθηκε το sex work στην κύπρο τζιαι εν το επήραμε είδηση?
3) γιατί εν σημαντικό το ότι η εν λόγω γυναίκα εν που τη ρουμανία τζιαι ότι η «46χρονη Ελληνίδα προωθούσε στην πορνεία νεαρές αλλοδαπές»? Τι εν το τόσο σημαντικό στην υπηκοότητα τούντων γυναικών? Εν μοχλός πίεσης για να προγραμματιστούν στοχευμένες δράσεις της κάλυψης των αναγκών επιβίωσης των μεταναστριών γυναικών στην κύπρο, μήπως? (ναι, «εδώ γελάμε»…) Όι, εν απλά ο τρόπος των δημοσιοκάφρων να παρουσιάζουν τ@ μετανάστ@ ως «το άλλο», ένα άλλο που εν «κακό», «μοχθηρό», «ξένο», «ανήθικο», «εγκληματικό», «επικίνδυνο», τζιαι αφαιρώντας του την ανθρώπινη υπόστασή του μετατρέπεται σε μη θέμα προβληματισμού. Ή μάλλον προβληματίζει μας, σε σχέση μόνο με τη δική μας ασφάλεια τζιαι ως απειλή προς την «ηθική» μας…4) τι σημαίνει ακριβώς «ο συνεργάτης της αστυνομίας […] ήρθε αντιμέτωπος με την 46χρονη από την Ελλάδα και 34χρονη Ρουμάνα»? Ήταν σε πεδίο μάχης τζιαι ήρταν αντιμέτωπ@? Σε τι ήρταν αντιμέτωπ@? Επήεν ο «καλός μπάτσος» να αντιμετωπίσει το «έγκλημα», α? ε, κάπως πρέπει να αποδωθεί τζιαι η σχετική δραματικότητα να μου πείτε…

5) “η συνέχεια δώθηκε” πριν ή μετά που επωφελήθηκε των υπηρεσιών σεξ ο συνεργάτης της αστυνομίας, ο οποίος επέλεξε τη μητέρα με το μωρό για να του παρέχει υπηρεσίες σεξ τζιαι μάλιστα προκαλεί έκπληξη το ότι το μωρό εδώθηκε στη «μαστρωπό» για φύλαξη προκειμένου να του προσφερθούν οι υπηρεσίες που εγόρασε? Επροτιμούσε μήπως να συμμετέχει τζιαι το μωρό σε τούντες υπηρεσίες? Γι’ αυτό η έκπληξη?

6) να υποθέσω ότι τωρά που το βρέφος βρίσκεται υπό κράτηση μαζί με τη μήτερα τ@, είμαστε ήσυχ@ ότι εδιασφαλιστήκαν τα δικαιώματα του παιδιού, εν εν?

7) τωρά που ήρτε “στο φως” τούτη η υπόθεση, εν να διασφαλιστεί ότι η εν λόγω μητέρα εν να αποκτήσει πρόσβαση στο επίδομα μονογονεϊκών οικογενειών τζιαι σε προγράμματα των υπηρεσιών κοινωνικής ευημερίας για κάλυψη των εξόδων της φροντίδας παιδιών εργαζόμενων γονέων? Ή, έστω, εν να ενημερωθεί για τη δυνατότητα πρόσβασης στο δημόσιο βοήθημα τζιαι σε περίπτωση που ενδιαφέρεται, εν να της δοθεί πρόσβαση? Φυσικά και όχι!

Πόση, μα πόσην υποκρισία έχουμε ως κοινωνία τελικά?
___________________________
[*] [sic(k)]: χρησιμοποιώ το στη θέση του ακαδημαϊκού “sic” για ατάκες, όπως η πιο πάνω, που ξεπερνούν την απλά λανθασμένη έκφραση (άϊς τον πελά, είμαι τζιαι προσεκτική με τες ξιτιμασσιές που αναπαράγουν στερεότυπα/ σεξισμό/ διακρίσεις/ τιμωρητικές αντιλήψεις του σεξ/ ενοχικές αντιλήψεις της μαλακίας/ κλπ τζιαι εν μπορώ να το περιγράψω άλωσπως… τούτα έσσιει η αυτολογοκρισία, όμως…)
[youtube]http://youtu.be/4bPBoxQnREY[/youtube]

Η επιλογή μου στην πορνεία με έμαθε πως αυτός ο πόνος κι ο εξευτελισμός δεν απέχουν πολύ από την αγάπη και τον έρωτα δύο φυσιολογικών ανθρώπων.
Κάθε φορά που πηδιέμαι…κάθε φορά που πεθαίνω σκέφτομαι την ίδια στιγμή…
Ότι εγώ κι ο Θεός έχουμε κάνει μια παράξενη συμφωνία…
Κοιτάζω τον ουρανό και νιώθω πως και οι δύο περιμένουμε το ίδιο πράγμα…
Μια απόδειξη της ύπαρξής μας…

αναπαραγωγή διακρίσεων τζιαι κατασκευή του εαυτού τζιαι τ@ άλλ@

Εν αρκετά συχνά που θωρώ σε συζητήσεις περί διακρίσεων να αναπαράγονται διακρίσεις τζιαι φοβικότητες μέσα που προσπάθειες για καταπολέμηση των διακρίσεων τζιαι των φοβικοτήτων. Να αναπαράγεται δηλαδή σεξιστικός λόγος σε απαντήσεις ενάντια στην ομοφοβία, τρανσφοβικός λόγος σε απαντήσεις ενάντια στο μισογυνισμό, ρατσιστικός λόγος σε απαντήσεις ενάντια στο ableism κοκ και σε όποιο δυνατό συνδυασμό. Επίσης, εν εν σπάνιο δυστυχώς άτομα που βιώνουν ρατσισμό να συμπεριφέρονται τα ίδια ρατσιστικά, άτομα που βιώνουν σεξισμό να επιδεικνύουν τα ίδια σεξιστική συμπεριφορά, άτομα που βιώνουν ομοφοβία να φέρονται ομοφοβικά, κοκ. Τζιαι τούτο γιατί η καταπίεση τζιαι οι διάφορες φοβικότητες εν τόσο έντονα επιβεβλημένες που την κοινωνία που τελικά εσωτερικεύονται ακόμα τζιαι που τα ίδια τα άτομα που τις υφίστανται. Πολλές φορές τα άτομα που προβαίνουν στην αναπαραγωγή τέθκοιων διακρίσεων τζιαι φοβικοτήτων, κάμνουν το χωρίς κακές προθέσεις, χωρίς καν να αντιλαμβάνονται ότι το κάμνουν τζιαι πολλές φορές, όταν τους επισημανθεί ότι το κάμνουν, πκιάνουν στάση άμυνας τζιαι αντί να αναλογιστούν τες ευθύνες του λόγου τους, προσπαθούν να δικαιολογηθούν ή/ τζιαι να κατηγορήσουν το άτομο που τους το επισήμανε για υπερβολή, υποχονδριότητα κοκ.
Για να μπορούμε αποτελεσματικά να καταπολεμήσουμε τες φοβικότητες τζιαι τις διακρίσεις κάθε είδους χρειάζεται να σταματήσουμε να ταΐζουμε το κυρίαρχο σύστημα (την ετεροκανονικότητα, την πατριαρχία, την κάθε είδους κανονικότητα) με στερεότυπα. Τούτο δυστυχώς πολλές φορές εν λαμβάνεται υπόψη κατά τις προσπάθειες αντιμετώπισης της ρητορικής μίσους, με αποτέλεσμα στερεότυπα τζιαι φοβικότητες να αναπαράγονται μέσα από προσπάθειες… καταπολέμησής τους. Πιο κάτω επιχειρώ να καταγράψω κάποια τέθκοια επιχειρήματα τζιαι τες προβληματικές τους:
Ακούω για παράδειγμα επιχειρήματα ενάντια στην ομοφοβία του τύπου «ομοφυλόφιλος/ λεσβία γεννιέσαι, δεν γίνεσαι, οπότε δεν έχεις ευθύνη». Ένα επιχείρημα που ανεξάρτητα που το κατά πόσο ευσταθεί ή όι, αφαιρεί κάθε agency που τα υποκείμενα μετατοπίζοντας το στη βιολογία τζιαι αξιώνοντας οίκτο για τα ομοφυλόφιλα άτομα που είχαν την «ατυχία» να γεννηθούν «έτσι».
Ή ακούω επιχειρήματα ενάντια στο μισογυνισμό του τύπου «οι γυναίκες είμαστε πιο έξυπνες/ πιο συναισθηματικές/ μη βίαιες». Μια προσπάθεια δηλαδή διατήρησης τζιαι έμφασης των «καλών» στοιχείων που έχουν αποδοθεί στις γυναίκες μέσα σε ένα πατριαρχικό πλαίσιο. Μια τέθκοια προσπάθεια όμως, όπως και στο προηγούμενο παράδειγμα, μετατοπίζει κάθε agency από τα υποκείμενα στη βιολογία. Εισηγείται ότι όντως υπάρχει μια «φυσική κατηγορία» ανθρώπων που φέρει την ταπέλλα «γυναίκα» τζιαι που τα μέλη της διακρίνονται που κάποια κοινά τζιαι ομογενοποιημένα χαρακτηριστικά. Μια τέθκοια προσπάθεια αποτυγχάνει βέβαια να αναγνωρίσει ότι ο μύθος της “γυναίκας” υπάρχει μόνο ως κοινωνικό κατασκεύασμα για να μας αποπροσανατολίζει, να μας περιορίζει τζιαι να μας καταπιέζει τζιαι ότι οι γυναίκες δεν είναι παρά μέλη μιας κοινωνικής τάξης που το μόνο κοινό που έχουμε είναι μάλλον η καταπίεση από την κυρίαρχη ετεροκανονική τζιαι σεξιστική τάξη.
Ή ακούω να αντικρούεται η αμφιφυλοφοβία (biphobia) με το επιχείρημα ότι τα αμφιφυλόφιλα άτομα επιδιώκουν μονογαμικές σχέσεις είτε με άντρες είτε με γυναίκες. Λες τζιαι θα ήταν έγκλημα ή «ανωμαλία» να επιδίωκαν μη μονογαμικές σχέσεις ή λες και όλα τα αμφιφυλόφιλα άτομα *πρέπει να* επιδιώκουν μονογαμικές σχέσεις για να μην στιγματίζονται.
Ή ακούω επιχειρήματα ενάντια στην τρανσφοβία που στηρίζονται και πάλι στη βιολογία (αφαιρώντας και πάλι το agency από τα υποκείμενα), φτάνοντας στη σύγκριση «αρσενικού» vs. «θηλυκού» εγκεφάλου. Μια σύγκριση που, κατά τη γνώμη μου, εκτός από αχρείαστη (τι σημασία έσσιει πραγματικά αν είναι θέμα βιολογίας ή όι;), είναι και πιθανώς επικίνδυνη, αφού αν ίσχυε θα επιβεβαίωνε τον ισχυρισμό του Φρόυντ ότι η βιολογία είναι πεπρωμένο. Κάτι τέθκοιο, και μένοντας στο παράδειγμα περί διαφοράς «θηλυκού» vs. «αρσενικού» εγκεφάλου, συνεπάγεται δύο σημαντικά προβλήματα: 1) Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη τσιμέντωση των έμφυλων στερεοτύπων, τα οποία θα τοποθετηθούν σε βιολογικές βάσεις, γεγονός που θα ενισχύσει την αδιαμφισβητησιμότητα τους. 2) Μπορεί να εγκαθιδρύσει μία ιεραρχία ακόμα τζιαι ανάμεσα στα τρανς άτομα. Αν δηλαδή παρθεί αυστηρά ως κριτήριο η αντιστοιχία εγκεφάλων, τότε τρανς άτομα που μπορεί ο εγκέφαλός τους να μεν αντιστοιχεί σε εκείνο που «θα έπρεπε» να αντιστοιχούσε σύμφωνα με τα ευρήματα, θα περιθωριοποιηθούν ακόμα περισσότερο.
Ακόμα, ακούω επιχειρήματα ενάντια στο ρατσισμό που βασίζονται στην εργατικότητα τζιαι την παραγωγικότητα των μεταναστ@, λες τζιαι όσ@ μετανάστ@ δεν είναι εργατικ@ ή παραγωγικ@ θα έπρεπε να εκδιώχνονται ή να μεν στηρίζονται που τες ίδιες υποδομές που στηρίζουν τ@ ιθαγενείς ή λες τζιαι η ανθρώπινη υπόσταση των μεταναστ@ μετριέται ανάλογα της εργατικότητας τζιαι της παραγωγικότητάς τους.
Τούτη η προσπάθεια συνεχούς δικαιολόγησης τζιαι προβολής κανονιστικών τζιαι κυρίαρχων προτύπων εν επικίνδυνη. Γιατί στην προσπάθεια κατάρριψης κάποιων στερεοτύπων, εδραιώνονται άλλα στερεότυπα που βασίζονται στην κανονικότητα που επιβάλλει το κυρίαρχο σύστημα. Η άγνοια εν σημαντικός παράγοντας διακρίσεων, αλλά θεωρώ ότι σημαντικό κομμάτι του προβλήματος ένει πέρα που την άγνοια τζιαι η επιβολή συγκεκριμένων κυρίαρχων προτύπων, άρα, πέρα που την ενημέρωση χρειάζεται τζιαι συνεχής τζιαι συστηματική αμφισβήτηση των στερεοτύπων τζιαι αποδόμησή τους. Φαίνεταί μου μάλιστα ότι η αποδόμηση των κυρίαρχων στερεοτύπων εν πρωταρχικής σημασίας τζιαι ότι η ενημέρωση εν μπορεί να γίνεται δίχα της, αλλιώς υποπίπτουμε σε άλλες παγίδες…
Οι πιο πάνω προσεγγίσεις που αναφέρω ως προβληματικές έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: επικεντρώνονται στην ομάδα στόχου των διακρίσεων τζιαι όι στις ίδιες τις διακρίσεις τζιαι από πού πηγάζουν. Πιστεύκω ότι το αντίστροφο θα ήταν πιο αποτελεσματικό. Να επικεντρωνούμαστε δηλαδή στο γιατί υπάρχει σεξισμός/ τρανσφοβία/ ομοφοβία/ αμφιφυλοφοβία/ ρατσισμός/ ableism/ διακρίσεις γενικά παρά στο πως είναι ή θα έπρεπε να είναι οι γυναίκες/ τα ομοφυλόφιλα άτομα/ τα τρανς άτομα/ οι μετανάστ@/ τα άτομα με αναπηρίες/ τα άτομα που υφίστανται διακρίσεις. Παρά να εξαντλούμε τις προσπάθειές μας στο να παραθέτουμε έρευνες που να αποδεικνύουν ότι η ομοφυλοφιλία ή η τρανς κατάσταση είναι βιολογικά φαινόμενα ας πούμε, ή ότι η αμφιφυλοφιλία είναι «υγιής» κατάσταση, ή οι μετανάστ@ είναι παραγωγικ@ και «συμφέρουν» κοκ, να επικεντρωνόμαστε στο να εξηγούμε γιατί υπάρχουν οι διάφορες διακρίσεις τζιαι φοβικότητες, πως αναπαράγονται τζιαι σε ποι@ συμφέρουν. Να εντοπίσουμε δηλαδή τις ρίζες του προβλήματος τζιαι να εστιάσουμε εκεί τον πολιτικό μας λόγο. Να καταδείξουμε ότι οι διακρίσεις εμποδίζουν μας ούλλ@, ανεξαρτήτως ταυτότητας φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού, εθνοτικής καταγωγής ή όποιου άλλου χαρακτηριστικού, συμπεριλαμβανομένων κι όσων τις ασπάζονται/ ασκούν, να είμαστε πιο ολοκληρωμένα άτομα, να αντιλαμβανόμαστε πιο πολύπλευρα τ@ εαυτ@ μας τζιαι τες εμπειρίες μας.
Εμάθαμεν να επιτελούμε ρόλους τζιαι νοιώθουμε ανασφάλεια χωρίς αυτούς, γι’ αυτό προσκολλούμαστε σε στερεότυπα. Νοιώθουμε ότι απειλείται η αρρενωπότητα/ η θηλυκότητα/ η ετεροφυλοφιλικότητά/ η εθνοτική μας ταυτότητα κοκ χωρίς ρόλους τζιαι στερεότυπα. Ζιούμε σε ιεραρχικές κοινωνίες, όπου υπάρχουν προνόμια τζιαι περιθώρια. Ταυτιζόμαστε τζιαι προσκολλούμαστε στα προνόμιά μας γιατί μέσω τους αποκτούμε εξουσίες. Έτσι, φοβούμαστε, μισούμε, νοιώθουμε να απειλούμαστε που την έλλειψη προνομίων τζιαι προβάλουμε τις φοβίες μας στο “άλλο,” στα άτομα που δεν έχουν τούντα προνόμια.
Τούντα προνόμια όμως βασίζονται σε φαντασιακές ταυτότητες. Το «έθνος» εν ένα φαντασιακό που μας δημιουργεί την αίσθηση της ταυτότητας έναντι στους «απ’έξω» (που τα σύνορα του έθνους) αποκλείοντας όσ@ εν εκτός συνόρων. Η ετεροκανονικότητα, η cis-κανονικότητα, η ικανο-κανονικότητα τζιαι όποια άλλη κανονικότητα, όπως τζιαι οι έμφυλες ταυτότητες εν ένει παρά άλλες φαντασιακές ταυτότητες που μπορούν να υπάρξουν μόνο σε αντιπαράθεση με κάτι άλλο. Οπότε το «άλλο» μετατρέπεται σε «απειλή» προκειμένου να μπορεί να διαμορφωθεί η ταυτότητα του «εαυτού». Τζιαι κάπου δαμέ έγκειται η σχιζοφρένεια τούντης κατάστασης: ο εαυτός μισά το άλλο, περιθωριοποιεί το τζιαι θέλει να το καταστρέψει. Αν το καταστρέψει όμως, καταστρέφει παράλληλα τζιαι τον εαυτό, αφού ο εαυτός υπάρχει μόνο στην αντιπαράθεσή του με το άλλο. Γι’ αυτό εν το καταστρέφει, αλλά περιθωριοποιεί το τζιαι καταπιέζει το – εν ο μόνος τρόπος για να διατηρήσει ο εαυτός τη δική του ταυτότητα. Μια ταυτότητα που όμως είναι μόνο φαντασιακή. Εν γι’ αυτό που εν σημαντικό να εστιάσουμε στο πόσο καταστροφικές εν οι διακρίσεις αντί να αναλωνούμαστε στην ύπαρξη του «άλλου». Το φοβικό άτομο εν αγνοεί το «άλλο», αφού αντιλαμβάνεται τον εαυτό του μέσα που την αντιπαράθεσή του με το «άλλο», τα «άλλα». Καταπιέζει τα άλλα για να διατηρήσει την ταυτότητά του. Τζείνο που χρειάζεται οπότε εν εν να κατανοήσει το «άλλο», αλλά να κατανοήσει το φαντασιακό της δικής του ταυτότητας προκειμένου να αγκαλιάσει τα πολλαπλά «άλλα». Τζιαι για να γίνει τούτο πρέπει να αντιληφθεί ότι εν απειλείται που τα «άλλα», αλλά ότι η φαντασιακή του ταυτότητα στερεί του (του ίδιου του εαυτού) την ποικιλομορφία σε σχέση τζιαι με την ταυτότητα τζιαι με τις εμπειρίες του.

[youtube]http://youtu.be/sJZEGiltvNE[/youtube]

 

The Wrong Reasons to Back Pussy Riot

By VADIM NIKITIN
From Madonna to Bjork, from the elite New Yorker to the populist Daily Mail, the world united in supporting Russia’s irreverent feminist activists Pussy Riot against the blunt cruelty inflicted on them by the state. It may not have stopped Vladimir Putin’s kangaroo court from sentencing them to two years in prison on charges of hooliganism, but blanket international media pressure helped turn the case into a major embarrassment for the Kremlin. 
Yet there is something about the West’s embrace of the young women’s cause that should make us deeply uneasy, as Pussy Riot’s philosophy, activism and even music quickly took second place to its usefulness in discrediting one of America’s geopolitical foes. Twenty years after the end of the Cold War, are dissident intellectuals once again in danger of becoming pawns in the West’s anti-Russian narrative?
Back in the ’70s, the United States and its allies cared little about what Soviet dissidents were actually saying, so long as it was aimed against the Kremlin. No wonder so many Americans who had never read Alexander Solzhenitsyn’s books cheered when he dissed the Soviet Union later felt so shocked, offended and even betrayed when he criticized many of the same shortcomings in his adoptive homeland. Wasn’t this guy supposed to be on our side?
Using dissidents to score political points against the Russian regime is as dangerous as adopting a pet tiger: No matter how domesticated they may seem, in the end they are free spirits, liable to maul the hand that feeds them.
How many fans of Pussy Riot’s zany “punk prayer” in the Cathedral of Christ the Savior and Nadezhda Tolokonnikova’s erudite and moving closing statement were equally thrilled by her participation, naked and heavily pregnant, in a public orgy at a Moscow museum in 2008? That performance, by the radical art group Voina (Russian for “war”), was meant to illustrate how Russians were abused by their government. Voina had previously set fire to a police car and drew obscene images on a St. Petersburg drawbridge.
Stunts like that would get you arrested just about anywhere, not just in authoritarian Russia. But Pussy Riot and its comrades at Voina come as a full package: You can’t have the fun, pro-democracy, anti-Putin feminism without the incendiary anarchism, extreme sexual provocations, deliberate obscenity and hard-left politics.
Unless you are comfortable with all that (and I strongly suspect 99 percent of Pussy Riot’s fans in the mainstream media are not), then standing behind Pussy Riot only now, when it is obviously blameless and the government clearly guilty, is pure opportunism. And just like in the bad old days, such knee-jerk yet selective support for Russian dissidents — without fully engaging with their ideas — is not only hypocritical but also does a great disservice to their cause.
A former Soviet dissident and current member of the anti-Putin opposition, Eduard Limonov, knows such cynicism too well. Thrown out of the Soviet Union and welcomed in New York as a Cold War trophy, Limonov soon learned that it wasn’t the dissent part that the United States loved about Soviet dissidents, but their anti-communism. A bristly and provocative anti-Soviet leftist, he got to work doing what he did best — taking on the establishment — and quickly found himself in hot water again, this time with the Americans. Limonov concluded that “the F.B.I. is just as zealous in putting down American radicals as the K.G.B. is with its own radicals and dissidents.”
At the core of much of the media fever over Pussy Riot lies a fundamental misunderstanding of what these Russian dissidents are about. Some outlets have portrayed the case as a quest for freedom of expression and other ground rules of liberal democracy. Yet the very phrase “freedom of expression,” with its connotations of genteel protest as a civic way to blow off some steam while life goes on, is alien to Russian radical thought. The members of Pussy Riot are not liberals looking for self-expression. They are self-confessed descendants of the surrealists and the Russian futurists, determined to radically, even violently, change society.
Anyone who has bothered to see them beyond their relevance as anti-Kremlin proxies will know that these young people are as contemptuous of capitalism as they are of Putinism. They are targeting not just Russian authoritarianism, but, in Tolokonnikova’s words, the entire “corporate state system.” And that applies to the West as much as to Russia itself. It includes many of the fawning foreign media conglomerates covering the trial, like Murdoch’s News Corp., and even such darlings of the anti-Putin “liberal opposition” establishment as the businessman and anti-corruption campaigner Aleksei Navalny.
Pussy Riot’s fans in the West need to understand that their heroes’ dissent will not stop at Putin; neither will it stop if and when Russia becomes a “normal” liberal democracy. Because what Pussy Riot wants is something that is equally terrifying, provocative and threatening to the established order in both Russia and the West (and has been from time immemorial): freedom from patriarchy, capitalism, religion, conventional morality, inequality and the entire corporate state system. We should only support these brave women if we, too, are brave enough to go all the way.
Vadim Nikitin is a journalist and Russia analyst.

*στοχευμένη* “κοινωνική” πολιτική!

“Διπλασιάζεται ο αριθμός των δικαιούχων επιδόματος μονογονιού από πέντε χιλιάδες που είναι σήμερα σε δέκα χιλιάδες σύμφωνα με το νέο νομοσχέδιο που αφορά τον περί Δημοσίων Βοηθημάτων και Υπηρεσιών νόμο […] Σε δηλώσεις του μετά το πέρας της συνεδρίας, ο Πρόεδρος της Επιτροπής και βουλευτής του ΑΚΕΛ Αντρέας Φακοντής είπε […] «στόχος του νέου νομοσχεδίου είναι να είναι πιο διευρυμένα αλλά και πιο στοχευμένα τα κριτήρια» […] Στον προηγούμενο νόμο, πρόσθεσε, «μια μονογενεική οικογένεια η οποία είχε καταθέσεις πέραν των οκτώμισι χιλιάδων ευρώ δεν δικαιούτο να πάρει επίδομα μονογονιού. Αυτό πλέον διαγράφεται και συμπεριλαμβάνεται στην αναφορά ότι μια οικογένεια δικαιούται επίδομα μονογονιού εάν τα περιουσιακά της στοιχεία, ακίνητης ιδιοκτησίας ή καταθέσεων, είναι μέχρι ενός εκατομμυρίου διακόσιων χιλιάδων ευρώ». […] Εξήγησε ότι «για ένα εισόδημα μονογονεικής οικογένειας μέχρι 39 χιλιάδες ευρώ θα παρέχεται πλήρως το επίδομα, ενώ πέραν των 39 χιλιάδες θα υπάρχει μια κλιμακωτή παροχή του επιδόματος».” (http://www.philenews.com/el-gr/Oikonomia-Kypros-XAK/3353/105086/diplasiazontai-oi-dikaiouchoi-epidomatos-monogoniou-me-neo-nomoschedio)
Σημείωση: με το νέο νόμο, οι μονογονεϊκές οικογένειες με ετήσιο εισόδημα μέχρι 89 000 ευρώ (!), έχουν πρόσβαση στο επίδομα μονογονεϊκών οικογενειών, ενώ οι μονογονεϊκές οικογένειες με πολύ χαμηλά εισοδήματα δεν έχουν πλέον πρόσβαση σε συμπληρωματικό δημόσιο βοήθημα. Παράλληλα, για να δεχτεί το υπ. οικονομικών την αίτηση για επίδομα μονογονιού, προαπαιτείται η προσκόμιση είτε διαζευκτήριου εγγράφου και διαταγμάτων μέριμνας (για όσ@ μονογονείς υπήρξαν παντρεμέν@) είτε διαταγμάτων διατροφής (για όσες μονογονείς δεν υπήρξαν ποτέ παντρεμένες, αλλά ο πατέρας του παιδιού έχει αναγνωρίσει την πατρότητα μέσω του πιστοποιητικού γέννησης). Για να βγουν τα διατάγματα αυτά χρειάζεται να υποβληθεί σχετική αίτηση στο δικαστήριο, διαδικασία ιδιαίτερα δαπανηρή, αλλά και χρονοβόρα (μπορεί να πάρει μέχρι 2-3 χρόνια αν ο πατέρας δεν είναι διατεθειμένος να συνεργαστεί/ καταθέσει ένσταση/ δεν μπορεί να εντοπιστεί. Τα εισοδηματικά κριτήρια εν τζει που τα γελοία. Στην ουσία, οι μονογονείς που εν ευκατάστατ@ οικονομικά, αλλά έχουν διαζύγιο/ διατάγματα, έχουν πρόσβαση στο επίδομα αυτό, αλλά οι μονογονείς που έχουν ένα βασικό μισθό/ είναι άνεργες/ ζουν στα όρια της φτώχειας, αλλά δεν έχουν τα εν λόγω διατάγματα/ είναι σε διάσταση με τον σύζυγό τους, τιμωρούνται με το να μην τους δίνεται πρόσβαση ούτε καν να αιτηθούν το επίδομα αυτό. Επίσης, δικαίωμα στο επίδομα μονογονεϊκών οικογενειών έχουν μόνο Κύπρι@ και Ευρωπαί@ πολίτες, με αποτέλεσμα οι μετανάστριες μονογονείς (που είναι μία από τις πιο ευάλωτες κοινωνικά ομάδες) να μην έχουν πρόσβαση σε αυτά τα δικαιώματα.
Ακόμα, με την προϋπόθεση της προσκόμισης διαταγμάτων διατροφής για να γίνει δεκτή η υποβολή της αίτησης για το επίδομα μονογονεϊκών οικογενειών, το κράτος έστησε ουσιαστικά (ακόμα μια) καλοστημένη παγίδα στ@ μονογονείς, αφού, παράλληλα, με το νέο νόμο, όταν προσκομίζεις τα εν λόγω διατάγματα, το ποσό που έχει οριστεί ως διατροφή συνυπολογίζεται αυτόματα στα εισοδήματά σου τζιαι άρα, αν λαμβάνεις δημόσιο βοήθημα, το ποσό που έχει οριστεί ως διατροφή, ανεξάρτητα που το αν το λαμβάνεις στ’αλήθεια ή όι, αφαιρείται που το ποσό που λαμβάνεις ως δ.β.! 
Δηλαδή, απλά τζιαι καθαρά, η βουλή άλλαξε το νόμο ούτως ώστε που το επίδομα μονογονιών να επωφελούνται (τζιαι) οι πλούσι@, ενώ η περισότερο κοινωνικά ευάλωτη ομάδα μονογονιών (αυτ@ με χαμηλά εισοδήματα) να χάσουν την πρόσβαση που είχαν μέχρι σήμερα τόσο στο δημόσιο βοήθημα όσο τζιαι στο επίδομα μονογονιών! μπράβο! αυτό θα πει “στοχευμένη κοινωνική πολιτική”!
Που την άλλη, κάποι@ μονογονι@ (ανάμεσά τους τζιαι μέλη του συνδέσμου μονογονεϊκών οικογενειών) επήαν την παρασκευή πόξω που τη βουλή για να διαμαρτυρηθούν για τη διακοπή/ καθυστέρηση των επιδομάτων, έχοντας “στο πλευρό τους” το ελάμ! Τζιαι με αίτημα όι τη λήψη πραγματικά στοχευμένων μέτρων, αλλά τη διακοπή κάθε επιδόματος προς μη Κυπραίους! “Δεν μπορεί ο κάθε αθιγκανος και ο κάθε τουρκοκύπριος να παίρνει χοντρά επιδόματα και εμείς οι κυπραίοι όχι” είπε η εκπρόσωπος τους στα κανάλια, συνεχίζοντας ακριβώς τη ρητορική εκείνη εξαιτίας της οποίας εδιακόπηκε η πρόσβαση στο δημόσιο βοήθημα!
εν έχω λόγια πκιον…

Ιεράπετρα: Μαθήτρια καταγγέλλει βιασμό από ηγετικό στέλεχος της Χρυσής Αυγής

“Ο διευθυντής (σύζυγος υποψήφιας με την ΧΑ στο Λασίθι) διαγράφηκε από την ΕΛΜΕ μετά από τις καταγγελίες για προπαγάνδα μέσα στο σχολείο. Σήμερα βγήκε στον τοπικό ραδιόφωνο ΗΧΩΝΕWS να απαντήσει στις καταγγελίες, μιλώντας για τις αξίες που πρεσβεύει ο ίδιος στο σχολείο, στην κοινωνία κτλ. 
Ακροάτρια που άκουγε τις δηλώσεις, κάλεσε στο σταθμό και κατήγγειλε ότι από τον συγκεκριμένο κύριο υπέστη κατά συρροή βιασμούς όταν ήταν ανήλικη και εκείνος γυμναστής και ότι υπάρχουν και άλλα κορίτσια στην πόλη που έχουν υποστεί τα ίδια.
Στο βάθος φαίνεται εμπλοκή βουλευτή που συγκάλυψε την υπόθεση λόγω κουμπαριάς με τον διευθυντή. Η εισαγγελία Λασιθίου ζήτησε άμεσα το ηχητικό από τον ραδιοφωνικό σταθμό” (από http://tvxs.gr/news/ellada/ierapetra-mathitria-kataggellei-gia-biasmo-ton-arxigo-tis-xrysis-aygis?utm_source=dlvr.it&utm_medium=facebook&utm_campaign=τv+χωρίς+σύνοραhttp://tvxs.gr/news/ellada/ierapetra-mathitria-kataggellei-gia-biasmo-ton-arxigo-tis-xrysis-aygis?utm_source=dlvr.it&utm_medium=facebook&utm_campaign=τv+χωρίς+σύνορα)
Ακούστε το ηχητικό ντοκουμέντο της καταγγελίας: http://www.hxonews.gr/index.php/topika/3806-2012-05-11-11-31-30

Αστυνομικές, μιντιακές, αλλά και «φιλανθρωπικού» χαρακτήρα επιχειρήσεις εναντίων μαγισσών ή πως η ακροδεξιά διαμορφώνει πολιτική ή πως (και) η κυβέρνηση του πασοκ έθρεψε την άνοδο της ακροδεξιάς και του φασισμού.

Για το κυνήγι μαγισσών στο μεσαίωνα ξέρουμε, απομένει μόνο να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό δεν τέλειωσε ποτέ. Το σύγχρονο μάλιστα κυνήγι μαγισσών είναι πολύ πιο επιτηδευμένο από εκείνο του μεσαίωνα. Επιστρατεύει όχι μόνο θεσμικά όργανα. αστυνομία, δικαστές, υπουργούς, αλλά και τα μμε και όλα αυτά με σύγχρονα τεχνολογικά εργαλεία για τη διαπόμπευση και τον εξοστρακισμό των γυναικών – στόχων του.
Όχι δεν είναι υπερβολή όταν αποκαλούμε αυτό που γίνεται στην Ελλάδα τις τελευταίες μέρες και προεκτείνεται και στην Κύπρο ‘κυνήγι μαγισσών.’ Όπως και το κυνήγι μαγισσών στο μεσαίωνα, έτσι και η σύγχρονη εκδοχή του συμπεριλαμβάνει «έρευνες» και «επιχειρήσεις» εναντίων γυναικών, οι οποίες θεωρούνται «απειλή για το δημόσιο συμφέρον», επιστρατεύοντας μέσα όπως η καλλιέργεια γενικού κλίματος πανικού και μαζικής φοβίας μέσα από παραπλανητικά και παραμορφωμένα «στοιχεία». 
Η ρητορική γύρω από το κυνήγι μαγισσών παραμένει η ίδια. Οι δικαστές σε υποθέσεις μαγισσών στο μεσαίωνα διακήρυσσαν ότι οι μάγισσες είναι όργανα του διαβόλου λόγω της «επιρρέπειάς» τους στις σαρκικές απολαύσεις (ως γυναίκες). Παρομοίως, ο υπουργός υγείας του ελληνικού κράτους ανδρέας λοβέρδος δήλωνε πριν τέσσερις περίπου μήνες ότι η μετάδοση του ιού HIV «γίνεται από την παράνομη μετανάστρια στον Έλληνα πελάτη, στην ελληνική οικογένεια … εγείρεται θέμα δημόσιας υγείας … Να φύγουν από τη χώρα οι γυναίκες φορείς!». Το κυνήγι μαγισσών προϋποθέτει την αναπαραγωγή του μύθου της «ανήθικης, πονηρής γυναίκας» που μέσω του σεξ μολύνει τους «αθώους» άντρες. Και επειδή αυτό το μύθο είναι σημαντικό να τον πιστέψουν και οι γυναίκες, οι πελάτες προβάλλονται ως «ανυποψίαστοι οικογενειάρχες» που λόγω αφέλειας παγιδεύονται στα δίχτυα της «ανήθικης γυναίκας,» η οποία με δόλια τεχνάσματα αρρωσταίνει τους «καθωσπρέπει οικογενειάρχες» προσβάλλοντας έτσι την «ελληνική οικογένεια». Με αυτό τον τρόπο, η «ανήθικη γυναίκα» κατασκευάζεται ως η «άλλη», η οποία αποτελεί απειλή και για τη «γυναίκα σύζυγο» (ακόμη ένα στερεότυπο). Η «άλλη» είναι ο αντίποδας της «συζύγου». Είναι νεαρή, με ελεύθερη σεξουαλικότητα, μετανάστρια και «άρρωστη». Για την κατασκευή όμως αυτού του μαζικού πανικού, απαραίτητη προϋπόθεση είναι και η κατασκευή μιας δαιμονικής αρρώστιας. Έτσι, όχι και τόσο τυχαία, το HIV (το οποίο δεν είναι ασθένεια, αλλά ιός και με τα σωστά μέτρα δεν εξελίσσεται ποτέ σε ασθένεια) συγχέεται με το AIDS. Μετά και τις πρόσφατες συλλήψεις και διαπόμπευση γυναικών εργατριών στη βιομηχανία του σεξ που βρέθηκαν να είναι οροθετικές, ο λοβέρδος δηλώνει ότι «είχ[ε] προειδοποιήσει στους πιο υψηλούς τόνους ότι το AIDS αυξάνεται δραματικά στη χώρα μας και ότι ένα μέρος του προβλήματος προκύπτει από τη λαθρομετανάστευση και την αδήλωτη πορνεία» και ότι «στην περίπτωση των μολυσμένων ιερόδουλων που εν γνώση τους συνεχίζουν να εργάζονται, παρατηρείται απαξία της δημόσιας υγείας». Ο λοβέρδος μιλά για το HIV/ AIDS ως «μία απασφαλισμένη υγειονομική βόμβα η οποία έχει ξεφύγει από τα γκέτο των αλλοδαπών» και απειλεί την «ελληνική οικογένεια». Πιο πριν μιλούσε για μιαν άλλη «απασφαλισμένη υγειονομική βόμβα», εκείνη των μεταναστ@ χωρίς χαρτιά, την οποία «εξουδετέρωσε» θριαμβευτικά με επιχειρήσεις της αστυνομίας σε χώρους που συχνάζουν μετανάστ@, ακόμα και σε καταλύματα. Αστυνομικές επιχειρήσεις, οι οποίες συνοδεύονταν από τα συνεργεία των μμε που τις κατέγραφαν λεπτομερώς και με δόση ηδονοβλεψίας. Μετά από αυτές τις «επιτυχημένες επιχειρήσεις,» ο λοβέρδος θυμήθηκε τη «βόμβα» που αποτελείται από εργάτριες στη βιομηχανία του σεξ που είναι οροθετικές στο HIV/ AIDS. Ξανά αστυνομικές επιχειρήσεις, συλλήψεις, κρατήσεις, διαπόμπευση και καταρράκωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Κάπως, ή μάλλον ακριβώς έτσι κατασκευάζονται ομαδικές φοβίες για «κίνδυνο της δημόσιας υγείας», έναν κίνδυνο που έχει (για μία ακόμη φορά) εθνοτική καταγωγή, χρώμα δέρματος, φύλο, μεταναστευτικό υπόβαθρο και κοινωνική και οικονομική τάξη. 
Παράλληλα, ο δήμαρχος Αθηνών γεώργιος καμίνης καλεί για αναγκαστικούς έλεγχους για HIV/AIDS σε όσα άτομα θεωρούνται «υψηλού κινδύνου» και δεν επιθυμούν να εξεταστούν και επαναφέρει την πρότασή του για «χαλάρωση και τροποποιήσεις στο νομικό πλαίσιο για τη λειτουργία των οίκων ανοχής». Ο «προοδευτικός» καμίνης, ο οποίος υπήρξε στη θέση του Συνηγόρου του Πολίτη και ο οποίος ως δήμαρχος της Αθήνας έθεσε πέρυσι υπό την αιγίδα του το Pride στην Αθήνα, είναι ένας από τους πρώτους που συντέλεσε και συντελεί στη διάδοση του ομαδικού πανικού περί «υγειονομικών κινδύνων» στοχοποιώντας μετανάστ@, άστεγ@ και εργάτριες στη βιομηχανία του σεξ. Αυτός που πριν μερικούς μήνες συντόνιζε «επιχειρήσεις» εναντίων των αστέγων στο κέντρο της Αθήνας, εκδιώχνοντάς τ@ς από εγκαταστάσεις του δήμου και αφαιρώντας τα παγκάκια, στα οποία έβρισκαν προσωρινό καταφύγιο, επιτίθεται και στις εργάτριες της βιομηχανίας του σεξ, ζητώντας μάλιστα πιο χαλαρό νομικό πλαίσιο σε σχέση με τη λειτουργία «οίκων ανοχής,» φροντίζοντας βασικά την κάλυψη και τη στήριξη όσων τις εκμεταλλεύονται. Την ίδια ώρα καλεί για αναγκαστικούς ελέγχους για HIV/ AIDS αφαιρώντας ουσιαστικά κάθε έννοια ανθρώπινου δικαιώματος.
Ο χρυσοχοΐδης, υπουργός προστασίας του πολίτη, διερωτάται «ποια είναι η ευθύνη ενός ανήλικου που πηγαίνει για την πρώτη του “εμπειρία” με ένα από αυτά τα κορίτσια; Τι θα πούμε στην οικογένειά του; Ότι φταίει και πρέπει να πληρώσει γι’ αυτό;» Ξεδιάντροπα δηλαδή, ο χρυσοχοΐδης ουσιαστικά δικαιολογεί και προάγει τη σεξουαλική παρενόχληση ανηλίκων. Γιατί για τι άλλο πρόκειται πέρα από σεξουαλική παρενόχληση ανηλίκου, όταν ένα ανήλικο αγόρι, συνήθως με τη συνοδεία του πατέρα του ή κάποιου άλλου ενήλικου άντρα συγγενή του και έπειτα από πιέσεις από την οικογένειά του, αγοράζει σεξουαλικές υπηρεσίες για να έχει την πρώτη του σεξουαλική εμπειρία? Την ίδια στιγμή βέβαια, ο χρυσοχοΐδης φαίνεται να «ξεχνά» ότι η νεαρότερη από τις γυναίκες που συνελήφθηκαν, διώκονται και διαπομπεύτηκαν είναι μόλις 18 ετών. 
Μετά τις συλλήψεις και την καταρράκωση της αξιοπρέπειας των γυναικών εργατριών στη βιομηχανία του σεξ που βρέθηκαν να είναι οροθετικές στον ιό HIV και παρά τη σχετική δημόσια κατακραυγή εναντίων του ελληνικού κράτους τόσο από ελληνικές όσο και από διεθνείς οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το εν λόγω κυνήγι μαγισσών συνεχίστηκε τουλάχιστο μέχρι την ημέρα των εκλογών, αφού, όπως ενημερωνόμασταν από τα ΜΜΕ, οι επιχειρήσεις της αστυνομίας αλλά και οι έλεγχοι του ΚΕΕΛΠΝΟ συνεχίζονταν σε «οίκους ανοχής, υπαίθριους χώρους με εκδιδόμενα άτομα και καταλύματα μεταναστών».
Τι βολικό, αλήθεια, που οι “υγειονομικές βόμβες” απασφαλίστηκαν κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου! Με αυτό τον τρόπο, η κυβέρνηση του πασόκ εντυπωσίασε (ή τουλάχιστο αυτό επεδίωξε) με τις «υπερδυνάμεις» της στην «πάταξη του εγκλήματος» και την προστασία του Έλληνα πολίτη και της ελληνικής οικογένειας. Έβγαλε και φωτογραφίες στη δημοσιότητα ως απόδειξη των «υπερδυνάμεών» της. Για να το πετύχει βέβαια αυτό, κατασκεύασε ένα πανικό βασισμένο σε “υγειονομικούς κινδύνους,” πείθοντας τ@ πολίτες ότι όλ@ κινδυνεύουν από αυτούς και προσφέροντάς στ@ς φοβισμέν@ς πια πολίτ@ς τα κεφάλια (και όχι μόνο) των μαγισσών σερβιρισμένα σε πιατέλα, μέσα από οθόνες τηλεοράσεων και γυαλιστερά εξώφυλλα. Το πασόκ αποφάσισε με άλλα λόγια να προσεγγίσει κοινωνικά ζητήματα με τον πλέον φασιστικό τρόπο: δαιμονοποιώντας ομάδες ατόμων και σύνδρομα της υγείας, αναπαράγοντας φοβίες και προκαλώντας μαζικό πανικό, προωθώντας το ρατσισμό, το μισογυνισμό και τις διακρίσεις ενάντια στις εργάτριες του σεξ και τα άτομα με HIV/ AIDS, συντηρώντας κι ενισχύοντας τις διακρίσεις με βάση την τάξη. Συνέταιροι (γιατί για συνεταιρισμό πρόκειται) της κυβέρνησης του πασόκ σε αυτές τις επιθέσεις (οι οποίες έπληξαν και πλήττουν τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ελλάδα) ήταν για μία ακόμα φορά τα μμε, τα οποία, στην πλειοψηφία τους, με προθυμία αναπαρήγαγαν τις φωτογραφίες και τα στοιχεία γυναικών που θεωρήθηκαν «επικίνδυνες» και μετέδιδαν με ηδονοβλεπτική ευχαρίστηση εικόνες από τις αστυνομικές «επιχειρήσεις» εναντίων μεταναστ@ν και γυναικών. Με αυτό τον τρόπο η κυβέρνηση του πασόκ διάλεξε να κορυφώσει την προεκλογική της εκστρατεία λίγες μόνο ημέρες πριν από τις εκλογές, απευθυνόμενη στ@ έλλην@ ψηφοφόρ@ς, οι οποί@ είχαν δείξει από πριν τη δυσφορία και τον αποτροπιασμό τους προς τα εγκλήματα της εν λόγω κυβέρνησης εναντίων τους, αλλά πολλ@ από αυτ@ς με ευχαρίστηση κατανάλωσαν, αποδέχτηκαν κι ενίσχυσαν τις εν λόγω κανιβαλιστικές ενέργειες εναντίων άλλων συνανθρώπων τους. 
Η κυβέρνηση του πασόκ είχε βέβαια να ανταγωνιστεί προεκλογικά τον κανιβαλισμό της ακροδεξιάς, ο οποίος εκφράστηκε μέσα από υποσχέσεις για εξάλειψη όλ@ν των μεταναστ@ν από τη χώρα και πάταξη της «εγκληματικότητας». Και το πασόκ, το οποίο με άλλου είδους ρητορική έβγαινε προς τα έξω κατά τη διάρκεια της «χρυσής του εποχής» (με πάρα πολλά εισαγωγικά, ναι), αντί να αντισταθεί τουλάχιστο στον εκφασισμό της προεκλογικής πορείας και να αρθρώσει ένα άλλο λόγο, μακριά από ακροδεξιά και φασιστικά προτάγματα, μπήκε κι αυτό, όπως και η νέα δημοκρατία, στο προεκλογικό «παιχνίδι» του εκφασισμού της κοινωνίας. Ένα «παιχνίδι», το οποίο σχεδιάστηκε και κατευθύνθηκε από την ακροδεξιά, η οποία καθόρισε και τους όρους του, και το οποίο πήρε τέτοιες διαστάσεις που έγινε τελικά πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να ξεχωρίσεις τους παίχτες του. Ίσως πλέον το μόνο διαφοροποιητικό στοιχείο ανάμεσά τους να είναι απλά η αμφίεσή τους, αφού το βασικό διακριτικό χαρακτηριστικό μεταξύ χρυσής αυγής και πασόκ/ νδ είναι ότι η χρυσαυγίτες φορούν στρατιωτικού τύπου στολές, ενώ οι υπόλοιπ@ κουστούμια ή και πιο κάζιουαλ ενδυμασίες.
Η όλη κατάσταση καταδεικνύει ότι η ακροδεξιά είναι επικίνδυνη όχι μόνο μέσα από την αύξηση των ποσοστών της, αλλά, κυριότερα ίσως, μέσα από τις πιέσεις που ασκεί στα υπόλοιπα κόμματα – και όχι μόνο της δεξιάς – διαμορφώνοντας δυστυχώς το πολιτικό, αλλά και το κοινωνικό σκηνικό. Πλέον, η αξιολόγηση ότι ο σωστός χειρισμός των ακροδεξιών και φασιστικών τάσεων είναι η περιφρόνησή τους, αποδεικνύεται τουλάχιστο άστοχη έως και επικίνδυνη. Ακόμα, τα αποτελέσματα των εκλογών της Κυριακής στην Ελλάδα με την πρωτοφανή αύξηση των ποσοστών της χρυσής αυγής, ιδιαίτερα μάλιστα ανάμεσα σε νεαρ@ ψηφοφόρ@, η οποία πήρε 21 ολόκληρες βουλευτικές έδρες, καταδεικνύουν ότι οι ακροδεξιές και φασιστικές τάσεις είναι αποτέλεσμα της συστημικής πλύσης εγκεφάλου που ξεκινά από τα σχολεία, τα οποία συνεχίζουν να καλλιεργούν τον εθνικισμό και τη μισαλλοδοξία εκκολάπτοντας το φασισμό. Την πλύση εγκεφάλου συνεχίζουν τα μμε, τα οποία προβάλλουν ακατάπαυστα ρατσιστικές, σεξιστικές και κάθε είδους φοβικές και στερεοτυπικές αντιλήψεις. Σε τέτοιες κοινωνίες, όπου τα σχολεία προετοιμάζουν στρατιωτάκια και όχι κριτικά σκεπτόμενα άτομα, όπου κάθε είδους ανθρώπινης αξιοπρέπειας αποτελεί βορρά μέσα από τηλεοπτικούς δέκτες και ιλλουστρασιόν εξώφυλλα και όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται συστηματικά από το κράτος και τους συνεργούς του, ακόμα και υπό «σοσιαλιστική» κυβέρνηση, δεν είναι να απορούμε με το θράσος του μιχαλολιάκου να απαιτεί «προσοχή» από τ@ς δημοσιογράφ@ς και από την κοινωνία την ίδια. Το να παριστάνουμε τ@ς «έκπληκτ@ς» και τ@ς «σοκκαρισμέν@ς» υπό αυτές τις συνθήκες αποτελεί τουλάχιστον υποκρισία ή αφέλεια εγκληματικού βαθμού.
Δυστυχώς, το κοινωνικοπολιτικό κλίμα στην Ελλάδα δεν αφήνει ανεπηρέαστη την Κύπρο, η οποία έχει συνηθίσει στην εισαγωγή εθνικισμού, φοβιών, νοοτροπιών και τακτικών από την Ελλάδα. Άλλωστε, η ίδια η χρυσή αυγή μέσω του αρχηγού της, νίκου μιχαλολιάκου, έχει καταστήσει ξεκάθαρες τις επεκτατικές της βλέψεις στην Κύπρο, αφού με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των εκλογών, ο μιχαλολιάκος ανακοίνωσε ότι η χρυσή αυγή «αγωνίζεται για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα». Κάποι@ ακούγοντάς τον διερωτήθηκαν εάν μας «ρώτησε αν επιθυμούμε κάτι τέτοιο». Φυσικά και όχι. Ο διάλογος άλλωστε δεν είναι από τα δυνατά σημεία της εν λόγω παράταξης…
Το ελάμ (η ντόπια χρυσή αυγή) έσπευσε να χαιρετήσει τα εκλογικά αποτελέσματα της χρυσής αυγής, καθώς και τις δηλώσεις του μιχαλολιάκου. Οργανωτικό στέλεχός τους μάλιστα δήλωσε σήμερα σε τηλεοπτική εκπομπή ότι «δικαιώθη[καν] με τη νίκη της χρυσής αυγής» και απειλώντας ότι «εν να δ[ούμε]…» 
Παράλληλα, το κλίμα πανικού για «υγειονομικό κίνδυνο» από τις μετανάστριες εργάτριες του σεξ επεκτάθηκε ή μάλλον αναζωπυρώθηκε και στην Κύπρο, αφού ‎η κυπριακή αστυνομία έχει ανακοινώσει ότι “τα κρούσματα AIDS μεταξύ ιερόδουλων, που καταγράφηκαν στην Ελλάδα, και σήμαναν συναγερμό μεταξύ του ανδρικού πληθυσμού, έχουν θέσει σε κινητοποίηση και τις αστυνομικές αρχές στην Κύπρο. Με αυξημένες περιπολίες, αλλά και εφόδους, σε στέκια όπου το τελευταίο διάστημα ανθεί ο αγοραίος έρωτας, θα προσπαθήσει η αστυνομία να βάλει τέλος στην παρανομία αλλοδαπών, οι οποίες ψαρεύουν ανυποψίαστους πελάτες στο δρόμο χωρίς οι ίδιες να έχουν περάσει από τους απαραίτητους ιατρικούς ελέγχους. Τα κρούσματα AIDS μεταξύ ιερόδουλων, που ανακάλυψε η Ελληνική Αστυνομία, και οδήγησαν έως και δύο χιλιάδες άνδρες να ζητούν βοήθεια, έχουν κινητοποιήσει και την Κυπριακή Αστυνομία.” Εν “ανυποψίαστοι” οι φτωσσιοί… σαν περπατούν αμέριμνα στους δρόμους, επιτίθενταί τους οι “αλλοδαπές” [sic] τζιαι βιάζουν τους! Σε άλλο δημοσίευμα ενημερωνόμαστε ότι «δραστικά μέτρα προανήγγειλε ο εκπρόσωπος Τύπου της Αστυνομίας Ανδρέας Αγγελίδης: “Εντατικοποιούνται οι έλεγχοι σε όλες τις επαρχίες και εκεί που παρατηρούνται περιπτώσεις ότι πρόσωπα επιδίδονται στην πορνεία γίνονται έλεγχοι. Το περασμένο Σάββατο στην Λάρνακα συνελήφθησαν τρία πρόσωπα και στη Λεμεσό εντοπίστηκαν επτά αλλοδαπές.” Στο μικροσκόπιο της αστυνομίας αναμένεται ότι θα μπουν και οι οίκοι ανοχής, αν και δεν έχουν γίνει μέχρι στιγμής καταγγελίες στην Αστυνομία, για γυναίκες οι οποίες ίσως να είναι φορείς του AIDS.» Προληπτικά λοιπόν, η κυπριακή αστυνομία αποφάσισε, ακολουθώντας το παράδειγμα της Ελλάδας, να στοχοποιήσει (για μία ακόμα φορά) τις μετανάστριες και ιδιαίτερα όσες εργάζονται στη βιομηχανία του σεξ, διώκοντάς τις χωρίς στοιχεία κι εξαγγέλλοντας μάλιστα αυτούς τους διωγμούς και την έλλειψη στοιχείων στα οποία αυτοί βασίζονται.
Ακόμα, προς τέρψη του φιλοθεάμονος κοινού, για μιαν ακόμα φορά, τα τοπικά μμε προέβαλαν την είδηση του διωγμού γυναικών από το ελληνικό κράτος αναπαράγοντας τον καθεστωτικό λόγο. To ρικ μάλιστα πρόβαλε και τις φωτογραφίες των διωκόμενων γυναικών. Με ποια δικαιολογία άραγε? Μήπως για την προστασία των Κύπριων αντρών που κάνουν σεξοτουρισμό στην Αθήνα? 
Το αποκορύφωμα ήταν όταν μια «μη κυβερνητική οργάνωση» που λέει ότι ασχολείται με τα δικαιώματα των φορέων HIV/ AIDS εξέδωσε ανακοίνωση τύπου με την οποία «Η πρόεδρος του ΚΥΦΑ […] [σ]ημείωσε, επίσης, ότι κάθε βδομάδα εντοπίζονται αγγελίες σε κάποιες εφημερίδες από αλλοδαπές που προσφέρουν υπηρεσίες σεξ έναντι αμοιβής, οι οποίες ουδέποτε ελέγχθηκαν για να διαπιστωθεί κατά πόσον φέρουν οποιαδήποτε μολυσματική ασθένεια, συμπεριλαμβανομένου και του AIDS.» Η εν λόγω οργάνωση μου ήταν άγνωστη μέχρι και αυτή την ανακοίνωση. Μια γρήγορη αναζήτηση με έβγαλε στην ιστοσελίδα της, όπου αναφέρεται ότι επίτιμη πρόεδρός της είναι, “surprise, surprise,” η Φωτεινή Παπαδοπούλου και ότι η οργάνωση στεγάζεται στις εγκαταστάσεις του παλαιού νοσοκομείου Λεμεσού, οι οποίες της παραχωρήθηκαν με δωρεά από το υπουργείο υγείας… Έχουμε πήξει στις «φιλανθρωπικές» οργανώσεις που, στην καλύτερη περίπτωση, αναλαμβάνουν το «βρώμικο» κομμάτι της δουλειάς του κράτους (αυτό που το κράτος θα έπρεπε να κάνει, αλλά δεν είναι διατεθειμένο να κάνει) κι ανταμείβονται πλουσιοπάροχα με δωρεές όπως οι εγκαταστάσεις του παλαιού γενικού νοσοκομείου Λεμεσού (!), αφού το έργο τους δεν ξεπερνά τα όρια της «φιλανθρωπίας» μέσα από τσάγια κυριών κι αναπαραγωγή του κυρίαρχου λόγου, δημιουργώντας κι αναπαράγοντας φανταστικούς «εχθρούς» για αποπροσανατολισμό της δημόσιας γνώμης. Αντιθέτως, μη κυβερνητικές οργανώσεις στην Ελλάδα, όπως το Κέντρο Ζωής και η Θετική Φωνή αποχώρησαν από την Επιτροπή Κοινωνικού Διαλόγου για το AIDS μετά από τους διωγμούς και τον εξευτελισμό γυναικών εργατριών στη βιομηχανία του σεξ και οροθετικών στον ιό HIV/ AIDS.
Κάτι μου λέει ότι έχουμε να ζήσουμε πολλά κυνήγια μαγισσών ακόμα…

“One Is Not Born a Woman”

by Monique Wittig
A materialist feminist approach to women’s oppression destroys the idea that women are a “natural group”: “a racial group of a special kind, a group perceived as natural, a group of men considered as materially specific in their bodies.” What the analysis accomplishes on the level of ideas, practice makes actual at the level of facts: by its very existence, lesbian society destroys the artificial (social) fact constituting women as a “natural group.” A lesbian society pragmatically reveals that the division from men of which women have been the object is a political one and shows that we have been ideologically rebuilt into a “natural group.” In the case of women, ideology goes far since our bodies as well as our minds are the product of this manipulation. We have been compelled in our bodies and in our minds to correspond, feature by feature, with the idea of nature that has been established for us. Distorted to such an extent that our deformed body is what they call “natural,” what is supposed to exist as such before oppression. Distorted to such an extent that in the end oppression seems to be a consequence of this “nature” within ourselves (a nature which is only an idea). What a materialist analysis does by reasoning, a lesbian society accomplishes practically: not only is there no natural group “women” (we lesbians are living proof of it), but as individuals as well we question “woman,” which for us, as for Simone de Beauvoir, is only a myth. She said: “one is not born, but becomes a woman. No biological, psychological, or economic fate determines the figure that the human female presents in society: it is civilization as a whole that produces this creature, intermediate between male and eunuch, which is described as feminine.”
However, most of the feminists and lesbian-feminists in America and elsewhere still believe that the basis of women’s oppression is biological as well as historical. Some of them even claim to find their sources in Simone de Beauvoir. The belief in mother right and in a “prehistory” when women create civilization (because of a biological predisposition) while the coarse and brutal men hunted (because of a biological predisposition) is symmetrical with the biologizing interpretation of history produced up to now by the class of men. It is still the same method of finding in women and men a biological explanation of their division, outside of social facts. For me this could never constitute a lesbian approach to women’s oppression, since it assumes that the basis of society or the beginning of society lies in heterosexuality. Matriarchy is no less heterosexual than patriarchy: it is only the sex of the oppressor that changes. Furthermore, not only is this conception still imprisoned in the categories of sex (woman and man), but it holds onto the idea that the capacity to give birth (biology) is what defines a woman. Although practical facts and ways of living contradict this theory in lesbian society, there are lesbians who affirm that “women and men are different species or races (the words are used interchangeably): men are biologically inferior to women; male violence is a biological inevitability…” By doing this, by admitting that there is a “natural” division between women and men, we naturalize history, we assume that “men” and “women” have always existed and will always exist. Not only do we naturalize history, but also consequently we naturalize the social phenomena which express our oppression, making change impossible. For example, instead of seeing giving birth as a forced production, we see it as a “natural,” “biological” process, forgetting that in our societies births are planned (demography), forgetting that we ourselves are programmed to produce children, while this is the only social activity “short of war” that presents such a great danger of death. Thus, as long as we will be “unable to abandon by will or impulse a lifelong and centuries-old commitment to childbearing as the female creative act,” gaining control of the production of children will mean much more than the mere control of the material means of this production: women will have to abstract themselves from the definition “woman” which is imposed upon them.
A materialist feminist approach shows that what we take for the cause or origin of oppression is in fact only the mark imposed by the oppressor: the “myth of woman,” plus its material effects and manifestations in the appropriated consciousness and bodies of women. Thus, this mark does not predate oppression: Colette Guillaumin has shown that before the socioeconomic reality of black slavery, the concept of race did not exist, at least not in its modern meaning, since it was applied to the lineage of families. However, now, race, exactly like sex, is taken as an “immediate given,” a “sensible given,” “physical features,” belonging to a natural order. But what we believe to be a physical and direct perception is only a sophisticated and mythic construction, an “imaginary formation,” which reinterprets physical features (in themselves as neutral as any others but marked by the social system) through the network of relationships in which they are perceived. (They are seen as black therefore they are black; they are seen as women, therefore, they are women. But before being seen that way, they first had to be made that way.) Lesbians should always remember and acknowledge how “unnatural,” compelling, totally oppressive, and destructive being “woman” was for us in the old days before the women’s liberation movement. It was a political constraint, and those who resisted it were accused of not being “real” women. But then we were proud of it, since in the accusation there was already something like a shadow of victory: the avowal by the oppressor that “woman” is not something that goes without saying, since to be one, one has to be a “real” one. We were at the same time accused of wanting to be men. Today this double accusation has been taken up again with enthusiasm in the context of the women’s liberation movement by some feminists and also, alas, by some lesbians whose political goal seems somehow to be becoming more and more “feminine.” To refuse to be a woman, however, does not mean that one has to become a man. Besides, if we take as an example the perfect “butch,” the classic example which provokes the most horror, whom Proust would have called a woman/ man, how is her alienation different from that of someone who wants to became a woman? Tweedledum and Tweedledee. At least for a woman, wanting to become a man proves that she has escaped her initial programming. But even if she would like to, with all her strength, she cannot become a man. For becoming a man would demand from a woman not only a man’s external appearance but his consciousness as well, that is, the consciousness of one who disposes by right of at least two “natural” slaves during his life span. This is impossible, and one feature of lesbian oppression consists precisely of making women out of reach for us, since women belong to men. Thus a lesbian has to be something else, a not-woman, a not-man, a product of society, not a product of nature, for there is no nature in society.
The refusal to become (or to remain) heterosexual always meant to refuse to become a man or a woman, consciously or not. For a lesbian this goes further than the refusal of the role “woman.” It is the refusal of the economic, ideological, and political power of a man. This, we lesbians, and nonlesbians as well, knew before the beginning of the lesbian and feminist movement. However, as Andrea Dworkin emphasizes, many lesbians recently “have increasingly tried to transform the very ideology that has enslaved us into a dynamic, religious, psychologically compelling celebration of female biological potential.” Thus, some avenues of the feminist and lesbian movement lead us back to the myth of woman which was created by men especially for us, and with it we sink back into a natural group. Having stood up to fight for a sexless society, we now find ourselves entrapped in the familiar deadlock of “woman is wonderful.” Simone de Beauvoir underlined particularly the false consciousness which consists of selecting among the features of the myth (that women are different form men) those which look good and using them as a definition for women. What the concept “woman is wonderful” accomplishes is that it retains for defining women the best features (best according to whom?) which oppression has granted us, and it does not radically question the categories “man” and “woman,” which are political categories and not natural givens. It puts us in a position of fighting within the class “women” not as the other classes do, for the disappearance of our class, but for the defense of “woman” and its reinforcement. It leads us to develop with complacency “new” theories about our specificity: thus, we call our passivity “nonviolence,” when the main and emergent point for us is to fight our passivity (our fear, rather, a justified one). The ambiguity of the term “feminist” sums up the whole situation. What does “feminist” mean? Feminist is formed with the word “femme,” “woman,” and means: someone who fights for women. For many of us it means someone who fights for women as a class and for the disappearance of this class. For many others it means someone who fights for woman and her defense– for the myth, then, and its reinforcement. But why was the word “feminist” chosen if it retains the least ambiguity? We chose to call ourselves “feminists” ten years ago, not in order to support or reinforce the myth of woman, nor to identify ourselves with the oppressor’s definition of us, but rather to affirm that our movement had a history and to emphasize the political link with the old feminist movement.
It is, then, this movement that we can put in question for the meaning that it gave to feminism. It so happens that feminism in the last century could never resolve its contradictions on the subject of nature/ culture, woman/ society. Women started to fight for themselves as a group and rightly considered that they shared common features as a result of oppression. But for them these features were natural and biological rather than social. They went so far as to adopt the Darwinist theory of evolution. They did not believe like Darwin, however, “that women were less evolved than men, but they did believe that male and female natures had diverged in the course of evolutionary development and that society at large reflected this polarization.” The failure of early feminism was that it only attacked the Darwinist charge of female inferiority, while accepting the foundations of this charge–namely, the view of woman as “unique.” And finally it was women scholars–and not feminists– who scientifically destroyed this theory. But the early feminists had failed to regard history as a dynamic process which develops from conflicts of interests. Furthermore, they still believed as men do that the cause (origin) of their oppression lay within themselves. And therefore after some astonishing victories the feminists of this first front found themselves at an impasse out of a lack of reasons to fight. They upheld the illogical principle of “equality in difference,” an idea now being born again. They fell back into the trap which threatens us once again; the myth of woman.
Thus it is our historical task, and only ours, to define what we call oppression in materialist terms, to make it evident that women are a class, which is to say that the category “woman” as well as the category “man” are political and economic categories not eternal ones. Our fight aims to suppress men as a class, not through a genocidal, but a political struggle. Once the class “men” disappears, “women” as a class will disappear as well, for there are no slaves without masters. Our first task, it seems, is to always thoroughly dissociate “women”(the class within which we fight) and “woman,” the myth. For “woman” does not exist for us: it is only an imaginary formation, while “women” is the product of a social relationship. We felt this strongly when everywhere we refused to be called a “woman’s liberation movement.” Furthermore, we have to destroy the myth inside and outside ourselves. “Woman” is not each one of us, but the political and ideological formation which negates “women” (the product of a relation of exploitation). “Woman” is there to confuse us, to hide the reality “women.” In order to be aware of being a class and to become a class we first have to kill the myth of “woman” including its most seductive aspects (I think about Virginia Woolf when she said the first task of a woman writer is to kill “the angel in the house”). But to become a class we do not have to suppress our individual selves, and since no individual can be reduced to her/his oppression we are also confronted with the historical necessity of constituting ourselves as the individual subjects of our history as well. I believe this is the reason why all these attempts at “new” definitions of woman are blossoming now. What is at stake (and of course not only for women) is an individual definition as well as a class definition. For once one has acknowledged oppression, one needs to know and experience the fact that one can constitute oneself as a subject (as opposed to as object of oppression), that one can become someone in spite of oppression, that one has one’s own identity. There is no possible fight for someone deprived of an identity, no internal motivation for fighting, since, although I can fight only with others, first I fight for myself.

αντιφασισμός με δόση ομοφοβίας?


Τούτη η εικόνα κυκλοφορεί ευρέως στο ίντερνετ. Είδα την σήμερα τζι’επροβλημάτισέ με η σημειολογία της. Με μιαν πρώτη μαθκιά, τζείνο που θωρούμε εν τον μιχαλολιάκο της χρυσής αυγής αγκαλιά στο κρεβάτι με τον χίτλερ, ο οποίος, αν τζιαι τίτσιρος, φέρει τον αγκυλωτό σταυρό. Τα «ναζάκια» που ζητά ο μιχαλολιάκος εν ξεκάθαρο λογοπαίγνιο που παραπέμπει σε ναζί. Το προφανές που δείχνει η εικόνα εν ότι ο μιχαλολιάκος τζιαι ο χίτλερ τζιαι κατ’επέκταση η χρυσή αυγή τζιαι το εργατικό εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα (NSDAP) μοιράζουνται την ίδια ιδεολογία. Βασικά δαμέ ο χίτλερ χρησιμοποιείται, όπως γίνεται πολύ συχνά, ως σύμβολο του ναζισμού. Ως δαμέ ούλλα καλά τζιαι το αντιφασιστικό μήνυμα εν ξεκάθαρο.

Τζείνο που με προβληματίζει εν το κατά πόσο η εικόνα θα εμπορούσε να εκληφθεί ότι προβάλλει έναν αντιφασισμό μέσα που μιαν ομοφοβική οπτική. Το ενδεχόμενο δηλαδή η ίδια η εικόνα θκυο αντρών αγκαλιασμένων στο κρεβάτι να επικαλείται τα ομοφοβικά αισθήματα, τα οποία εν ευρέως διαδεδομένα εντός της πατριαρχικής κοινωνίας στην οποία ζζιούμε, προκειμένου να αναδείξει την απέχθεια προς το ναζισμό, πέρα που το συμβολισμό του χίτλερ τζιαι το λογοπαίγνιο με τα «ναζάκια». 
Που την άλλη, θα εμπορούσε να υποστηριχθεί ότι η εικόνα αποτελεί μιαν ανατροπή, αποδομώντας την εικόνα του “άντρακλα,” “μάτσιο” εθνικιστή τζιαι υποδηλώνοντας ότι η ίδια η φοβικότητα, το μίσος των εθνικιστών, έγκειται στην καταπίεση της δικής τους σεξουαλικότητας. Ένας τέθκοιος ισχυρισμός όμως εν με πείθει, αφού η εικόνα εκτίθεται σε μια βαθιά πατριαρχική και άρα ετεροκανονική και ομοφοβική κοινωνία. Θα ίσχυε ίσως αν οι απεικονιζόμενοι εμπορούσαν να ειδωθούν μέσα που μιαν κάποια συμπάθεια, κάτι το οποίο εν αδύνατο όμως να γίνει σε σχέση με τους συγκεκριμένους απεικονιζόμενους τζιαι μάλιστα που το κοινό στο οποίο απευθύνεται η εικόνα, το οποίο εάν μοιράζεται κάτι κοινό, τότε σίουρα εν η απέχθεια προς το φασισμό, τα σύμβολα τζιαι τους εκφραστές του. Εξ άλλου, εν θεωρώ τζιαι σημαντικό το να εξετάσουμε τη σεξουαλικότητα του χίτλερ ή του μιχαλολιάκου. Ούτε τζιαι συμμερίζομαι την άποψη ότι η όποια φοβικότητα πηγάζει πάντα που καταπιεσμένο ομοφυλοφιλικό σεξουαλικό προσανατολισμό. 
Σε μιαν εικόνα το ισχυρό μήνυμα που προωθείται υποβοηθείται συνήθως που άλλα, λιόττερο προφανή μηνύματα. Συχνά τούντα λιόττερο προφανή μηνύματα στηρίζονται στην (ανα)παραγωγή ενός, ή περισσοτέρων, μύθου/ων. Ο μύθος συνήθως εν “σιωπηλός.” Εν μπορεί να ειπωθεί ξεκάθαρα, διότι αν “εφώναζε” εν θα ήταν μύθος πκιον. Τζιαι ο μύθος αναπαράγει στερεότυπα. Σε τούντην περίπτωση, ο ισχυρισμός μου ένει ότι η εικόνα βασίζεται (όι κατ’ανάγκη εις συνειδητή γνώση τ@ δημιουργ@ της) σε ένα ομοφοβικό μύθο. Το κατά πόσο τούτος ο μύθος ενσωματώνεται σκόπιμα ή μη σκόπιμα (που πλευράς τ@ δημιοργ@) στην εικόνα εν εν τόσο σημαντικό πιστεύκω όσο οι συνεκδοχές που μπορεί τούτη η εικόνα, μέσω της απεικόνισης θκυο αντρών στο κρεβάτι, να έσσιει μέσα στο κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο εκτίθεται, το οποίο είναι αναμφίβολα βαθιά πατριαρχικό.